Ben olmak
Doctor sürekli bir şeyler yazıyor içerik hazırlıyor. Zaman sorunu olmasa gerek.
Durum böyle olsun çok isterdim. Fakat steemit benim kafamı boşaltma noktam. Beynimde tam olarak neler oluyor bilmiyorum ama bir şeylerin ters gittiği kesin. Çok nadir olmakla birlikte tatlı tatlı panikatak nöbetleri geçiririm. Aslında geçmişte kaldı ama sağlık bakanımız @lavinas'a göre geçti denilemeyen hastalıklar arasında. Peki o nadir zamanlarda yaşadıklarımın kaynağı neydi?
Daha önceki yazılarımda kafamda ihtimalleri sıfırlayamadığımdan bahsetmiştim. Bunu sıkıntının beraberinde getirdiği bazı artıları var. "Çok yönlü düşünebilmek" en başta geliyor. Fakat benim gibi hasta olmadan halihazırda çok yönlü düşünebilen insanlar var. Üzerinde durabileceğim çok artısı olmadığından eksilerine geçeyim.
Yeni tanıştığım insanların her hareketinden hatta tonlamalarından anlam çıkartırım. Sözcük seçimlerini saymıyorum bile. Durum böyle olunca, bir insanı ezberleyene kadar beynim dolar da taşar. Basit şekilde anlatmak gerekirse durum şöyle oluyor;
Doctor rica etsem mutfağın ışığını kapatır mısın?
Kafamda beliren ihtimaller;
- Işığın açık kalması rahatsız ediyor. (normal)
- Mutfağa giderken koridorda görmemi istediği bir şey var (rahatsız edici)
- Yalnız kalmak istedi (bunun en az 3-4 gerekçesi düşünülür)
Bu şekilde liste uzayıp gidiyor. Konuya ve karşımdaki insanın ne kadar güven verdiğine bağlı olarak değişen bir liste kafamı dolduruyor. Verdiğim örnek biraz yüzeyseldi ama açıklamalara ihtiyaç duymamak için bu örneği verdim. Her zaman olumsuz düşünmeye programlı da değilim. Kafamda yarattığım olasılıklar çok olumlu da olabiliyor. Fakat dediğim gibi karşımda oturan insana bağlı.
İşin en zararlı yanı da şu; bazen kafamda öyle bir senaryo beliriyor ki bunu sorabilmeyi geçtim bir şekilde doğruluğunu öğrenebilmem de çok zor oluyor. Eğer o çembere girdiyseniz beni çok yorarsınız. Çünkü an itibariyle uzun vadeli inceleme süreci başlamıştır. Başıma gelmesinden nefret ediyorum. Kendimi aptal gibi hissetmeme sebep oluyor. O nedenle samimiyetsiz görünen insanlardan koşarak uzaklaşırım.
Beynimin anlamsızca senaryo ürettiği bir durum da şöyle yaşandı. Yıllar önce Adana'ya gitmek üzere uçağa binmiştim. Toros Dağları üzerinde uzunca bir türbülans yaşandı. Ben uçaklardan pek keyif alan biri değildim ama yanımdaki amcanın aksine sakin karşılıyordum. Ta ki kaptan pilotumuzun samimiyet yoksunu ses tonunu duyuncaya kadar... Kendisi duymak isteyeceğim şeyler söylüyordu ama artık benim için her cümlesi başka senaryolara göz kırpıyordu. Her cümlesinin altındaki gerekçe insanların sakin olmasıydı. Bunu görebiliyorken söylediklerinin doğruluğuna nasıl inanabilirdim?
