Najgorsze Święta EVER!

Ktoś mógłby powiedzieć "jaka szczęśliwa, uśmiechnięta rodzina". Ktoś mógłby powiedzieć, że to istna sielanka...

Nikt jednak nie wie ile sił kosztowały mnie te Święta.

Sama nie wiem od czego zacząć. Wszystko zaczęło się sypać dawno temu. Co prawda, powinnam być szczęśliwa, że mój grafik tak się ułożył bym na Wigilii mogła być z mamą w Łodzi. Fajnie? Bardzo! Gorzej było, że jechałam sama z dzieckiem i to prosto po nocnej zmianie. Mąż dojeżdżał do nas następnego dnia. Okazało się, że Mąż chory, trzeba po niego wyjść, a na dworze wieje, zimno i deszczowo. Cudownie... w międzyczasie rozwalił mi się laptop (więc przed Świętami nie miałam jak wysmarować jakiegoś fajnego posta) więc trzeba było na szybko pojechać i wybrać nowy i to na raty. Wszystko fajnie, ale odbiór w Wigilię... niedzielę i Wigilię. Takie combo! Później jeszcze okazało się, że dziecko oprotestowało nocnik (identyczny z tym, który mamy w domu) i wolało sikać pod siebie niż na nocnik. Mało tego? Mojej mamie w świątecznym tygodniu zdjęli gips i wreszcie do domu wróciła babcia, którą mama się opiekuje. Babcia podczas mamy złamania była u wujka. Tia... babcia przestała ruszać się z łóżka, a więc mama, która nie powinna dźwigać przez najbliższy kwartał lub pół roku musiała zacząć pielęgnować się swoją leżącą mamę. Dodajmy do tego mojego niecierpliwego ojca, który wpadł na dwie godzinki by nas popędzać, że nic nie jest gotowe. Do stołu zasiadłam w pobrudzonym swetrze, nieuczesana i nieumalowana, a co gorsza bliska płaczu.

Na łzy pozwoliłam sobie dopiero dziś, a raczej wczoraj, pierwszego dnia świąt. Wreszcie byłam sama... w szatni, przed rozpoczęciem 12-godzinnej zmiany popołudniowo-nocnej.

Nie mam pojęcia czemu te święta, które tak kocham i które tak bardzo starałam się JAKOŚ ogarnąć totalnie nie wypaliły, a co gorsza spowodowały, że ostatnią rzeczą, którą chcę robić to uśmiechać się.

Może to, że szukając prezentów wybrałam w zasadzie mniej niż garstkę osób, które obdarowałam i wcale nie pomógł fakt, że ostatnie prezenty kupowałam na gwałt dzień przed wyjazdem?

A może to raczej sprawka totalnie chaotycznego życia bez planu i pomysłu?

Hm... jest jeszcze opcja, że próbując ogarnąć jakiś taki ogólny bajzel zabrakło mi przystanięcia i poczekania?

I wiecie co? Przez chwilę czułam się dobrze...

Gdy zobaczyłam uśmiech mojej babci zaraz po tym jak dostała zaślinionego buziaka od mojego syna.

Najgorsze jednak w tym wszystkim jest to, że tylko jęknęłam z zachwytu... i wróciłam do pakowania. Coś może jeszcze powiedziałam... uśmiechnęłam się i nic więcej. Chwila, która mi przeciekła przez palce, a ja wciąż czuję się koszmarnie.

Nieważne co się dzieje i jak bardzo mi się wszystko wali. Znów muszę się uśmiechać i nie dać po sobie poznać, że coś jest nie tak. Taka praca...