BUZ KESEN BİR TEMMUZ AKŞAMI...

Kaynak

Üç çocuklu ailenin en büyük çocuğuydu Sinan. İkide erkek kardeşi vardı. Uzun yıllar evli olmasına rağmen hiç çocuğu olmamıştı. İnancı gereği bunun kaderi olduğunu biliyordu. Takdiri İlahi diyordu her zaman ve halinden hiç şikayetçi olmuyordu. Kendine kızıyordu zaman zaman "sen babalık makamını hak etmiyorsun belkide" diyerek. Ortanca kardeşinin iki kızı vardı, iki evlilik yapmıştı. En küçük kardeşinin ise iki oğlan bir de kız çocuğu vardı. Ortanca kardeşi kendilerinden ayrı bir muhitte oturmayı tercih etmişti. Belki de ilk evliliğinin izlerini taşıyan mahalleden kaçmıştı ya da sadece kaçmıştı. Küçük kardeşi işi gereği sürekli yurt dışında olduğu için yeğenleriyle sıklıkla vakit geçirebiliyordu ve yeğenlerini çok seviyordu. Hepsinin yeri ayrıydı kendinde. Sabahları işine gidip akşam oluncada direkt evine dönen, haftasonu işi olmadığı müddetçe dışarı çıkmayan, monoton bir hayatı vardı. Şiirler yazar, kitap okur, zaman zaman bilgisayar başında vakit geçirirdi. Hayatı böyle geçip gidiyordu. Ve bir gün doğduğu günden tam 42 yıl uzakta bir gün, bir Temmuz sıcağında böyle buz keseceğini dahi tahmin edemediği bir gün.

2018 Temmuz'unun ortalarında bir yer, akşam iş dönüşü, tam eve girecekken üst katın balkonunda anne ve babası bir misafir ağırlıyordu. Ama misafir ağırlamanın verdiği keyif yoktu yüzlerinde. 60 yaşın üzerinde olan bu misafir kimdi, nereden gelmişti?
Daha önce hiç karşılaşmadığı bu yüz ilgisini çekti. Elindeki market poşetlerini kapıdan hanımına uzatıp "ben yukarıdayım birazdan inerim" diyerek üst kata çıktı. Kapı her zamanki gibi açıktı, nezaketen kapıyı çalıp içeri girdi ve doğru balkona yöneldi. Annesi işte size bahsettiğim büyük oğlum Sinan. Kadın o yaşına aldırış etmeden ani bir hareketle birden ayağa fırladı ve hıçkırarak Sinan'a sarıldı ama gözlerinden yağmur gibi yaşlar akıyordu. Sinan olup biteni anlamaya çalışıyordu ama bir türlü içinden çıkamıyordu. Kadın "oğlum" dedi gözlerinin en derinine bakarak. Kurak bir mevsimde tabiata can verecek kadar döktüğü gözyaşları içinde tekrar "oğlum" dedi "beni affet" sözünü ekleyerek. Sinan afalladı bir an, karmaşanın en dip noktasına kadar inmişti artık. Sinan'ın bu halini gören Ahmet bey "oğlum bu Aysel hanım, üniversite yıllarından arkadaşım" diyerek söze başladı. Sinan pür dikkat Ahmet beyi dinlemeye başladı. Ahmet bey "Aysel hanım benim en yakın arkadaşım Serdar'ın eşiydi" dedi yutkunarak."Serdar kim" diye sordu Sinan istemsiz bir şekilde. Bu arada hanımı gelmiş ve Sinan'ın hemen yanına oturmuştu, sanki olacakları tahmin etmiş ve desteğine ihtiyacı olacakmış hissiyle yanında durmak için oradaydı Aysel. Evet Sinan'ın hanımının ismi de Aysel'di. Sinan hanımını çok sever ve her zaman "sen nerede olsan seni bulurdum Aysel" derdi. Biz şimdi Ahmet beye kulak verelim. Herkes hatta herşey susmuştu o an Ahmet beyi dinlemek için ve Sinan'ın içinde kocaman bir tedirginlik vardı sanki olacakları hissediyordu.

Ahmet bey "oğlum sakın sözümü kesme ve sonuna kadar beni dinle" diye uyarıda bulunarak sözüne başladı, biliyordu Sinan bu konularda hassastı ve karşısında kim olursa olsun, ne anlatırsa anlatsın sonuna kadar dinler sonra söyleyeceklerini söylerdi. Ahmet bey devam etti.