Merak edenler için söyleyeyim o gün ölmedim. Fakat ilk tatlı panikatak krizimi geçirmiştim. Adana'ya iner inmez "bir daha uçağa bineni" diye başlayan bir cümle kurmuştum. Çevremdeki elit ablalar yaşadıklarımdan bir haber beni ayıpladılar. Kendilerinden özür dileyecek durumda değildim. Yazdıklarımı okuma ihtimallerine karşı buradan özür dileyeyim. (İhtimalleri sıfırlayamadığımdan bahsetmiş miydim? :)
Gelelim neden bu kadar çok içerik hazırladığıma. Çünkü bir saat de olsa boş kalmaya katlanamıyorum. Beynimi sürekli bir şeylerle meşgul etmek durumundayım. Günde altı saatten fazla uyuyamadığım için meşgul etmem epey zor oluyor. Düşüncelerimi tek bir noktaya odaklamak, düşünce denizinde boğulmaktan çok daha kolay. O nedenle çok sık bulamasam da gündelik işlere gitmeyi çok seviyorum. Benim için terapi gibi oluyor. Tüm gün çalışıyor problemler ile uğraşıyorsunuz. Harika bir duygu.
Bir şey üretebilmek için yakıtınız, psikolojinizdir. Asla miktarına güvenemeyeceğiniz bir yakıt olmakla birlikte sonsuz bir yakıt olarak da kullanılabilir. Benim durumumda ise yazmak psikolojime iyi geldiği için şanslıyım. Sizlerden aldığım karşılık da maaştan fazla prim almak gibi bir duygu. Şimdi buradan aptal ego muhabbetlerine giriş yapardım ama onu sonraya saklayayım. Hepimizin megaloman olduğunu iddia edeceğim o yüzden linç edilmemek adına detaylı yazmam gerek :)
Mesafeli ama samimi insan topluluğu, seviliyorsunuz :)
Kusadasi cointurk discord üzerinde düzenlenen 23 Nisan Özel yarışmada doğru cevap verdiğiniz için oylandınız. İleride de yarışmalarımıza katılmanız dileğimle
doctorbishop'u neden tercih ettiğinizi şimdi anladım:)
sohbet eder gibi anlatmışsınız yine bu çok hoşuma gidiyor:)
Başka türlü deniyorum olmuyor zaten :) teşekkür ederim efendim :)
trliste için de ayrıca tebrik ederim:)
Şimdi eve girebildim. Ben de tebrik ediyorum ilk fırsatta okuyacağım :)
Sizi okurken gerçekten Walter Bishop karşımda gibi oluyor, bu hissi sevdim. Ne yazsanız okurum, o derece ☺️
Aldığım en iyi yorumlar arasına yazdım. Aramızda kalsın epey üst sıralarda :) Size de bir ara kızıl meyan kökü şekeri vereyim :)
Çilekli milkshake eşliğinde sohbet ederken kavanozda kalan son jelibonumu sizinle paylaşabilirim ben de o vakit :))
Fringe'i tekrar izleme sebebim olacaksınız gibi 🙄
Harika değil mi ya :) bir de üzerine kök birası yaparım size:)
Başlarsanız Gene'e selam söyleyin :)
Anlaştık :))
Çok özlemişim ya. Ne iyi geldiniz. :)
Altına bunu yazacaktım abartmayayım belki hatırlamaz dedim :D Aynı şekilde siz de enerjimi çok arttırdınız. Memnun oldum gerçekten çok memnun oldum :)
Unutulur mu hiç o replik :)) Ben de çok memnun oldum, dün akşam suratımda kocaman bir gülümseme ve aklımda diziden sahnelerle dolaştım. Teşekkür ederim 🤗
Yıllar önce bir Adana uçağında aynı problemi yaşamıştım acaba aynı uçakta mıydık? :)
Dün evimizin dibindeki okuldaki 23 Nisan gösterilerini izledik biraz. Mecbur kaldık desem daha doğru aslında. 