Ölümü Hissetmek!!!
Hiç unutmuyorum, daha dün gibi... Aklıma geldikçe o anları tekrar tekrar yaşıyorum sanki. Ölümü ilk defa hissettiğimde daha on yaşındaydım.
O gün evde yalnızdım. Annem karşı komşuya misafirliğe gitmişti. Apartmanın 4. katında oturuyorduk ve apartmana giriş kapısının otomatiği bozuktu. Bu yüzden aşağıdan kapı çalınca otomat çalışmadığı için balkondan aşağıya anahtar atarak kapının açılmasını sağlıyorduk. O gün kardeşim aşağıdan zili çaldı ve anahtarı atmamı istedi. Ben de anahtarı aldım ve balkondan aşağıya attım. Annem anahtarlığa bir kaç tane anahtarı ip ile birbirine bağladığı için, aşağıya attığım anahtarlık bir alt katın balkonunun ön hizasında bulunan ana elektrik hattına takılı kaldı. Kardeşim telaşlı telaşlı aşağıdan zile basmaya devam ediyordu. "Ablaa kapıyı aç" diye aşağıdan sesleniyordu. Bilse ablasının ölümle burun buruna geleceğini bu kadar telaşla kapıyı açtırır mıydı? Ne demişler olacakla, öleceğin önüne geçilemezmiş. Kardeşime beklemesini anahtarı aşağıya düşürüp ona ulaştıracağımı söyledim. Anahtarı takılı kalan elektrik tellerinden düşürüp kardeşime ulaştırmam gerekiyordu. Bunun için uzun bir sopa ve benzeri bir şey bulmalıydım.
Aklıma çatı katında bulunan uzun kornişler geldi. Hemen çatıya çıkıp, alüminyum kornişi aldım ve alt komşumuza indim. Durumu izah ettim. Alt komşumuz hamileydi. Balkona çıkıp anahtarı düşürmem için balkona benimle geldi. O an ne onun ne de benim kornişin elektriği ileten bir iletken olduğu aklımıza gelmemişti. Hadi ben küçüktüm. Ama alt kat komşumuz değildi. Olacak ya işte insanın aklına bile gelmiyor böyle şeyler. Ölümü çağırmak böyle olsa gerek.
Elimdeki kornişi balkon hizasında bulunan ana elektrik hattına uzattım ve takılı bulunan anahtarlığı aşağıya düşürmek için kornişi elektrik hattına doğru vurdurmaya başladım. İlk an hiç anlamadım. Ama sonra bir şey olmaya başladı, elektrik kaptı beni, kornişle birlikte çekmeye başladı. Kardeşim aşağıdan beni izliyordu. Anahtarı ona düşürmemi bekliyordu.Ben ise can çekişmeye başlamıştım artık. Kornişten şimşek çakar gibi ışınlar çıkmaya başladı. Işınlar kornişi tuttuğum elimden vücuduma giriyordu. Kendimi ne çekebiliyor, ne bağırabiliyor, ne de hareket edebiliyordum.
Aşağıda bir kalabalık oluşmuştu. "Aaa kıza bakın elektrik çarpıyor" dediklerini duyabiliyordum. Ben can çekişirken onlar beni izliyorlardı. Kendimi idam sehpasındaki insan gibi hissettim o anlarda. Onların beni izlediğini görebiliyordum. Birinin beni kurtaracağını umuyordum içimden. Elektrik artık kalbime doğru ilerlemeye başlamıştı ve ben bunu artık daha net hissediyordum. Nefes alamamaya başladım. Etrafımdakileri de göremiyordum. Birinin beni kurtaracağı ümidini yitirmiştim. O an içsel konuşma yapmaya başladım kendimle, "Ölüyorum, Allah'ım acaba cennete mi gideceğim, yoksa cehenneme mi?" Ben bu içsel konuşmayı daha on yaşında sabi bir çocukken yapıyordum. Tabiiki ölseydim, cennete gidecektim. Ama yine de ölüm anını yaşarken aklıma bu soruyu sormak gelmişti. Bu anı kaç saniye ya da kaç dakika yaşadığımı hatırlamıyorum. Sanki çok uzun bir an gibiydi...