-Sinan oğlum, Serdar benim üniversiteden arkadaşım, hatta ötesinde kardeşimdi. İki adı vardı Serdar Sinan. Çok güzel ve sıcak bir dostluğumuz vardı, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Üniversite yıllarında Serdar, Aysel hanımla tanıştı ve birbirlerini sevdiler. Oğlum biliyorum merak içindesin bende fazla uzatmadan konuya geleceğim, bütün değerlendirmeleri, sorularını sonunda konuşuruz. Serdar ve Aysel okul bitmeden evlenmeye karar verdiler ve sonunda sade bir nikahla dünya evine girdiler. Çok geçmedi Aysel hanım ve Serdar bir bebek bekliyordu, aile büyüyordu. Okulun son dönemiydi ve o sene mezun olacaktık. Aysel okulu bitirmiş ve öğretmen olmuştu ama henüz atanmamıştı. Dahası doğumdan bir müddet sonra meslek hayatına atılmayı düşünüyordu. Hedefler, hayaller birbiri ardına sıralanıyor derken doğum zamanı gelmişti. Aysel hanım "kızımız olursa Elif adını koyalım erkek olursa ona göre karar veririz" diyor Serdar ise "canım sağlıklı olsun da ismini bir şekilde hallederiz" diyordu. Karanlık, kasvetli bir günün sabahı Serdar bana gelmişti, bir kaç kelam ettik ve Serdar'ın gitmesi gerekiyordu, çünkü Aysel doğum için hastanedeydi Serdar ise hastanede kalma olasılığından dolayı gecelik kıyafet almaya gelmişti. Bir bardak çayın ardından Serdar acele ile kalktı ve dışarı çıkınca bende kapıyı kapatıp tam koltuğa oturmak üzereydim, birden silah sesleri sokağın tüm sessizliğini bozdu ve ben koltuğa daha oturmadan "Serdar" diye bağırarak kendimi dışarı attım. Serdar'ın gittiği yönden gelmişti sesler "inşallah bir şey olmamıştır" Allahım ne olur birşey olmasın" diye dua ederek köşeye kadar koştum ama gördüklerim karşısında hemen orada yere yığıldım, sadece "Serdar kardeşim" diyebildim gözyaşları içinde. Serdar köşeyi döndüğünde önünde ki sokaktan iki ayrı görüşteki grubun kovalamacası arasında kalmıştı. Zaten üniversiteler sürekli karışıktı korku içinde okula gider gelirdik ama o korktuğumuz şey o köşede yakalamıştı Serdar'ı ve artık dizimin dibinde kanlar içindeydi. "Serdar" dedim işaretiyle susturdu beni ve konuşmaya başladı "Ahmet biliyorum düştüğüm yerden kalkamayacağım ve hissediyorum bir oğlum olacak, Aysel'e söyle adını Sinan koysun" dedi ve elini cebine atarak bir kağıt çıkardı "lütfen bunu Aysel'e ver ve onu ne kadar çok sevdiğimi söyle, Aysel çocuğuyla ailesine dönemez o yüzden Sinan sana emanet" dedi, kollarımın arasında gözlerini hayata yumdu. Aysel ve Serdar evlenince ailelerine haber vermedikleri için Aysel'in çocuğu alıp evine dönmesi mümkün değildi. Evet oğlum yoğun bir duygu karmaşası içinde olduğunu biliyorum belki de tahmin ediyorsundur, Aysel hanım senin annen ve baban Serdar'ın hayata gözlerini yumduğu gün sen dünyaya geldin.

O Temmuz sıcağında birden buz kesti Sinan bunu hisseden hanımı bütün sıcaklığıyla sıktı ellerinden Sinan'ın. Dünya durmuştu ve olanca hızıyla geri gidiyordu zihninde Sinan, bir anda çocukluğuna kadar inmişti ve okuldan çıkışta uğradığı dedesi Osman efendinin saatçi dükkanında buldu kendini, dedesi yine nasihat ediyordu ama Sinan'ın aklında kalan tek şey vardı "evladım her şeyin yalan olduğunu düşündüğün bir anda şunu unutma her şeyin bir sebebi vardır" sözleri aklına geliyordu. Neydi bunca olanın sebebi diye düşünürken birden elinde Ayseli'in sıcaklığını hissetti. Her şey yalandı belki, çocukluğu, büyüdüğü mahalle, bütün yaşanmışlıklar, arkadaşları ama tek gerçeği vardı hanımı Aysel, onu çok seviyordu ve olan biten her şeyin sebebini bulmuştu. Evet her şeyin sebebi oydu Aysel ve Sinan her zaman derdi ki "Aysel sen nerede olsan da seni bulurum" diyordu. Her şeyi geçirdi aklından belki Ahmet bey olmasaydı Serdar ile başka bir hayatın içinde olsaydı belkide Aysel olmayacaktı hayatında diye düşünüyor ve Osman efendinin ve Ahmet beyin verdiği terbiye ile hiç bir şeye kızamıyordu. Biraz sendeledikten sonra kendine geldi ve cebinden bir kağıt çıkarıp eşi Aysel'e uzattı en son yazdığı şiir tek mısra ama herşeydi. Aysel sesli bir şekilde okuyordu o şiiri heyecanla işte o vakit Ahmet beyin aklına yıllar önce Serdar'ın kendisine verdiği o kağıt geldi onca üzüntü içinde vermeyi unuttuğu yada her şeyin sebebi doğrultusunda unutturulduğu o kağıt. Bir koşuda gidip yılların soldurduğu o kağıdı uzattı Aysel hanıma. Son mektup gibi olan kağıtta aynen şöyle yazıyordu.

• Aysel'im ben seni dünyalardan daha çok seven Serdar Sinan. Aysel'im öyle hissediyorum ki Serdar olarak yolun sonuna geldim galiba ama Sinan olarak seninle bir ömür olacağım. Aysel'im bilirsin ki ben böyle sözleri pek beceremem ama sana bir mısralık şiir yazdım ve onu armağan ediyorum, sana şiir gibi bir ömür diliyorum.

Bir ömür bir anda yalan olur,
Bakarsın bende kaybolurum,
Ama kapıma dayansa ecel,
Ben sana nefes olurum,
Aysel'im dünyanın neresinde olsan da yine seni bulurum...
Serdar Sinan

Sinan'ın Aysel'e yazdığı mısraların birebir aynısı ve Sinan o an anladı Aysel'lerine sarılırken her şeyin bir sebebi vardır. 42 yıl Serdar'ı yaşatan Aysel ömründe birgün dahi olsa Sinan'ı yaşatabilmek için gelmişti. Belkide hayatında derin bir etki bırakmak istemediği için son gününde gelmişti.

e.avina

Bu benim ilk belkide son öykü denememdi, amacım yarışmaya katılmak için değil sadece @edebiyat etiketine katkı sağlamaktır. Bütün kusurlarımı bu alandaki acemiliğime verin lütfen umarım keyif alırsınız. Şimdiden okuyan herkese teşekkür ederim...