Turecka maszynka do mięsa - podsumowanie 4. tygodnia tureckiej inwazji na Afrin

Czy Turcy prowadzą w Afrin wojnę na wyniszczenie? Czy ich celem nie jest samo zajęcie Afrin, lecz fizyczna eliminacja jak największej liczby bojowników SDF? Czy trwają tajne negocjacje Kurdów z rządem w Damaszku? O tym i o innych rzeczach możemy przeczytać w podsumowaniu 4. tygodnia walk o Afrin.

W zeszłym tygodniu Turcy poczynili duże postępy w okolicach wzgórza Shir, zajmując wioski Omeriye, Sa'ar Najkah oraz Durakh. Tym samym Turcy znajdują się już tylko 4 km od zbiornika retencyjnego Meydanki. Kluczem do szybkich postępów w tym regionie były tureckie stanowiska ogniowe na wzgórzu Shir, które wydatnie wspierały nacierające siły inwazyjne. Kurdowie, chcąc odbić wzgórze, przeprowadzili kilka kontrataków, jednak wszystkie kończyły się tak samo – masakrą atakujących. Wygląda na to, że w przyszłym tygodniu siły tureckie skupią się na zabezpieczeniu lewego brzegu zbiornika Meydanki i być może spróbują połączyć się ze swoimi sojusznikami stacjonującymi na wzgórzach Basraya i Sakarkaya.

W okolicach miasteczka Adama, Turkom udało się opanować wioskę Kharab Suluq. Niektóre pro-tureckie źródła donoszą, że ponadto opanowano jeszcze wioskę Qarah Baba, co oznaczałoby że siły tureckie z Adama połączyły się z siłami z okolic Rajo – jednak póki co nie ma wystarczających dowodów, które mogłyby potwierdzić ten sukces.

Tydzień temu informowałem, że Turkom udało się opanować drogę z Sorke do nadajnika Syria-Tel, prowadzącą wzdłuż syryjsko-tureckiej granicy. Wówczas droga ta była cały czas wystawiona na ostrzał sił kurdyjskich kryjących się na okolicznych wzgórzach. W zeszłym tygodniu Turcy wdarli się na te wzgórza i wyparli z nim Kurdów. Dzięki temu droga Sorke-SyriaTel jest już wykorzystywana do przerzucania ludzi i sprzętu.

Siły tureckie stopniowo zbliżają się do miasta Cindirese, które stanowi południową bramę Afrin. W zeszłym tygodniu zajęto wioski Arshali, Mahmudiyah oraz Diwan. Jednocześnie Cindirese cały czas narażone było na ostrzał tureckiej artylerii i lotnictwa. Póki co sytuacja sił kurdyjskich w mieście nie jest tragiczna, lecz już wkrótce taką może się stać. Jeśli Turcy oskrzydlą miasto, zajmując wzgórza leżące na lewej i prawej flance Cindirese, to obrońcy będą musieli się wycofać w górę doliny, gdyż - w innym przypadku – turecka artyleria zrówna miasto z ziemią.

Pro-tureccy aktywiści przygotowali infografikę, która wskazuje jak zorganizowane są siły rebeliantów biorących udział w operacji „Gałązka Oliwna”. Wszystkie ugrupowania rebelianckie wchodzą w skład Armii Narodowej, która podlega bezpośrednio tureckiemu sztabowi. Armia Narodowa dzieli się na 4 Korpusy. Poszczególne ugrupowania rebelianckie przyporządkowane zostały do konkretnych Korpusów. „Armia” i „Korpus” to wyrażenia nieco nad wyraz, gdyż – przy przyjęciu standardów europejskich – jednostki te nie mają pełnych stanów osobowych. Szacuje się, że cała Armia Narodowa liczy ok. 15.000-20.000 bojowników.

W zeszłym tygodniu kilku dziennikarzy zajmujących się Syrią opublikowało dość śmiałą teorię, która pozwala spojrzeć na wolne tempo postępów tureckich w Afrin z nieco innej perspektywy. Teoria ta mówi, że głównym celem Turków nie jest zdobycie Afrin, lecz eliminacja jak największej liczby kurdyjskich bojowników.