Beni elektrik çarptığını anlayan alt kat komşumuz, belimdeki kemerden tutarak çekmeye çalışsa da kurtaramamış ve içeride oturma odasında oturan eşine haber vererek beni kurtarmasını istemişti. Allah'tan eşi bilinçli birisiydi. Oturma odasındaki tahta sandalyeyi kapmış ve kornişe doğru vurmuştu. Ben o anları hatırlamıyorum. Sandalyeyi kornişe nasıl vurduğunu görmedim. Sadece yere doğru yığıldığımı hatırlıyorum. Yere doğru yığıldığımda nefes almaya başladım. Gözlerim ve bilincim açıktı. Karşı komşuda otururken olayı haber alan annem hemen koşmuş gelmişti. Benim yerde yattığımı görünce, şoka girdiğimi sanarak sandalyenin kırılan ayağını eline alıp bana vurmaya başladı. Anneme; "anne dur vurma ben iyiyim" diyebildim çok şükür, yoksa bir de üstüne sopa yiyecektim. Annem hemen bana sarıldı ve ağlamaya başladı. O ağlayınca benim de sinirlerim boşaldı ben de ağladım.
Alt kat komşumuz arabasıyla bizi hastaneye götürdü. Hastanede bir sakinleştirici iğne vurdular.Ölümün eşiğinden dönmüştüm. Bu hatıradan geriye hafızamdan silinmeyecek bir ölüm anı ile kornişi tuttuğum sağ baş parmağımdaki elektrik çarpmasının izi kalmıştı. Halen parmağımdaki elektrik ışıınının delerek bıraktığı ize bakığımda o anları hatırlar ölümün heran olabileceğini düşünürüm.
Evet değerli dostlar siz siz olun sakın korniş ile elektrik teline dokunayım demeyin . Bilimsel olarak bizzat denedim ve gördüm. Korniş yani alüminyum harika bir iletkenmiş. Böylelikle yazım hem turkcebilim hem de edebiyat kategorisinde değerlendirmeye alınabilir.
Şu ölümlü dünyada para, mal, mülk için kimsenin kalbini kırmaya değmez, oraya götürebileceğimiz tek bir çöp bile yok. Sadece iyi ya da kötü amellerimiz var. Tek gerçek bu... Her ölümlü ölümü tadacaktır.
Geçen gün @doctorbishop kardeşimin elektrik ile ilgili makalesini okuduğumda bu yazıyı yazmaya karar verdim. Aynı zamanda @sahinadm ve @avina kardeşlerimizin öykü yarışması düzenlediklerini öğrendim ve öykü yarışması kategorisinde değerlendirilmesi için trajikomik anımı sizlerle paylaşmak için yazdım.
Kalın sağlıcakla.
Posted from my blog with SteemPress : http://baycan.steemblogtr.ovh/2018/06/24/olumu-hissetmek/
Merhaba, yazınız @try-market ve @kusadasi tarafından yürütülen küratör projesi kapsamında seçilmiştir. Proje yazısı hakkında detaylı bilgiye buradan ulaşabilirsiniz. Sonraki yazılarınızda "cointurk" etiketini kullanarak ailemizi genişletmemize yardımcı olabilirsiniz.
Teşekkür ederim😃
Okurken tüylerim diken diken oldu.Ne acayip olay.ucuz kurtulmuşsun.Allah korumuş.Çocuk aklınla çözüm üretmişsin ama sonucu kötü olmuş.Tekrar geçmiş olsun arkadaşım.benimde senin kadar olmasa da acayip bir hikayem var ama post olarak yazamam.:)
Ölüm anını hissettim. O yaşta bile korkunçtu ölmek. Allah hayırlı ömürler versin cümlemize. Senin anın da çok üzücü galiba...
