สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ชาว steemians ทุกท่าน

ผ่านมาหลายวันแล้วกับกิจกรรม การประกวด ภาพถ่าย B & W Loneliness Photography Contest เป็นภาพถ่ายขาว-ดำ ภาพสื่อแห่งความสันโดษ โดดเดี่ยว เดียวดาย และอ้างว้าง ก็พยายามไปค้นหาภาพขาว-ดำ มันก็หามีไม่...แง...แง ไปหาค้นภาพจากกรุสมบัติเก่าตั้งแต่สมัยพระเจ้าเหา ซึ่งส่วนนั้นไปทะเลยามเย็นบ่อยๆ ก็เก็บภาพพระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าบ้าง พระอาทิตย์หลับไปแล้วบ้าง ก็ได้มาบ้างเพราะช่วงนั้นมาภูเก็ตใหม่ๆ กำลังหลงใหลในภาพยามพระอาทิตย์อัสดง วันนี้ถือฤกษ์งามยามดีได้โพสต์สักที

สองภาพนี้บัวถ่ายที่หาดกะตะ ยามที่พระอาทิตย์ส่องแสงแรงกล้า ภาพที่ได้ก็จะแตกต่างคนละขั่วอารมณ์เลย กลางวันให้ความสดชื่น เหมือนชีวิตนี้ไม่มีดับสูญ มองเห็นท้องฟ้าสีคราม หาดทรายขาว น้ำทะเลใส แต่ยามที่พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว ภาพท้องทะเลกลับทำให้รู้สึกเหงา เศร้าและอ้างว้างเดียวดาย ทั้งๆ ที่เป็นสถานที่เดียวกัน คนอกหักไม่ควรอยู่ใกล้ทะเลในเวลานั้น อาจจะทำให้คิดสั้นได้

แต่บัวพยามยามมองอีกมุม ว่ามันเป็นเหมือนงานศิปละ เพราะบัวไม่ค่อยชอบเรื่องเศร้า เพราะชีวิตจริงบางครั้งมันน่าเศร้ามากกว่านี้ บัวถึงไม่พยายามดึงจิตใจให้ไปจดจ่ออยู่กับความเศร้า แม้แต่ในเฟสบุ๊ค บัวก็จะลงแต่เรื่องที่น่ายินดี เรื่องที่มีความสุข จะไม่ลงเรื่องน่าเศร้า แม้บางครั้งบางอารมณ์ก็อยากระบาย แต่บัวคิดว่าอยากเก็บไว้แต่ความทรงจำดีๆ เพราะเวลาครบ 1 ปี 2 ปี 3 ปี มันก็จะเด้งเตือน เมื่อเราเห็นภาพความสุขในแต่ละช่วงนั้นๆ มันก็จะดึงเอาความทรงจำที่ดีนั้นกลับมา ทำให้เรายิ้มได้

ส่วนใครที่กำลังเศร้าๆ อารมณ์สีเทา ถ้ามองภาพแล้วมันทำให้เศร้าก็ลองคิดอีกมุมหนึ่งนะคะ "มองให้มันเป็นศิปละ" เป็นความสวยงามของศิปละ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้กันเสมอมา แล้วเจอกันโพสต์หน้าจ้า เลิฟนะยู้วววว....

Posted using Partiko Android