“ မိုးသည္းည လြမ္းေတးတစ္ပုဒ္(သတၱ) ”
ယခင္အပိုင္း(၁)အား ျပန္လည္ဖတ္ရႈရန္ >> “ မိုးသည္းည လြမ္းေတးတစ္ပုဒ္ (ပ) ”
ယခင္အပိုင္း(၂)အား ျပန္လည္ဖတ္ရႈရန္ >> “ မိုးသည္းည လြမ္းေတးတစ္ပုဒ္ (ဒု) ”
ယခင္အပိုင္း(၃)အား ျပန္လည္ဖတ္ရႈရန္ >> “ မိုးသည္းည လြမ္းေတးတစ္ပုဒ္ (တ) ”
ယခင္အပိုင္း(၄)အား ျပန္လည္ဖတ္ရႈရန္ >> “ မိုးသည္းည လြမ္းေတးတစ္ပုဒ္ (စ) ”
ယခင္အပိုင္း(၅)အား ျပန္လည္ဖတ္ရႈရန္ >> “ မိုးသည္းည လြမ္းေတးတစ္ပုဒ္ (ပဥၥ) ”
ယခင္အပိုင္း(၆)အား ျပန္လည္ဖတ္ရႈရန္ >> “ မိုးသည္းည လြမ္းေတးတစ္ပုဒ္ (ဆဌ) ”
“ မိုးသည္းည လြမ္းေတးတစ္ပုဒ္(သတၱ) ”
မနက္ဖန္ ခ်စ္သူေလးႏွင့္ခ်ိန္းထားသည့္ေန႕ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားၿပီးမွ ေတြေ၀ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ လုပ္ရပ္သည္ သက္ဆိုင္သူတို႕အား တစ္စုံတစ္ခုေသာ အတိုင္းအတာထိ နက္နက္နဲနဲ ထိခိုက္မည္ကို ႀကိဳတင္သိထားေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္ ထိုဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္သည္ မျဖစ္မေန ေဆာင္ရြက္ရမည္။ ဤသို႕လုပ္ျခင္းသည္ တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ အားလုံးအတြက္ သင့္ေတာ္ေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိသြား ၾကလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့အေပၚ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ၾကမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားမိသည္။
“သူငယ္ခ်င္း မင္းတစ္ကယ္ေကာ ဆုံးျဖတ္ၿပီးပီလား၊ မင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ေတာ့ဘူး လားကြာ၊ ငါကေတာ့ မင္းအေပၚနားလည္ပါတယ္၊ မင္းအေၾကာင္းေတြအကုန္သိထားတာ ငါတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္၊ မင္းစိတ္ဓါတ္ကိုလဲ ငါတစ္ေယာက္ပဲသိတယ္၊ စဥ္းစားပါဦးကြာ” ကၽြန္ေတာ္၏ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္လုံး၏ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ျပန္လည္စဥ္းစားရန္ တိုက္တြန္း ေနျခင္းျဖစ္သည္။
“သူငယ္ခ်င္းေရ မင္းေျပာတာ မွန္ေသာ္လည္း ငါက ဒီလုိလမ္း ကိုေရြးတာ အားလုံးေကာင္းဘို႕ဆိုတာကို မင္းလညး္အသိပါပဲကြာ၊ ငါ့အေပၚနားလည္ေပးပါ သူငယ္ခ်င္းရာ ငါ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥကိုမင္းကူညီမွရမယ္၊ ကူညီပါကြာသူငယ္ခ်င္းရာ၊ ငါ့တစ္သက္မွာ မင္းဆီက ေနာက္ဆုံး အကူအညီေတာင္းေနတာပါ၊ ေနာ္သူငယ္ခ်င္းရာေနာ္”။ ထို႕ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး တစ္ဦးလက္ကိုတစ္ဦး တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားၾကလ်က္ မျမင္ရေသာ ဟိုးအေ၀းတစ္ေနရာကို ျမင္ေနရသည့္အလား ေငးေျမွာ္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ ကဲသူငယ္ခ်င္း အိမ္ျပန္ၾကစို႕ဟု ေျပာရင္း ယိုင္နဲ႕နဲ႕ျဖစ္ေနေသာ လူမမာကၽြန္ေတာ့အား သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမွ ေဖးမတြဲေခၚလိုက္ေလသည္။ ညေနေစာင္း ဆည္းဆာေနသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးအား ငိုမဲ့မဲ့ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ကန္ေရျပင္ေအာက္သို႕ ငုတ္လ်ိဳးသြားေခ်ၿပီ။