Güzel yorumun için teşekkür ederim güzel arkadaşım benim 😍
Upvote this: https://steemit.com/free/@bible.com/4qcr2i
Geçmiş olsun. Alüminyum en iyi iletkendir. Ama farketmez orada başka bir metal de olsa aynı şeyleri yaşayacaktınız. Ancak benim merak ettiğim şey bu süreç çok uzun sürmüş. Komşu içeriye gidiyor, kocasını çağırıyor. Sandalyeyle kornişe vuruyor. Bu anlattıklarınıza göre kafamda canlandırdığım bu süreç 4 ila 7 dk kadar sürmüş gibi geliyor. Bu çok uzun bir süreç. Ölüm böyle bir durumda 30 - 60 sn içerisinde gerçekleşir. Acaba ayağınızda lastik bir ayakkabı, terlik vs. gibi bir şey mi vardı? Bunu hatırlıyor musunuz? Ya da düşük bir DC voltaj'a mı kapıldınız? Ya da (Allah korusun!!) öldünüz de öbür dünyadan mı yazıyorsunuz Steemit'e :) :) Tekrardan çok geçmiş olsun. Allah kazalardan belalardan korusun. Dikkat ve temkin şart!
Hocam, evsahibi balkona çıkarken ayağıma terlik vermişti. Plastikti galiba, evsahibinin eşi de aynı sizin gibi demişti. Beni kurtaran plastik terlik oldu galiba yoksa uzun bir süreydi elektrik akımına kapılmam.
okurken o anı sanki yaşamış gibi oldum:(
çok geçmiş olsun canım üstünden uzun yıllar da geçse, sanki dün olmuş gibi etkileyici anlatmışsın ki biz de etkilendik:(
Aslında komik bir anı olarak ankatacaktım, ama anlatmaya başlayınca o ana dönüş yaptım ve pek komik olmadı. Annemin beni olay sonrası bilmeden sopalaması haricinde. 😃 Sonrasında komşular bile gülerek anlattığımız bir anı olmuştu.
"Annen nasıl sopaladı seni" diye gülüştüğümüzü hatırlıyorum. :)))
Bu güldürmedi ama :(
@doctorbishop kardeşim anlatmaya başlayınca o anı tekrar yaşamaya başladım. Komik olan olay bitince annemin beni sopalaması oldu, hala aklıma geldikçe gülümserim. Ama olay anını anlatmak biraz üzücüydü.
Geçmiş olsun :( neyse ben de sopa kısmına gülümseyeyim :)
Tellerin üzerinde ya da sende bir yalıtkan vardır ama yani. Ucuz atlatmışsın denebilir
Sanırım ayağımdaki plastik terlikler elektrik akımının etkisini azalttı.
Geçmiş olsun. Parmağında iz duruyor mu halen?
Hafif beyaz dikiş izi gibi yaklaşık bir milim çapında bir iz kaldı o günden geriye.
Yaşamaya tutunmanın sembolü olsun o da. :)
Aynen öyle:)
Tebrikler! Yazınız @tryardim topluluk hesabından oy kazanmıştır. #tr tagi altında kaliteli içeriklerizi görmekten mutluluk duyarız. Detaylı bilgi için Tryardım Desteklenen İçerikler 25 Haziran 2018 bağlantısını ziyaret edebilirsiniz.
Bu yazı Curation Collective Discord Sunucusunda küratörlere önerilmiş ve manuel inceleme sonrasında @c-squared topluluk hesabından oy ve resteem almıştır.
This post was shared in the #turkish-curation channel in the Curation Collective Discord community for curators, and upvoted and resteemed by the @c-squared community account after manual review.
@baycan neler yaşamışsın gözlerim dolu dolu yutkunarak okudum inanamıyorum demek istedim ama gerçekten ölüm bir anlık ve nasıl ne zaman ne şekilde olacağı bilinmeyen tahmin dahi edilemeyen Rabbim yüzüne bakmış trajik hikayen benim de çocukken araba kazasında ölümden dönüşüm hatırlattın ki aklımdan da çıkmıyor zaten o anı son anım zannetmiştim ifade bile ademiyorum o hissi kulaklarımda çınlayan kendi sesimdi sadece dilimden dökülen "Allahım... " ve doğru söylüyorsun buradaki mal mülk de dahil hersey emanet şu kuru canımız bile... ve Allah iyi amellerle gitmeyi nasip etsin hepimize ve de mutlu olarak...
İnsanoğluyuz işte ne zaman neyin başımıza geleceğini bilemiyoruz. Rabbim hepimizi kaza beladan korusun inşallah.
Güzel yorumun için teşekkür ederim 😍
🌹 😍