1. sınıf öğrencilerinin gösterisinde ise epey güldük. Ön sıradakiler kareografilerini tam öğrenmiş olanlar, ikinci sıradakilere orta karar öğrenmiş ve çifti olanlar, en arkadaki 3-4 tane erkek çocuğu da onlara bakarak ne kadar yapsa kar diye arkaya atılmışlar. Ayrıca her sıranın da kendi içinde bir düzeni var. En ön ve en ortadakiler mesela ilgi odağı olan çocuklar. Hayatlarının en önemli şeyini yapıyor, bundan yıllar boyunca gurur duyacakmış gibi kendilerini adamış çocuklar. Kenarlardakiler, uyum sağlayamayan çocuklar. İleride karşılaşacakları muamelenin yansıması gibi. Yeteri kadar kendini kaptırırsan ilgi çekersin, kafanda soru işaretleri varsa kenara atılırsın. Bu çocuklar uyum sağlayamıyorlar çünkü endişeliler, endişeleri kendilerine güvenlerini engelliyor, endişeleri eğlenmelerini engelliyor. O en ön, en ortadaki ufaklıklar gibi boş bir özgüvene sahip olamıyorlar çünkü sorguluyorlar belli ki. Genetiklerinden, çevrelerinden, ailelerinden gelen bu endişe halleri şimdi değilse bile zamanla birileri tarafından "hasta" olarak etiketlenecek ve daha çok endişelenecekler. Ailelerin de çevrelerinin de içi rahatlayacak çünkü çocuklarının neden "öyle" olduğunu çözmüş olacaklar. Bir topluluk içinde farklı düşüneni, farkllı olanı isemiyoruz çünkü. O yüzden senin hasta dediğine ben farklı diyorum ve farklı olan insanları çok seviyorum çünkü fark yaratıyorlar, yaratacaklar biliyorum. Yıllar içinde tanıştığım, çocukluk fotoğraflarına baktığım, anılarını dinlediğim yüzlerce hatta belki binlerce insanda aynı şeyi gördüm çünkü. O ortadakiler belki kariyerlerinde çılgın atacaklar, çok para kazanacaklar ama o kenarda kalmış çocuklar kendi endişelerini giderecek, rahatlatacak yolları bulduklarında ise insanların bakmak isteyecekler, yanlarında olmak isteyecekleri şeyler yapacaklar. En azından benim tanıştığım hemen herkeste böyleydi. Düşündüm, TED konuşmalarına katılanları ne kadar çok seviyordum. TED'e konuk olanların hepsinin benzerlerinden farklı bir şey yapmış olması tesadüf müydü?
Senin hasta dediğine ben farklı diyorum, sen diyorum. Senle beni, onla ötekini ayıran şeyleri de önemsiyorum. Ve ben de o kenardaki çocuklardan biri olarak dün tüm günümü oturup bu 23 Nisan gösterisindeki hayat yansımalarını düşünerek geçiriyorum. Hastalık mı? Belki. Hastalık benim hastalığım kime ne. Ben de düşünerek rahatlıyorum ;)
Topluma o kadar sallarken toplum nasıl manipüle etmiş beni görüyor musun ? :D Kafamdakiler ile panikatak noktasını biraz birleştirmem de bu kullanıma neden olabilir ama panikatak geliyor geçiyor kafamdaki kaos kalıyor. Sen gösterileri kenardan mı izledin bilmiyorum ama geldiğin nokta bir şeyler kattığını gösterir. Güçlü bir kadın olduğuna inanıyorum. Aynı uçakta olmadığımıza da. Çünkü sen ağzımdan çıkanlardan çok neden o durumda olduğumla ilgilenir durumumu sorardın :)
Toplumun manipüle etmediği insan mı var? Az çok hepimize bir şekilde burnunu sokuyor lanet. O yüzden sallayıp duruyoruz zaten, yoksa bu kadar takılmazdık herhalde :)
Kenarda olmak güçlü olmayı getiriyordur belki :) O kısmı bilemem ama evet aynı uçakta olmadığımız kesin. Çünkü benim yapacağım ilk şey o laf edenlere çatmak, onları susturmak olurdu.
Sen harika bir insansın :)
Hocam ben de bir zamanlar sizinkini benzer bir hastalığım vardı neyseki geçti. Düşünce denizine dalarsınız ya işte ben o denizden çıkamazdım aklıma gelen şeylerin ardı arkası kesilmezdi farkına varmazdım ama düşünmeye başladığım yerden öyle uzaklaşırdım ki farkettimğimde çok geç olurdu. Öyle ki bir de bu düşünceler aklınıza geceleri girer bir de uykusuzsanız sabahlara kadar ayaktasınız. Çok şükür şu anda o rahatsızlığı çekmiyorum benimkisi daha çok stres ve yorgunluktan meydana geliyordu. Şüpheciliğe gelince, bu konuda ben de hassasım bir çok ihtimal düşünürüm her seferinde olup olmayacağını kestirmeye çalışırım. Ta ki neticeye eresiye kadar.
