W odpowiedzi na wezwanie @nervi'ego zjawiam się i ja! Przyznam, że niby temat prosty, ale jednak nie do końca, bo trzeba się zastanowić co uważamy za swój talent. Początkowo myślałam nad czymś bardziej sztampowym, że coś tam narysuję @glass.wolf mnie na privie zjedzie, że mało praktyki, że technika nie taka i żebym się wzięła za siebie... Chociaż nie, chyba już odpuścił jak zauważył, bo to na mnie nie działa. Przepraszam! Potem zastanawiałam się nad czymś związanym z siłownią, ale przecież możliwość mojego wyciskania czy coś to przecież śmiech na sali, o czym dowiecie się wkrótce, więc to też odpadło.

Rozczochrana Anshia serdecznie pozdrawia śmałków, którzy tutaj weszli!

Dlatego wpadłam na pomysł tak niepoprawny, że aż uznałam za konieczny w realizacji. Zapraszam do zapoznania się z krótką opowieścią o tym, że to co obiektywnie zdaje się być problematyczne, subiektywnie wydaje się całkiem zabawne. Wiele rzeczy może być kwestią naszego podejścia, tego czy szukamy pozytywów, albo wolimy się na nie zamknąć i żyć czarnymi scenariuszami.

Ostatni taki przyjemny dzień tej jesieni, trzeba było skorzystać.

Uwaga, jeśli jesteś osobą, której łatwo obrzydzić jedzenie, a żołądek jest delikatny, proszę nie psuj sobie zdrowia dalszym oglądaniem zdjęć.

Żeby nie było, że nie ostrzegałam!

Sprawdzam teren - nigdy nie wiadomo na co trafisz na trawniku w parku!

Początek tej historii sięga do czasów podstawówki, konkretnie IV klasy. Ja jako mały szczyl radośnie przemierzałam niespełna kilometr na nogach, by dostać się do swojej szkoły. Na ogół nie było z tym większych problemów, droga prosta i na szczęście przez większość trasy był chodnik. Tylko, że pewnego razu złapał mnie ból kolana tak silny, że idąc praktycznie kucałam na jedną stronę (a ciężki plecak wcale nie pomagał!) przez co szłam dość pokracznie. Pierwszego dnia mówię rodzicom co się dzieje, ale słyszę, że to pewnie przez to, że się źle podczas snu ułożyłam i że do jutra mi przejdzie. Niestety, następnego dnia powtórka z rozrywki, jakoś doszłam do szkoły, ale już na powrót musiałam być odebrana, bo nie mogłam chodzić. Ponieważ do lekarza chodzimy tylko jak naprawdę-naprawdę musimy, to musiałam trochę pojęczeć, żeby zobaczył mnie specjalista. Domowa diagnoza oczywiście była taka, że po prostu zaczynam rosnąć i to nic takiego...
Tylko nikt nie spodziewał się tego co tak naprawdę mi było.

Czyżby Anshia opalała się w parku? W sumie słoneczko całkiem przyjemnie grzało.

Trafiłam do ortopedy w szpitalu, jedynie z tym bólem kolana. Jako dziecko byłam dość aktywna, grałam sporo w piłkę nożną i ręczną, jeździłam na rowerze po okolicznych wioskach, bez wiedzy rodziców ma się rozumieć. Zatem to nie była kwestia, że jestem zastana czy coś tego typu. Po wstępnej pogadance, przyszedł czas na właściwe badanie. Leżałam sobie na kozetce bez spodni, lekarz złapał za moje kolano, a później zaczął ruszać moją stopą. Chwilę później jego mina wyrażała coś jakby "czy ta dziewczynka to jakiś zombie czy inny mutant?" i to nie z powodu rozmiaru moich stópek! Ortopeda zrobił mi 180 stopni stopą, jak się okazało to troszkę za dużo jak na zdrowego człowieka, nie powinnam mieć takiego zakresu ruchu. Prosił tylko, żebym mu powiedziała jak mnie zaboli, albo przesadzi, ale ja jedynie czułam, że trzyma moją nogę, żadnych nieprzyjemności czy łaskotek. Dostałam elitarny bilet do Prokocimia, ku przerażeniu rodziców.
Kwestia wyjaśnienia, Prokocim (a właściwie Uniwersytecki Szpital Dziecięcy w Krakowie) to taka specjalna placówka tylko dla dzieci, trafia się tam, kiedy w zwykłym szpitalu nie są w stanie pomóc z pociechą.

Albo Anshia zostawiła w mieszkaniu kręgosłup i przyszła bez? Kto bogatemu zabroni!

Pojechaliśmy tam i po kilku badaniach już było wiadomo co ze mną jest nie tak. Rodzicom niewiele mówił termin "wiotkość stawów", ale gdyby usłyszeli "łagodny zespół hipermobilności stawów" to by im to powiedziało jeszcze mniej. Ja w tamtym wieku niewiele się przejmowałam, wiedziałam tylko, że nie jestem w stanie wybić sobie palca (co z resztą próbowałam osiągnąć do końca technikum, bezskutecznie). Dostałam cały zestaw ćwiczeń w ramach rehabilitacji, przede wszystkim skupiając się na nogach. Płaskostopie to nic fajnego, możliwość zgięcia kolana w drugą stronę tym bardziej, taki przeprost łokcia to już mniej upierdliwa sprawa. Dużo baseniku, na którym nikt mi nie przeszkadzał, później spersonalizowane ćwiczenia na przystosowanej do tego sali.
Niestety, już wtedy byłam leniwa, więc w domu samodzielnie niewiele robiłam. Dlatego też po chyba półrocznym okresie zaprzestałam wyjazdów. Na szczęście minimalne efekty już miałam na swoim koncie (i nie umiem już zrobić 180 stopni bez ruchu kolana, chlip). Niemniej jakieś żarty ze strony moich stawów nadal się zdarzają.

Do tej pory wśród moich znajomych panuje zdanie, że dla własnego dobra lepiej nie ściskać mojej dłoni podczas powitania zbyt mocno. Dlaczego? Bo zwinie się w rulon, a przy większej sile podobno przypomina to taką odrobinę bardziej zbitą galaretkę, a nie ludzką rękę. Ogólnie nie przeszkadza to w życiu codziennym - chyba, że odruchowo zacznę zaplatać nogę o nogę, po czym zawieje wiatr i stracę równowagę (łoooops). Poza tym to całkiem zabawny talent, można ze znajomymi prześcigać się w tym kto komu bardziej obrzydzi jedzenie najlepszego kebaba. Czy mam jakieś inne ambitne zastosowania takich umiejętności? Sprawdzam jak bardzo pijana jestem, jak w trakcie wykonywania polecę sobie na bok czy coś, to wiem, że przy następnej kolejce podziękuję.
Na koniec chcę podziękować autorowi zdjęć za cierpliwe znoszenie mojego narzekania na wszystko co się tylko dało!