ေမာင္ေရ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ အခုထိေပၚမလာေသးဘူး၊ ကၽြန္မလည္ပင္းေလး ေညာင္ေရအိုး ျဖစ္ေနပီေမာင္။ က်မႏွင့္ ေမေမ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးသို႕ ေရာက္ေနႏွင့္သည္မွာ အခ်ိန္အားျဖင့္ အေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။ ေမာင္ကေပၚမလာေသး၊ ေမေမကေတာ့ ကာတြန္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္ေနလ်က္ရွိသည္။ ဆိုင္ရွင္ဦးေလးႀကီးမွ ကၽြန္မအား အဓိပၸါယ္ပါေသာ အၾကည့္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ “ကေလးမေလး မင္းေကာင္ေလး အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြယ္ မင္းတို႕ခ်စ္ျခင္းကို ဦးေလးႀကီး ရင္ထဲမခ်ိေအာင္ ခံစားရပါတယ္ကြယ္”။ ဆိုင္ရွင္ဦးေလးႀကီး၏ စိတ္ထဲမွအေတြးကို ကၽြန္မသာ သိခဲ့ရလ်င္ အေျဖတစ္ခုကို ေစာေစာသိရွိခဲ့မွာပါ။ ယခုေတာ့ မသိႏိုင္မျမင္ႏို္င္ေသာ ကၽြန္မအျဖစ္ကို ဦးေလးႀကီး၏ ကရုဏာအၾကည့္သည္ ကၽြန္မအတြက္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ပင္ျဖစ္မိသည္။ ျမန္ျမန္လာပါေတာ့ ေမာင္ရယ္။
ေဟာ မိုးဖြဲေလးေတြက်လာပီေမာင္၊ ဘာလို႕မလာေသးတာလဲေမာင္ရယ္။ ေနမေကာင္း ျဖစ္ပီးကာစ နာလန္ထစမွာ မိုးမိေနရင္ ျပန္ဖ်ားေနေတာ့မွာပဲ။ က်မ၏ စိုးရိမ္စိတ္တို႕အား ရင္ထဲတြင္ကိန္းေအာင္းေနရာမွ ကိုယ္အမူအရာထိပင္ ပြင့္အန္ထြက္က်လာၾကေခ်ၿပီ။ ဆိုင္ေရွ႕လမ္းကို တလည္လည္ၾကည့္ရင္း ၀တၳဳစာအုပ္အခ်ိဳ႕အား ေကာက္ကိုင္လိုက္ ျပန္ခ်လိုက္ႏွင့္ စာအုပ္ေရြးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနရသည္မွာလည္း ေမာလွပါပီေမာင္ရယ္။ “သမီးေရ စာအုပ္ေရြးလို႕ မပီးေသးဘူးလားကြယ္ ေမေမတို႕ျပန္ၾကရေအာင္၊ ေတာ္ၾကာ ေနရင္ မိုးကသည္းလာေတာ့မယ္ ေမေမတို႕ ျပန္ၾကစို႕သမီးေရ”။ ေမေမကလည္း အိမ္ျပန္ရန္ လွမ္းေျပာလာေနၿပီ ေမာင္ကေပၚမလာေသး။
ေမာင္တစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္ေနသည္မသိေတာ့၊ ေမာင့္ကိုေတြ႕လ်င္ စိတ္ေကာက္ျပမည့္ အေတြးေလးမွာ ဘယ္ဆီသို႕ ေရာက္သြားသည္မသိ၊ ေမာင့္ကို စိုးရိမ္မိသည့္ စိတ္တို႕ သည္သာ တစ္ဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚေနပါေတာ့တယ္။ “ဟုတ္ကဲ့ေမေမ စာအုပ္ေရြးပီးပါပီ၊ ဦးေလးႀကီး ဒီစာအုပ္ေလးယူမယ္ေနာ္ စာရင္းမွတ္ေပးပါ”ဟု ေျပာရင္း ကၽြန္မေရးထားသည့္ ေမာင္ဖတ္ရန္စာေလးအား မသိမသာ ဆိုင္ရွင္ဦးေလးႀကီးအား ျပလိုက္သည္။ ဆိုင္ရွင္ ဦးေလးႀကီးမွလည္း အထာညက္ေနသျဖင့္ ကၽြန္မ၏ စာေခါက္ေလးအား အမ်ားမျမင္ေအာင္ ယူကာ အံဆြဲေလးအတြင္းသို႕ အသာအယာသိမ္းထားလိုက္ ေလေတာ့သည္။
ဆက္ပါအုန္းမည္ ---
Writer >>>@nyinyiwin(Steemit) MSC-006
Writing End Time >>> 06:30 PM (16.5.2018)
#Myanmar #Literature #Writing #Love #Story
ေျသာ္ ရက္စက္ပါေပ့ ကံတရားရယ္
ဟုတ္တဟ္ ကံတရားက မ်က္ႏွသာမေပးဘူးေနာ္
ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူေလးရယ္ .. ကိုယ္ခ်င္းစာကာ ကူညီေပးေသာ ဆိုင္႐ွင္ ဦးေလးႀကီးရယ္ .. ေအာ္ ကံၾကမၼာရယ္ ရက္စက္တယ္ကြယ္ ..