Wspierane przez USA, Syryjskie Siły Demokratyczne(SDF) w przytłaczającym stopniu są złożone z Kurdów z YPG(Powszechne Jednostki Ochrony). Arabowie w SDF stanowią tylko małą frakcję. Dlatego też Turcy, którzy postrzegają każdą kurdyjską organizację militarną za potencjalnego wroga, stawiają znak równości między PKK, YPG oraz SDF. Jednocześnie terytorium pozostające pod władzą SDFu jest podzielone na dwie części – Afrin oraz pozostałe kantony Rożawy. Gdy w lecie 2016 r. siły SDF przekroczyły Eufrat i zaczęły zmierzać w kierunku Afrin, w tureckim naczelnym dowództwie ogłoszono alarm. Turcy za wszelką cenę nie chcieli dopuścić do utworzenia połączenia lądowego między kurdyjskimi kantonami. Najpierw turecka dyplomacja próbowała wpłynąć na USA, aby Amerykanie zmusili SDF do wycofania się za Eufrat, a gdy to zawiodło Turcy rozpoczęli operację „Tarcza Eufratu”.

Gdyby nie siły amerykańskie stacjonujące w Rożawie, Turcy już dawno temu ruszyliby dalej i zaatakowali także samo SDF. Sił amerykańskich w Syrii jest mało, lecz stanowią oni wystarczający straszak na Turków. Jednocześnie jednak Amerykanów nie ma w kantonie Afrin.

Po rozpoczęciu operacji „Gałązka Oliwna” do Afrin udało się wiele jednostek SDFu. Jednostki te, za zezwoleniem Damaszku, dojechały tam przez terytorium kontrolowane przez armię rządową. Amerykanie próbowali zatrzymać siły SDFu, lecz spotkali się z bardzo ostrą odpowiedzią ze strony Kurdów. W efekcie tego, na terenach gdzie stacjonują wojska amerykańskie, zostały w przeważającym stopniu jednostki SDF złożone z Arabów – zorganizowane w dwie rady wojenne: jedna dla miasta Manbij oraz druga dla Deir Ezzor. Doprowadziło to do tego, że SDF - w prowincji Deir Ezzor - zaczęło przegrywać z niedobitkami IS, które nadal grasują przy granicy syryjsko-irackiej.

Wygląda więc na to, że Turcy znaleźli sposób na pozbycie się Kurdów z SDFu, nie wdając się w bezpośrednią konfrontację z wojskami amerykańskimi. Jeśli Kurdowie wykrwawią się w Afrin, to SDF nie będzie już stanowiło dla Turków zagrożenia, bo będzie to już organizacja arabska a nie kurdyjska. Jednocześnie, gdyby faktycznie doszło do takich przetasowań wewnątrz SDFu, to może się okazać, że upadnie cała idea SDFu – arabscy członkowie SDF nie są tak pro-amerykańscy jak Kurdowie i, przy zręcznej polityce Ankary, szybko mogłoby dojść do zgrzytów między USA a ich arabskimi sojusznikami.

Ukryte intencje Turków to tylko jedna z przyczyn wolnych postępów w Afrin. Wojska tureckie w dużym stopniu są spowalniane przez kurdyjskie tunele, które znaleźć można w każdej większe wiosce. Ponadto Kurdowie zostawiają za sobą miny-pułapki – opuszczając górę Basraya zaminowali cały teren, który jeszcze teraz – 2 tygodnie po zdobyciu szczytu – jest rozminowywany przez tureckich saperów. W dodatku, na górskich ścieżkach także czyhają niebezpieczeństwa np. proste pułapki tworzone przy pomocy granatów.

Tydzień temu informowałem, że Kurdowie wykorzystują irańskie jeepy Fath Safir. Jeep, ze zdjęcia, którym się posłużyłem został w kilka dni później zniszczony przez tureckiego drona w Cindirese. Prawdopodobnie cała załoga ze wspomnianego zdjęcia także zginęła.

W ostatnim czasie dużo mówi się o rozmowach między Kurdami a rządem w Damaszku. Mają one dotyczyć przejęcia władzy w Afrin przez armię rządową, co zatrzymałoby turecką ofensywę. Informacja o toczących się negocjacjach jest potwierdzana przez wiele źródeł – od kurdyjskich, przez rządowe, aż po sam Hezbollah – jednak póki co nic nie wskazuje na to, że osiągnięto jakiekolwiek porozumienie.

Obecnie pracuję nad serią artykułów poświęconych Kozaczyźnie na ziemiach Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Będzie to dość obszerny materiał - od historii i obyczajów przez powstania aż po upadek. Obecnie zbieram potrzebną literaturę i już powoli zabieram się do pracy - ostatnio udało mi się nanieść na mapę bieg Dniepru w XVII w. i lokacje najważniejszych siczy kozackich. Pierwszy artykuł traktujący o tej tematyce prawdopodobnie pojawi się w marcu. Wkrótce więcej informacji...