Yıllar önce bir Adana uçağında aynı problemi yaşamıştım acaba aynı uçakta mıydık? :)

Dün evimizin dibindeki okuldaki 23 Nisan gösterilerini izledik biraz. Mecbur kaldık desem daha doğru aslında. 1. sınıf öğrencilerinin gösterisinde ise epey güldük. Ön sıradakiler kareografilerini tam öğrenmiş olanlar, ikinci sıradakilere orta karar öğrenmiş ve çifti olanlar, en arkadaki 3-4 tane erkek çocuğu da onlara bakarak ne kadar yapsa kar diye arkaya atılmışlar. Ayrıca her sıranın da kendi içinde bir düzeni var. En ön ve en ortadakiler mesela ilgi odağı olan çocuklar. Hayatlarının en önemli şeyini yapıyor, bundan yıllar boyunca gurur duyacakmış gibi kendilerini adamış çocuklar. Kenarlardakiler, uyum sağlayamayan çocuklar. İleride karşılaşacakları muamelenin yansıması gibi. Yeteri kadar kendini kaptırırsan ilgi çekersin, kafanda soru işaretleri varsa kenara atılırsın. Bu çocuklar uyum sağlayamıyorlar çünkü endişeliler, endişeleri kendilerine güvenlerini engelliyor, endişeleri eğlenmelerini engelliyor. O en ön, en ortadaki ufaklıklar gibi boş bir özgüvene sahip olamıyorlar çünkü sorguluyorlar belli ki. Genetiklerinden, çevrelerinden, ailelerinden gelen bu endişe halleri şimdi değilse bile zamanla birileri tarafından "hasta" olarak etiketlenecek ve daha çok endişelenecekler. Ailelerin de çevrelerinin de içi rahatlayacak çünkü çocuklarının neden "öyle" olduğunu çözmüş olacaklar. Bir topluluk içinde farklı düşüneni, farkllı olanı isemiyoruz çünkü. O yüzden senin hasta dediğine ben farklı diyorum ve farklı olan insanları çok seviyorum çünkü fark yaratıyorlar, yaratacaklar biliyorum. Yıllar içinde tanıştığım, çocukluk fotoğraflarına baktığım, anılarını dinlediğim yüzlerce hatta belki binlerce insanda aynı şeyi gördüm çünkü. O ortadakiler belki kariyerlerinde çılgın atacaklar, çok para kazanacaklar ama o kenarda kalmış çocuklar kendi endişelerini giderecek, rahatlatacak yolları bulduklarında ise insanların bakmak isteyecekler, yanlarında olmak isteyecekleri şeyler yapacaklar. En azından benim tanıştığım hemen herkeste böyleydi. Düşündüm, TED konuşmalarına katılanları ne kadar çok seviyordum. TED'e konuk olanların hepsinin benzerlerinden farklı bir şey yapmış olması tesadüf müydü?

Senin hasta dediğine ben farklı diyorum, sen diyorum. Senle beni, onla ötekini ayıran şeyleri de önemsiyorum. Ve ben de o kenardaki çocuklardan biri olarak dün tüm günümü oturup bu 23 Nisan gösterisindeki hayat yansımalarını düşünerek geçiriyorum. Hastalık mı? Belki. Hastalık benim hastalığım kime ne. Ben de düşünerek rahatlıyorum ;)