က်ေနာ္ဇတ္လမ္းက အရမ္းရက္စက္ရာေရာက္ေနပီလားဗ်ာ။
မိုးေလးတဖြဲဖြဲရြာေတာ့ ေမာင္ေမာင္ကိုသတိရတယ္ ေအာ္ႏိုင္ဘူး ပူလြန္းလို႔ေအာ္ေနရတယ္ ရြာမဲ့ရြာလည္းသဲသဲမဲမဲရြာပီးေရာ
ေန ပူလိုက္ မိုးအုန္႕လိုက္ဆို ေနရထိုင္ရခက္တယ္ေလ။
ဟိုသီခ်င္းလိုေပါ့ ဦးညီ
ေအာ္... ေမ်ွာ္လင့္ေစာင့္စားေနသူမွာ...
ေရႊရင္ဖိုမိ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ပါၿပီ...
ဟုတ္ပါ့ ဗ်ာ အကိုက သီခ်ငါးအဆိုေကာင္းပဲ။ ဟီး
အပိုင္း ၇ ေတာင္ေရာက္ၿပီ
ဟုတ္တယ္ အပိုင္း ၁၀ေက်ာ္မယ္။ ေရးပီးသားရယ္ဒီပဲ တေန႕ ၂ခန္း တင္ေပးေနတာ။
ေအာင္သြယ္ေတာ္ဦးေလးၾကီး။
ဟုတ္ကိုဇာမဏီေရ ေအာင္သြယ္ေတာ္ႀကီး မ်က္ရည္က်ကိန္း ေနာက္အပိုင္းလာမယ္ ။
ေမာင့္ ကို ေတြ ့ရင္ စိတ္ေကာက္ဖို ့ဆံုးျဖတ္ထားျပီးမွ စိုးရိမ္မိတာကို သေဘာက်မိပါတယ္
မိန္းကေလးတို႕သဘာဝေလး ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးလိုက္တာပါ။
စာအုပ္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္ရဲ့ကရုဏာၾကည့္ ေတြ ကိုသာေစာေစာ နားလည္ထား ခဲ့ရင္........ေနာက္အပိုင္းေ မၽွာ္ေနပါတယ္ဗ်ာ
ဟုတ္ကဲ့ ေနာက္ပိုင္းေရာက္ေလ င္ုရေလ ေကာင္မေလးေရ
ေမ်ွာ္လင့္ေစာင့္ဆိုင္းရတဲ႔ဒုကၡ ကိုယ္ျခင္းစာမိပါတယ္
ဟုတ္ပါ့ကြယ္ မိန္းကေလးတို႕ခ်စ္မိရင္ ေမ်ာ္ေနရေတာ့တာပဲ ဒါဆလးေပၚလြင္ေအာင္ေရးထားတာပါ။
ေအာ္ မုိးသည္းည ခ်စ္သူေလးရယ္ ေမာင္မလာတာ ဘာေျကာင့္ဆုိတာ သြားေျပာျပခ်င္လုိက္တာဗ်ာ။ဒါေပမယ္႔ စာေရးဆရာ ဦးညီက မေျပာရဘူးလုိ႔မွာထားလုိ႔ပါ။ေစာင့္ေနရတာအားနာပါတယ္ခ်စ္သူ။စာေရးဆရာ၏က်ြမ္းက်င္လွတဲ႔ ဇာတ္လမ္းဆင္ပုံကုိ တုိ႔ေတာ့ မေနနုိင္ပဲျဖစ္ေနမိျပီနဲ႔တူတယ္ဗ်ာ
ဟုန္ကဲ့ က္ုသန္႕ဇင္ေရ အခ်ိန္မတန္ေသးလို႕ ေကာင္မေလးနဲ႕ ေကာင္ေလး မေတြ႕ၾကေသးတာပါ ေနာက္အပိုင္းမွာ ေတြ႕ၾကပီေလ