Evet sonu gelmeden asla bitmiyor. Ayrıca stressiz bir dönemim olmadığı için farkı bilmiyorum :)
Senaryo yazın bence - hemen kafanız boşalsın hem biz ilginç bir şeyler izleyelim:)
sağolun ama o kadar yetkin olduğumu düşünmüyorum :) Fakat dilerseniz yazdığım kitaptan parça parça hikayeler paylaştım. Hatta toplam 5 tane :) buradan ilk hikayeye ulaşabilirsiniz:)
Ben kendimce espri yapmıştım. Beyninizin sürekli "senaryo" ürettiğini söylediğiniz için.
Madem böyle hikayeler yazabiliyorsunuz, niye senaryo yazmaya yetkin olmadığınızı düşünüyorsunuz ki?
Aaa boş anıma denk gelmiş :) senaryo için ayrı eğitimler ayrı değişkenler vardır sanıyorum. Kitap yazma yetkinliğim de yetersiz sanıyorum fakat hikaye yaratmak için engel olmadığından keyifle uğraştım:)
nayzz. bir sorum olacaktı, bir daha uçağa binebildiniz mi? .)
Dönüş biletimi almıştım ve aşırı parasızdım. Mecburen bindim ama o dönemde birkaç panikatak daha yaşadığım için tekrar binmedim. Ayrıca dönüş için birkaç arkadaşıma da bilet aldırmıştım :)
tamam o zaman endişelenecek bir şey yok, iyisiniz, bana güvenin :D
güzel yazınızı bizimle paylaştığınız için teşekkürler .)
Ben teşekkür ederim fakat hastalığım sonraki yıllarda kötüleşti o nedenle güvenemedim
.) eyvahlar olsun.
bir arkadaşım vardı bulunduğum şehre gelmişti bugün sinemaya gidelim dedim ben sinemaya giremiyorum panik atağımdan dolayı dedi tamam gidelim bir dene, kötü olursan birlikte çıkarız dedim tamam dedi gittik. film başladı bi iki kez nasıl çıkalım mı dedim tamam iyiyim dedi. film hakkında bir iki şey konuşmaya çalıştım filme konsantre oldu falan biraz kötü olduğunda da direndi. filmi bitirebildi. bunu yendim teşekkür ederim dedi. tabii ki uçak korkusu apayrı bir boyut lakin filme bile giremeyip kötü olan birinden söz ediyorum. ki siz çok kötü bir tecrübe yaşamanıza rağmen tekrar uçağa binebilmişsiniz. mecburiyetten de olsa. bu yüzden iyi olduğunuzu düşündüm, sonradan kötüleşmesi iyi olmamış, belki de mecburiyetlere ihtiyacınız vardır?
umuyorum şu an iyisinizdir .) sağlıcakla kalın
Evet belki bir gün binerim. İyi dilekleriniz için teşekkür ederim :)
Sağlık hakkında tavsiyede falan bulunmayacağım sana. Zaten defalarca konuştuk bunu. Beni sağlık bakanı olarak nitelendirmek üzerinde duralım. Kime sordun, kim bunu kabul etti ? Buradaki insanların düşüncelerini biliyor musun ? Hani demokrasi! Çok gerildim Doctorbishop :)) Sorumluluk yüklenince böyle oluyorum pardon tutamadım kendimi :)))
Tatlım sen bir doktora görün :)
üç aşağı beş yukarı, yaklaşık eşit, kıysından kenarından benzer şeyler hissediyorum kendim için tabii doğru anladıysam. 🙄 Ama iki sağa üç sola da hissetmediğim yerleri de var. :))
Kafalar yandı hocam :)
Doctor yazar kime ne :)
Bugün aşırı yoğundum anlayamıyorum şu an :)