I nawet rodzice zwracają uwagę, że pora wziąć się za siebie...

Czyli o moich przygodach z siłownią!

Po roku w Katowicach trochę się u mnie zmieniło. Mieszkam sama - ze wszystkimi wadami i zaletami tego rozwiązania. Nic dziwnego, że udało mi się nieco przybrać na wadze, kiedy opychasz się albo jedzeniem z sieci popularnych fast foodów, albo odgrzewasz gotowe posiłki z lidla. Krótko mówiąc, no powiększyłam się na tyle, że wyszłam z bezpiecznej wagi. Stąd padł pomysł, żebym wreszcie skorzystała z tego gdzie mieszkam i poszła na jakąś siłownię. Początkowo pokręciłam nosem na to wszystko, klasycznie odkładając to na później... Do momentu, aż na wadze zaczął pojawiać się początek mojego numeru telefonu. Wtedy uznałam, że jednak wypadałoby coś zrobić ze sobą, bo samo to nie przejdzie.

Źródło: Pixabay

Życie w mieście stało się dla mnie czymś całkiem naturalnym. Do wszystkiego blisko, nie muszę przejmować się rozkładem busa do miasteczka, który i tak jeździ jak mu się żywnie podoba (pół godziny opóźnienia, łeeeee, to nic!). Masa knajp z jedzeniem ze wszystkich stron świata. Pełno atrakcji, których próżno szukać w niewielkiej wiosce, bez większych perspektyw. Jedną z przyjemności jaką oferuje mi miasto, jest możliwość uczęszczania na dobrze wyposażoną siłownię bez wielkiego grzyba na ścianie (ah te lokalne atrakcje). Do tego, mogę sobie wybierać między ofertami, układając ją jak najbardziej pod własne potrzeby. Dlatego sprawdziłam kilka z nich, nawet trochę na tym zabawiłam (uroki darmowego jednorazowego wejścia) i dokonałam ostatecznego wyboru.

Źródło: Pixabay

Od początku czasu zastanawiałam się nad jakimiś zajęciami grupowymi organizowanymi według grafiku siłowni. To zawsze jakaś motywacja regularnego uczęszczania, a przy okazji nie powinnam się obijać, tak jak mam to w zwyczaju. Przeglądając możliwości, chciałam je dopasować do moich niewielkich zdolności. Nie jestem wysportowana czy umięśniona, bliżej mi do ciepłej kluchy, dlatego szukałam czegoś prostego i niemęczącego. Sprawdzając kolejne opisy natknęłam się na coś, co wzbudziło moje zainteresowanie.
"Spokojny trening o wolnym, uspokajającym tempie." ... Czy jakoś tak to leciało.
Ogólny opis wskazujący, że to zajęcia dla starszych pań. Nawet godziny sugerujące, że frekwencja będzie licha. Tak, żeby tylko mnie mało ludzi widziało, jak próbuję zrobić coś ambitniejszego, niż ślimacze dreptanie na bieżni. Myślę sobie - to coś dla tak początkującej osoby jak ja!

Szczęśliwa, że znalazłam potencjalne zajęcia dla siebie, wyruszam o poranku na siłownie. W szatni zastaję jedynie dudniącą muzykę, praktycznie żadnych kłódek na szafkach to dobry znak. Chwilę później, już przebrana i gotowa, okupuję orbitreka w ramach rozgrzewki. Dosłownie chwilę przed zajęciami zauważam pochód starszych pań, więc porzucam oporne pedałowanie i idę za nimi. Zgodnie z przewidywaniami, na sali większość to kobiety w dojrzałym wieku. Prowadząca zajęcia chyba nie spodziewała się kogoś kto na oko nie skończył osiemnastki, ale nie miała nic przeciwko.

Źródło: Pixabay

No cóż, nie spodziewałam się, że takie "wolne tempo" sprawi, że moje serce będzie mogło rozważać karierę perkusisty. Tak mocno bijącej pikawy to nie miałam od naprawdę dawna. Zwykłe rozciąganie ciała, trochę pracy z własnym ciężarem, odrobina ruchu, a ja myślę czy będę pierwszą na tej siłowni, która zaliczy zgon podczas wykonywania ćwiczeń. Starsze panie zasuwały z kolejnymi powtórzeniami, kiedy czułam że zaraz się tam położę na macie i nie wstanę do samego końca. Trochę mi było głupio, bo mój burak na twarzy ze zmęczenia na pewno był widoczny, a przecież ja taka młoda, to przecież nawet nie powinnam się spocić podczas takich ćwiczeń. Z drugiej strony wiem, że dawałam z siebie wszystko, chociaż chwilami moje "mięśnie" już błagały o koniec. Z pewnością brakowało mi nieco techniki, ale to był mój pierwszy raz, więc nie czułam, że muszę już na wejście umieć wszystkie figury.

Wiem, wiem - nie mam za grosz kondycji!
Tylko po co mi więcej, jak jedynie gdzie biegam to na autobus?

Źródło: Pixabay

Na szczęście udało mi się dotrwać do samego końca, chociaż nie jestem pewna czy jutro rano wstanę z łóżka o własnych siłach, a może będę zmuszona się z niego sturlać. Ogólne wnioski na koniec zajęć?
Tak, jestem z siebie dumna, że dotrwałam do końca!
Następnym razem pójdę jak moja kondycja ulegnie poprawie.
Nie potrzebowałam do szczęścia rozgrzewki przed zajęciami.