[TACH Challenge]- En Güzel Hikaye

 

Zaman... Ne akıp gidiyor takvimlerin ardında, ne de geçip gidiyor akreple yelkovan dönüp duruyor diye. 

Yolcu olan biziz zaman içinde. Bugünlerde doğup en sonunda geçmişte yok olup giderken, bir hikaye kalıyor geriye yaşanmış anlardan, en önceleri sadece dilden dile kulaklarda gezinen, sonradan, aynı zamanda taş bloklara yazılan, en sonunda kağıt parçaları, fotoğraf kağıtları derken, yaşanmışlıkları kaydetmemiz arttıkça geride bıraktığımız onca yazı,fotoğraf,video yani her şey bir kaç GB veriden ibaret kaldı, hatıralarımızı saklayan ömürlü hafızalardan başka... 

Zamanda kaybolmuş hikayelerin birinde, hayatta en sevdiği varlığı olan köpeği Bonbon'u, kendi ailesini hatta kendini bile hiç görememiş Ayla, her sabah olduğu gibi can dostu Bonbon ile hem gevrek ve boyoz almaya hem de Bonbon'un malum ihtiyaçlarını gidermek üzere Bonbon'un rehberliğinde onun ezberlediği güzergahta ilerliyorlardı. Bonbon görme engelliler için yola döşenmiş işaretçiler üzerine park edilmiş araçları, seyyar satıcıları,yol ve kaldırım çalışmalarını zorda olsa atlatabiliyor, biraz heyecanlı ve hızlı da gitse buna değiyordu. Çünkü Ayla Bonbon olmadan defalarca düşmüş ya da bir yerlere çarpmıştı. Yaralarını el yordamıyla bulup ancak yardımla gidebildiği eczaneden aldığı ilaçlarla iyi edebilmişti. Aslında en büyük yarası ise hiç bitmeyeceğini düşündüğü uçsuz bucaksız yalnızlığıydı, Kenan ile tanışmadan önce. 

Kenan, eczanesine sürekli başka kişilerle birkaç kere gelen Aylayı ilk gördüğünde, içeriye ağır aksak adımlarla girişi,kısa kesilmiş ama dağınık saçları,ince ve zayıf yüzüne göre oldukça büyük güneş gözlükleri ve tedirgin,kaygılı ses tonu ona tuhaf ama nedense ilgi çekici gelmişti. Biraz konuştuktan sonra ona uzattığı ilacı isabet ettirememesinden sonra içinde hissettiklerini tarif etmek imkansızdı.Karşılıklı göz teması olmamasının verdiği rahatlıkla onu bir süre izledi. Kenan yeni tanıdığı bayanlarla göz temasına girmekten çekinirdi. Çünkü onların gözlerinde gördüğü şey canını acıtırdı. 

Ayla'nın eczaneye ilk gelişi sonrası çıktığı kapıdan bir süre sonra Kenan da çıktı. Ayla henüz çok uzaklaşmamıştı. Kenan bütün gücünü avuçlarına verdi ve tekerlekli sandalyesi ile son sürat ilerlemeye başladı. Ona yetiştiğinde ne söyleyeceğini bilmiyordu ama gidiyordu ki Ayla yüksekçe bir kaldırımdan çoktan çıkmıştı bile yolun karşısından araçlar geliyordu, üstelik yolun bir sırası park edilmiş araçlarla kapalıydı. Vardığında söyleyeceğini bilmediği kelimeleri eczaneye döndüğünde, etik olmasa da reçeteden aldığı numaradan çoktan söylemişti bile. Hatta üç yıl,sekiz ay boyunca da neredeyse her gün söyledi. 

Onlar için rüya gibi geçen bu süre, hayatlarının o ana kadar, geçen en güzel hikayesiydi belkide... 

Kenan, bu hikayeyi daha da güzelleştirmek için, Aylanın yürümeyi en çok sevdiği, deniz kumu üzerinde, en sevdiği ses olan dalga seslerinin yanında, ona en çok huzur veren şeylerden biri olan imbatın eşliğinde, evlilik teklifini yapmak ve ona aldığı yüzüğü vermek üzere tüm planlarını özenle tamamlayıp kendince bir süpriz tasarladı. Aslında her şey tam planladığı gibi gitmese de çok güzel geçmiş, artık iş o sözleri söyleyip yüzüğü takdim etmeye kalmıştı. Bir an, onu ilk gördüğü anı hatırladı ve şu anı düşündü. İçinden bu hayatımın en güzel hikayesi dedi. Elini cebine götürdü, biraz kolaçan ettikten sonra nihayet buldu. O sırada büyük bir gürültü koptu. Başını kaldırıp gözlerini açtı ve o sözleri söyledi. Cevabını beklerken bir hastahane odasında olduğunu ve yaralı olduğunu fark etti. Önce bir terör saldırısı olduğunu, sonra da taburcu olmasına az bir süre kaldığında, geriye sadece Ayla'nın hatıralarının kalacağını öğrendi. 

Kim bilir ? Belki de en iyi hikaye hiç yaşanmamış olandır... 

All photo source by : www.pixabay.com