ÖĞRETMENİM

ÖĞRETMENİM

Her sabah hayranlıkla izlerdi evin önünden geçen çocukları... Çünkü giyerlerdi siyah önlüklerini, defterleri ise bir poşete... Okul yolu zorluydu. Çoğu kardeşti, diğerleri ise kardeş gibi. Aynı defteri kullandıkları da olurdu aynı kalemi de. Ama mutluydu herkes. Her gün koşa koşa okul yoluna düşmeleri de bu yüzdendi. Neydi onları böyle heyecanla götüren şey. Okul mu? Sadece okul insanı neden bu kadar mutlu etsin ki. Bu işte bir iş vardı. Ve Ali bunu öğrenmeye kararlıydı. Bir gün istediği oldu ve evin yanındaki küçük çeşmenin başında konuşan iki kadının konuşmalarını duydu. İyice kulak kesildi ve okuldan söz ettiklerini duydu. Onların dediğine göre okula yeni bir öğretmen gelmiş ve çocuklar onu o da çocukları çok sevmiş. Bu yüzden her gün koşa koşa okula gidiyorlarmış.

Sevgiyi yaratmak mı yaşamak mı?

İşte küçük Ali görmediği ve bilmediği birine böyle hayran olmuştu. O heyecanla eve koşan küçük Ali'nin tandır başında mis gibi kokan ekmekler yapan annesini bulması zor olmadı. Çünkü bu kokuyu biliyordu. Ama şimdi sırası değildi. Çünkü onun daha önemli bir sorusu vardı. Heyecanla bağırdı:
-Anneciğim
Annesi bu haykırışa biraz korkmuştu. Tam kalkacakken Ali heyecanla içeri girdi.
-"Ben de okula gitmek istiyorum" dedi.
Buna şaşıran annesi biraz duraksadıktan sonra onu yanına çağırdı. Şefkatle başını okşarken ona; henüz küçük olduğunu ve okula ancak gelecek yıl gidebileceğini anlattı. Ali buna hiç sevinmemişti. Hemen annesine dönerek:
-"Peki ya herkesi çok seven öğretmen giderse" diye sordu.
Annesi ona merak etmemesini söyledi. Bütün öğretmenlerin iyi kalpli olduğunu ve çocukları sevdiğini anlattı. "Hem bu öğretmenin gideceğini nereden çıkardın" diyerek korkusunu da biraz olsun azalttı.
İşte bu deneyimden bir yıl sonra küçük Ali okula başlamaya hazırdı. Ve mutluydu, çünkü adını henüz bilmediği "herkesi seven öğretmen" dediği öğretmen de gitmemişti. Nihayet Ali yeni önlüğünü giyip abisinin elini tutarak okulun yoluna düştü. O kadar heyecanlıydı ki o zor yolu gitmek onu hiç yormamış gibiydi. Tabiki onun gibi heyecanlı bir sınıf dolusu çocuğu görünce heyecanı da bir kat daha artmıştı. Hemen en ön sıraya oturdu ve öğretmenin gelmesini bekledi. İşte Ali'nin beklediği o an gelmişti.

Sen miydin kalbime dokunan?

Biraz da Ali'ye kulak verelim:

Sınıfın kapısı yavaşça açıldı ve içeriye elinde siyah bir çanta ve birkaç kitap ile öğretmen girdi. Herkes ayağa kalktı ve öğretmen kara tahtanın önüne gelerek;"Günaydın çocuklar" diyerek bizleri selamladı. Herkes, hep bir ağızdan; "Günaydın öğretmenim" dedikten sonra "buyrun oturabilirsiniz" dedi ve çantasıyla kitaplarını masaya bırakarak sınıfın ortasına doğru yürüdü ve konuşmaya başladı:
-Merhaba. Ben Bahadır. Sizler de okulumuza yeni kayıt yaptırmış olan birinci sınıflar olmalısınız. Bundan sonra hep beraber okumayı ve yazmayı öğreneceğiz. Eminim ki hepiniz çok başarılı olacaksınız dedi. "Şimdi sizleri tanıyalım" dedi ve en ön sırada oturduğum için beni kaldırdı "hadi bize kendini tanıt" dedi. O an kalbim yerinden çıkacak gibi oldu. Biraz da kekeleyerek benim adım Ali altı yaşındayım. Ve ardından yeni bir soru geldi. "Peki Ali büyüyünce ne olacaksın söyle bakalım?" Bu soruyu daha önce hiç düşünmemiştim. Nasıl olduysa bilmiyorum ama büyüyünce sizin gibi öğretmen olacağım dedim. "Senin çok iyi bir öğretmen olacağına eminim" diyerek daha da mutlu olmamı sağladı.

Yıllar yılları kovaladı ve Bahadır Öğretmenle birlikte dördüncü sınıfa kadar çok şey öğrendik. Ama onu sadece bunlarla anlatmak yetmez. O ki benim hayatımın temellerini atan insan, o ki sadece insanlara değil bütün canlılara saygı göstermeyi öğreten insan, o ki sadece bize değil çevresinde ki bütün insanlara sevgiyi, saygıyı, hoşgörüyü ve yardımlaşmayı öğreten insan.

İşte herşey böyle güzel giderken ve sanki dünyanın böyle iyi insanlara ihtiyacı yokmuş gibi bir kaza öğretmenimin başına geldi. Neden o?
Yine öğretmenimin verdiği bir kitaptan okumuştum. Şöyle ki "iyi insanlar az yaşar çok kalbe dokunur" diyordu sanki bu cümle onun için kurulmuştu. Bir sabah şehirden dönerken bindiği araba yolun kenarındaki gölete yuvarlanmış ve öğretmenimle birlikte dört kişi boğularak ölmüştü. Yok yok ölmemişti. Öğretmenim cennette ki meleklere de bize öğrettiği gibi güzel şeyler öğretmek için gitmişti. Çünkü öğretmenim asla bizi başka şeyler için bırakmazdı. Biz buna inanıyorduk. Çünkü o bize demişti ki ; ne olursa olsun, ben gidersem bile siz asla çalışmayı bırakmayın. Nerede olursam olayım hap sizleri izliyor olacağım. Siz benim çocuklarımsınız demişti.

Evet onun attığı temeller üzerine büyüdük. Ben Ali. Nerede miyim? Ne mi yapıyorum? Tıpkı öğretmenim gibi öğretmen oldum ve onun bana öğrettiklerini öğretmeye gayret gösteriyorum. Öğretmenimin de cennetten bana gülümsediğini hissedebiliyorum. Öğrencilerimin de bana gülümsemesini umuyorum.

Öğretmenim seni saygı, sevgi ve rahmetle anıyorum...

Bu öykü @edebiyat'ın düzenlediği kısa öykü yarışması dahilinde hazırlanmıştır. Yarışma için teşekkür ederim.