Zürafa Adam ve Bereketli Topraklar

Burada yazılarımı okuyanlar, her defasında konuların gittikçe ağırlaştığını, birçok detay barındırdığını görüyorlar. Burada benim de öğrendiğim ve öğreneceğim şeyler var. Konuların içerisine ne kadar dalarsak, o kadar çok ayrıntı göreceğiz. Haydi başlayalım!

Dünyanın bilinmeyen bir yerinde bilinmeyen bir ülke varmış. Bu ülkede bolluk ve bereket dolu günler geçer, nehirlerden bal akarmış. Bir gün bu ülkede yaşamı süper devam eden zürafa adamın aklına “neden yaşıyorum?” sorusu gelmiş. Sonra kendisiyle aynı soruyu sorup duran başkalarını da peşine takmış ve gece gündüz bu sorunun cevabını aramaya başlamışlar.

Fark etmişler ki tüm bolluk ve bereketin içinde yaşıyor olmalarına rağmen birbirlerine vermek için bu bolluğu almazlarsa mutlu olamıyorlarmış. Sonra ülkenin kralı fark etmiş ki zürafa adamın peşine takılmış bir grup mutsuz insan var, “hemen getirin onları buraya” demiş. Huzuruna çıkarmışlar bu grubu. Kral demiş ki “yediğiniz önünüzde yemediğiniz arkanızda, siz neden mutsuzsunuz?“ Cevap zürafa adamdan gecikmemiş “biz hayatın anlamını arıyorduk, senin bolluk ve bereketin bize huzur vermedi, biz sadece senin gibi bu bolluğu ve bereketi verebilirsek mutlu olabiliyoruz.” demiş.

Bunu duyan kral, onları ikna etmeye çalışmış, “ülkenize geri dönün ben veriyorum, siz de üzümünü yiyin bağını sormayın” demiş. İşin ucunda kral fermanı olunca ne yapsınlar, geri gelmiş bizimkiler, ama mutsuzlukları peşlerini bırakmamış ne yediklerinden lezzet alabilmişler ne uykularından huzur bulabilmişler! Bakmışlar ki etraflarındakiler mutlu, ama hep kendi altın kaselerini dolduruyorlar. Bizim zürafa adamın aklına bir fikir gelmiş.

Toplamış tayfasını kralın gözünden uzak bir yerde. Demiş ki; “arkadaşlar bizden başka her bir kişi mutlu şu altın, gümüş dolu ülkede. Baktım herkes kendi atın kasesini gümüş, yakut ile doldurup mutlu oluyor. Gelin biz birbirimizin kaselerini birbirimizden ödünç alalım, kralın haberi olmasın, biz de mutlu olalım, o da biz sadece kendimiz için alıyoruz sansın.” demiş.

Şimdi bu hikâye simgeleriyle beraber zihnimde canlandı ve sorular oluştu:
1- Özellikle diğerlerinin kaselerini almanın ne yararı var? Sonuçta altın, gümüş ve yakut karalın değil mi?
2- Zürafa adam ve kendisi gibi olan arkadaşları neden doğuştan bu zenginliklere sahip değiller de ya kraldan ya da birbirlerinden ödünç almaktalar?
3- Neden zürafa adam herkesle değil de sadece kendisiyle aynı soruyu soranlarla bu değiş tokuşu yaptı?
4- Gerçek hayatlarımızda ne yapalım ki sadece kendimiz için almaktan vazgeçip diğerlerine de verebilelim?
5- Aynı soruyu sormayanlar neden mutlu?
6- Zürafa adam ülkesindeki diğer adamlara göre nasıl bir içsel değişim geçirdi?
7- İsteklerimizi yalnızca kendimize almaktan, diğerlerine de vermeye doğru nasıl çevirebiliriz?

Bu soruları anlık düşünmemiz bile yeterli.
Çok üstünüze gidiyorum farkındayım 😊
Aramızda bir bilim adamının oturmasına gerek yok. Tüm işimiz bilmemek, gittikçe daha çok bilemediğimizi göreceğiz. Hissettiğimiz şeyler ise daha çok üst sistemin o anda bizim hissetmemizi istediği şeyler. İyi, kötü, korku, mutluluk… her şey üst sistemden gelir.

Bunların üzerine tek bir şeyi tayin etmemiz gerek;
• Bir amaç var. Amaca gelmemiz gerek.
• Elimizden geldiğince hislerimizin üzerinde olacağız.
• Onlara kafamızı takmayacağız.
• Olduğu gibi öğreneceğiz.

Asıl soru şu: alma isteğimiz var ve üst sistemin kanunlarını kullanarak bu isteğimizi nasıl birbirimiz yararına geliştirebiliriz?