Bilimkurgu Öyküsü - Karşılaşma - Bölüm 2

Bölüm 1

Bölüm 2

Orta yaşlı adam salonun çevresinde tur atarken “Yağmur damlaları havada asılı kalmış. Demek ki zaman donmuş. Burası senin evin. O zaman bu meselenin seninle ilgili olduğunu varsayabiliriz. Bu evi hatırlıyorum. Bu yaşlarda yaptıklarını da. Böyle bir kumpasın içine düşmeni gerektiren ne yapmış olabilirsin? Benim hatırladığım bir şey yok” dedi.

Ona az önce “siz” diye seslenmiş olmam tuhaftı, daha da garip olan böylesi bir durumda bu türden şeyleri kafama takmamdı. “Ben 25 yaşımdayım, ya sen?” diye sordum.

“49 yaşımdayım. Seni hesaplama yapma zahmetinden kurtarayım: 2040 yılından geldim. Yalnız bu ortam benim geldiğim yıllar için bile anormal. Durumumuzu açıklayabilecek bir teknoloji yok yaşadığım çağda.”

“Birlerinin beni kandırmaya çalıştığından eminim. Hatta içimden bir ses senin de bu işim içinde olduğunu söylüyor.”

“Bence birileri beni buraya sana yardımcı olmam için gönderdi, ama kim ve hangi konuda? Genç yaşta alınan kararlar insanın bütün hayatını etkiliyor. Küçümsemek için söylemiyorum ama insan 25 yaşında dünyayı ne kadar tanıyabilir ki?”

“49 yaşındakilerin de içi geçmiş olur, çoğu sıkıcı tiplerdir” diye cevap verdim.

“Bugünlerde hayatında köklü değişikliklere yol açabilecek bir karar aldın mı?” diye sordu 49 yaşındaki halim.

“Öyle bir şey yok, hem benim hayatımızı kim takar ki? Ne Tanrı, ne devlet, ne de şirketler. En iyisi şu çocuğu uyandıralım. Belki bir şey biliyordur.”

Çocuğu uyandırdığımıza pişman olduk, çünkü kendisini uyandıranın annesi olduğunu sandı. Ona gelecekteki Mehmetler olduğumuzu ve kendisiyle konuşmak istediğimizi söyleyince de bize arkasını dönüp uyumaya devam etti. Gördüğünün rüya olduğunu sandı herhalde.

Ben onu uyandırmasını bilirdim aslında ama karşımda bir başka Mehmet daha belirince mecburen bu yeni konuğumla ilgilenmek durumunda kaldım.

“Hoş geldiniz, diğer Mehmet’ler olarak biz de tam sizi konuşuyorduk, nerede kaldı bu adam, başına bir şey mi geldi diye merak etmiştik” dedim.

Karşımdaki ihtiyar Mehmet ve 49 yaşındaki diğer Mehmet söylediklerimden bir şey anlamamışlardı. Yaş ilerleyince insanların esprileri yorumlama yetenekleri azalıyordu demek ki.

“Hülya benim hapımı getirsene içeriden, hayal görmeye başladım” diye bağırdı tonton ihtiyar.

“Rüya değil bu sayın IV. Mehmet. Mehmetlerin en büyüğü ve bilgesi. Ne hayal ne rüya ne de simülasyon. Zamanınızda zaman makinesi icat edilmüş olabilir mi?”

“Hülya, gelsene salona, bak misafirlerimiz var. Zaman makinesini filmlerde çok gördüm. Gençliğimde severdim ama şimdi kafam kaldırmıyor. Yaş 83 oldu, kolay değil. Gençliğiniz değerini bilin” dedi ihtiyar.

“Belli ki bu iş uzayacak. Cep bilgisayarım çalışmıyor. Acaba dışarıya çıkıp derdimizi birilerine anlatsak mı?” dedi 49 yaşındaki Mehmet.

“İşte olgunluk böyle bir şey. Şak diye çözebiliyorsun problemleri. Bunu ben nasıl düşünemedim?” dedim.

49 yaşındaki Mehmet bir havayla salonun kapısına yöneldi, kapıdaki görünmez duvara çarpıp yere düştüğünde yüzünde oluşan ifade çok komikti.

“Daha önce denemiştin, değil mi? Seni gidi kurnaz” dedi dönüp bana bakarak.

“Aranızdaki en zeki Mehmet benim. Zekâ 30 yaşından itibaren gerilemeye başlıyor” dedim.

“O kadar zekiysen içine düştüğümüz bu tuzaktan nasıl kurtulacağımızı da biliyorsundur” dedi 49 yaşındaki III. Mehmet.

“Sıradan bir adamım ben. Kimin tavuğuna kışt demiş olabilirim ki? Benim yaşadıklarımı sen de yaşadın. Zekân bir parça gerilemiş olsa da hayat tecrüben daha fazla. Hem post-modern zamanlarda benden daha fazla vakit geçirdin. Belli ki birileri zamana hükmedebilmeye başlamış. Sizi getirip buraya hapsettiler. Böyle bir şeyi yapmaya güçleri yetiyorsa şu anda bizi dinliyor olmaları da kuvvetle muhtemeldir. Açıklayın artık; şaka mı yapıyorsunuz, bir şey mi deniyorsunuz, sıkıldım ben bu işten” dedim.

“Yani aslında bunun nasıl olabildiğini bilebilseydik sizden ayrılmak için hiç de acele etmezdim” dedi III. Mehmet. Ardından IV. Mehmet’e dönüp “Gebze Kültür Sarayı mimari proje yarışmasını kazanabilmiş miydik?” diye sordu.

IV. Mehmet zaman yolculuğu sırasında yorgun düşmüştü galiba, oturduğu koltukta başını arkaya yaslamış, ağzı açık bir halde uyuyordu.

“Ben II. Mehmet. Mehmet’lerin en akıllısı ve en sarhoş olanı. Muhafızlar size emrediyorum. Dışarıdaki zamana söyleyin, derhal akmaya başlasın. Benim Mehmetliğim bana yetiyor, Bu evde başka bir Mehmet istemiyorum. Üşüdüm ben, hep üşüdüm. Babam kral da üşümüştü. Onun babası kral da. Biz ailecek hep üşürüz.”

“Kafayı üşütmedin, değil mi? Ruh halin biraz bozuk galiba” dedi III. Mehmet. “Bu işi düzeltmek seninle bana düşüyor çünkü, diğerlerinden bize hayır yok.” diye de ekledi.

“Son zamanlarda iyi değildim. Dicle’den ayrılmak istiyorum, ama bunu ona nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum. Aklımdan böyle bir şey varken her şey normalmiş gibi davranmak beni yordu. Onunla birlikteyken gayet de mutluyum. Ondan neden ayrılmak istediğimi bilmiyorum. Ve birdenbire dışarıda zaman durdu. Ve evime bir sürü Mehmet doluştu.”

IV. Mehmet kenarları kırış kırış olmuş gözlerini açtı ve “Hülya, bırak o bulaşıkları, gel biraz muhabbet edelim” dedi. İçinde bulunduğu durumun aykırılığını kavrayamaması tuhaftı. Hülya’dan umudunu kesmiş olsa gerek ki gözlerini kapayıp yeniden uykuya daldı.

Görsel Kaynağı: https://unsplash.com/photos/OKlo0r3gBcQ