Historia niejednej wycieczki

Dzisiaj opowiem Wam trochę o jedzeniu. Nie będzie to opowieść o jednej wycieczce ale zbiór kilku wyjątkowych doznań kulinarnych jakich doświadczyłem.

Zacznijmy może od jakiejś klasyfikacji. Zakładam, że przesolona zupa cioci Jadzi, choć wyjątkowa, nie znajdzie miejsca w tym rankingu. Chciałbym opowiedzieć Wam o dziwnym jedzeniu więc muszę to „dziwne” jakoś podzielić.

Jako, że ostatnio wspominałem o** Latających Rybkach**, zacznę od nich. Kategoria dziwne – ze względu na sposób połowu.

Te fruwające ryby nie mają w sobie nic nadzwyczajnego poza tym, że są Fruwającymi Rybami! :)
Ogólnie ryba o smaku ryby. W panierce. Z cytryną. Daje 5/5 :)

Nazywane są jedzeniem rozbitków. Mówi się tak dlatego, że same wskakują na patelnie :)
Faktycznie w niektórych rejonach Atlantyku jest tak, że po każdej nocy na pokładzie znajduje się ich od kilku do kilkunastu sztuk. I co zrobić ale za burtę albo na patelnie :D

Co do ich latania. To takie bardziej wyskoki z wody. Ponoć w taki sposób spierniczają przed drapieżnikami. Wyskakują z reguły na czubku fali i machają tymi płetwoszkrzydłami nabierając prędkości. Machają szybko jak koliberki.

Zauważyłem dwa rodzaje tego ich lotu. Pierwszy to szybkie skoki między czubkami małych fal. Wygląda to trochę jak puszczanie kaczek kamieniem. Takie susy. Z reguły kilkanaście susów.
Te rybki pędzą w tych skokach wyprzedzają łajbę na wysokości kilku centymetrów nad wodą susając sobie udając delfiny, albo zsusowują bo goni je jakieś cholerstwo.

Drugi rodzaj tego ich latania jest gdy wyskoczą z wysokiej fali. Tu już jest zupełnie inna historia. Bo na wysokiej fali to trochę buja i nie powiem Wam na jakiej wysokości one fruwają :D Bo raz łajba jest na dole fali, raz na górze potem znów na dole i szybko na górze... potem trochę bokiem i na dole.

Ogólnie wtedy jest mokro i z każdej strony wali w ciebie woda. Poza wodą można dostać z ryby w ryja albo w inne niechronione części ciała. Bo te nieszczęsne rybki, uciekając sobie wesoło przed złym drapieżnikiem, rozwalały się o takiego ryja właśnie albo o inną cześć pokładu czy żagla. Lub po prostu wpadały gdzieś głębiej I dupa z ucieczki.

...

W kulinarnych doznaniach często chodzi o zaskoczenie. Teraz moda na eksperymenty i jestem pewien że następne danie niejednemu przypadło by do gustu. Na pewno zaskoczyło by każdego.

Kategoria dziwne – ze względu na owe zaskoczenie właśnie.
Danie chyba nazywa się jakoś eee chyba brzmiało jak „Ciukciak” (ale równie dobrze może być to nazwa miejscowości albo sanek ).
Nie wszędzie na świecie można się dogadać i nie wszędzie jest dostęp do neta. Ale nie znaczy to że nie można się porozumiewać. Machanie rękami to też język :D

Wylądowałem kiedyś, na stopa – samolotem poczty :), w małej wiosce Innuitów w środkowej Alasce. Spędziłem tam dwa tygodnie i nauczyłem się świetnie operować językiem migowo/machano/tupanym.

Już na pożegnanie w wiosce odbyła się jakby uczta. Na ucztę prawie każdy z wioski przyniósł jakieś jedzenie, kładł je na wielkim szwedzkim stole i siadał na ławeczkę. Ciężko mi powiedzieć co i jak tam się nazywało i czym było. Głównie były ryby, mięso i jakieś owoce przypominające jarzębinę lub rodzynki. Ogólnie były kombinacje tych składników.
Ktoś w wielkiej misce przyniósł deser, którym to wszyscy się zajadali. Deser wyglądał całkiem ładnie - wielka micha lodów waniliowych z tymże dziwnym owocem jarzębiny. Mmmm aż ślinka mi leciała.

Jako, że jestem nauczony deser zostawić na koniec tak też uczyniłem. Po wielkim posiłku składającym się z tysiąca małych słonych kęsów marzyłem o tych lodach.
Nałożyłem sobie trzy siarczyste łychy tego deseru, grzecznie siadłem na ławeczce... i prawie nie orzygałem butów.

Cieżka jest walka człowieka w takim momencie. Wiem, że było by głupio, więc przełykałem wszystko razem z tą pierwszą łyszką deseru.

Deser okazał się półpłynną, wręcz kremową mieszanką smalcu foki, soli, jakiegoś mleka i naprawdę nie wiem po kiego tych owoców. Pierwsza łyżka zakleiła mi gębę w ćwierć sek. wszystko to spłynęło po gardle zostawiając smak na długie tygodnie.
Niestety nie ostało mi się zdjęcie omawianych lodów. Poniżej zdjęcie sałatki z tego stołu, chyba sałatki ryżowo/smalcowo/jerzębinowej.

Kategoria dziwne – bo najciekawsze.

Tu już nie mogę się posilić zdjęciem. Niestety musicie to sobie wyobrazić.
Gdzieś w północnej Norwegi na talerz spadł mi soczysty, wspaniały stek z wieloryba.
Stek był z puree groszkowych mmmm. Pycha. Ale czemu to dziwne i czemu o tym piszę.
Smak wieloryba to najdziwniejsze mięso jakie jadłem. Połączenie tuńczyka z cielęciną. Dobrego tuńczyka i dobrej cielęciny.
Mięso to jest dostępne i można je kupić (nie wiem gdzie), ale ponoć bardzo łatwo je zepsuć przygotowując i ogólnie jest trudne. Więc wszystkich tych którzy zapragną wielorybiego mięsa uprzedzam o dokładny sprawdzeniu przepisów. :)

To tyle na dziś i zapraszam do zaglądania do mnie. Trochę więcej zdjęć :D

Następnym razem opowiem Wam o tym miejscu

No i standardowa ctrl+v

If You Like My Photos Please Follow Me, UPVOTE, RESTEEM!