Od zawsze kocham psy. Ostatnimi czasy bardzo mi brakuje kudłatej miłości. Za każdy raz gdy przywoże mojego dziadka z jego czworonożnym kumplem Ignacem i obserwuję jak moje dzieci się cieszą, jak delikatnie go głaszczą gdy kładzie im łepek na kolankach, jak on ich piluje, jak delikatnie bierze smaczki z ich rączek, rozczulam się bardzo. Wieczorem Ignac odjeżdża do swojego domu a małe są smutne i pytają "mamo gdzie jest ał?" i ja też czuję jakąś małą pustkę...

  Od pewnego czasu na facebooku jestem w wielu grupach dla zwierzolubów. Jestem w nich ponieważ na psa z hodowli nie chce wydawać pieniędzy, PSEUDOHODOWLI, psów W TYPIE RASY za kilkaset złotych nie chce wcale, nie pozwala mi na to moja wiedza i moralność... Postanowiłam, że wspaniałym wyjściem będzie pies ze schroniska, fundacji czy jakiegoś DOMU TYMCZASOWEGO. Tylko, że takie pieski niewiadomo skąd pochodzą, no i to jest problem. Nie chciała bym wprowadzić do moich dzieci pieska, który ma nieznaną przeszłość, mógłby być agresywny, czy nie lubić dzieci, a potem miała bym zmartwienie. Pomyślałam o szczeniakach. Fakt, jakieś tam geny mają, ale jak wychowamy go dobrze to jakoś to będzie. Tylko, że co do szczeniaka w 100% nie możemy stwierdzić czy będzie duży czy mały. Często w ogłoszeniach jest napisane jaki piesek będzie, ale skoro nie jest rasowy, tylko mieszany a w dodatku rodziców a przynajmniej ojca nieznanego to skąd możemy wiedzieć? Ja potrzebuje pieska niezadużego, żeby komfortowo jechało mu się z nami w aucie, żeby nie zajmował zbyt dużo miejsca w naszym małym domu i żeby nie miażdżył malutkich podczas zabawy.  Ponieważ jestem kobietą to na pewno mam kobiecą intuicje- zaczęłam przyglądać się pieskom i dzwonić do tych, które w moich oczach w przyszłości będą co najwyżej do kolanka. Mogłyby być bez oka, bez łapki czy bez ogona, byleby nie były duże. W razie jak by doszło do nieporozumienia między psiakiem a dzieckiem żeby oboje mieli szanse.  Za każdym razem gdy fundacja czy dom tymczasowy dowiadywał się o tym, że mam dzieci rozmowa się kończyła. Nieraz odłączali się bez słowa słysząc w tle dzieci. Moje dzieci są wielkim zagrożeniem dla zwierząt... Trochę to rozumiem, że mają obawy, z drugiej jednak strony czuję się bardzo nie fair traktowana. Szczególnie gdy czytam „ostatnia szansa, piesek jutro trafia do schroniska o złej sławie, tam taki maluch nie przetrwa. Zginie w tłumie innych psów” i wtedy mówie „TAK! My damy mu dom, zadbamy o niego, będziemy go kochać i nikt go nie skrzywdzi! Nikt go nie chce, będzie nasz! W końcu rodzina będzie w komplecie!” i dzwonie i mówię „Weźmiemy tego pieska z ogłoszenia! Niech się pani nie martwi, nie pozwolimy mu trafić do pełnego chorób schroniska bez wolontariuszy! Mamy duży ogród, piesek będzie z nami podróżował. Zostawie dzieci pod opieką mamy i przejade pół Polski dziś w nocy i uratujemy go!” i słyszę „Pieska do dzieci nie damy.”.  Po kilku takich rozmowach stwierdziłam- ok, nie poddajemy się... Pomyślałam o tym, by wziąć psiaka w DOM TYMCZASOWY właśnie. Będziemy o niego dbać, troszczyć się, a gdy znajdzie się osoba chętna dać DOM STAŁY, po sprawdzeniu domu żegnamy się z pieskiem. Szczeniaki z reguły szybko znajdują domy, nawet jak by nie szło po naszej myśli, jak by w małe wstąpił szatan i obrał sobie za ofiare psa to przez jakiś czas się przemęcze pilnując bezpecznej odległości między dziećmi a psiakiem a potem piesek trafi do nowej kochającej rodziny. I wilki syte i owca cała! 

Czemu ja wcześniej na to nie wpadłam? Ratujemy psiaka, ja zaspokajam swoją potrzebe opieki nad sierściuchem, małe też lubią zwierzaki, więc też mają swoje szczęście a przy okazji ja upewniam się czy ten dom już jest gotowy na nowego kudłatego członka rodziny no i podbudowuje swoje ego pomagając. Same plusy! 

No i tak śledze i śledze te grupy na facebooku, gdzie się nie odezwę psiaki już mają opiekę. I ciesze się bardzo, już nie patrze na to tak jak wcześniej, że mój dom jest zły i nie możemy mieć psa. Teraz po prostu się cieszę, że już gdzieś te kudłacze są bezpieczne. Nie odbieram tego tak osobiście i czekam na naszą kolej. 

Gdzieś tam marze sobie w głębi działać w przyszłości prozwierzęco. Wziąć w końcu swoje życie w swoje ręce, robić to co kocham, spełniać się w tym i ŻYĆ a nie być i nie robić nic...