Umut Tarlası

Bir rüya…
Çocukluğumun geçtiği o evdeyim. Duvarlarını bir yıkıp, bir ördüğümüz o evin arka balkonunda. Bir şeylerden kaçıyorum sanki. Bir itilmişlikten, kovulmuşluktan, sevgisizlikten, merhametsizlikten. Koşarak kaçıyorum çocukluğumun arka balkonuna
Gün; gün mü, gece mi bilemiyorum. Fakat gökyüzü kızılımsı. Ufak bedenimi yaslıyorum korkuluklara. Kemiklerimi acıtana dek sarkıyorum. Aşağıda ne var? Merak ediyorum.
Bakıyorum. Mesafeler o derece aldatıcı ki, bir azalıyor bir çoğalıyorlar. Yine yanılıyorum. Bu sefer kim kandırıyor saflığımı? Kim? Sorgulamıyorum. Vakit çok kısa...
Hudutsuz, sonbahar artığı bir tarla. Tanımadığım ve şu anda zihnimde yüzlerini bulamadığım kadınlar çalışıyor bu sarı ve kahverenginin yuvası tarlada. Önlerinde beyaz önlük. Başlarında beyaz yemeni. Öyle özensizce bağlanmış. Sonra bir anda kadınların seslerini duymaya başlıyorum. Çünkü yüreğim mi yoksa gözlerim mi uçmuş gelmiş balkondan ta kadınların yanına. Gelene kadar da şimdiki yaşıma basmışım. Dedim ya, mesafeler o denli aldatıcı!
Meğer kadınlar, işleri bitince tarlayı bana vereceklermiş. Benim içinmiş bunca zahmetleri. Beyaz önlüklerinden avuç avuç tarlaya bir şeyler savuruyorlar hiç durmadan. Başta göremiyorum ne savurduklarını. Gel, gel; sen de yap diyor aralarından biri. Böyle tutacaksın, böyle de atacaksın. İşte böyle diyor ve savuruyor gökyüzüne doğru. “Şansın varsa gökten yere varmadan bir güvercin kanatlı tutar. Yok yere düşer de tarlanın toprağına karışırsa o zaman beklersin. Hepimiz bekleriz o vakit. Neyi mi? Umutlarımı bekleriz. Umut edebilmeyi önce. Sonra umut ettiklerimizi. Böyle dillendiririz yarınımızı. Beklemekten başka çare de yoktur ki zaten! Haydi, gel! Gel de sen de al! dedi ve elimi beyaz önlüğünün cebine soktu.
Beyaz cebe giren sağ elimde kaygan, şıkır şıkır bir şeyler hissettim. Tohum mu? Yok, değil. Buğday mı? Hayır! Misket gibi. Ama yok. O da değil!
Heyecanla elimi çektim. Avcum dolu. Hafif terli. Açıyorum. O da ne? Nazar boncukları! Lacivert renkli, cam nazar boncukları. Şaşırıyorum. Evet! O sınırı, ucu, bucağı, son ucu belli olmayan, meçhul tarlaya nazar boncukları ekiyorlarmış. Buğday taneleri gibi.
Kadın “Durma, haydi savur! Korkma! Tarlaya, göğe, hatta şu tellerin ardına savur. Kilit vurma düşüncene. Olabildiğince özgür ol. Kendin için, umut et. Haydi!” diyor.
Bir an durup gördüklerimin ve birazdan yapacaklarımın yersiz ve yeterince saçma olduğunu sorgulamıyorum bile. Avcumdaki boncukları savuruveriyorum gökyüzüne. Korkuyla. Endişeyle.
Bir daha, diyor kadın. Bir daha. Yine dolduruyorum avcumu. Göğe kaldırdığım dolu avcumdan yalnız bir boncuk ulaşıyor göğe. Telleri aşıyor, uzaklara gidecek belli ki! Sonra bir kuş geliyor. Beyaz bir güvercin. Paçalı. Bembeyaz.
Beyaz kanadına öyle bir yaraşıyor ki lacivert gözlü boncuk. Gökyüzüne kenar süsü. Pek bir güzel oluyor.
Sonrası meçhul rüyanın. Gözlerim, güvercine bakakalan gözlerimde kalıyor.
Kim bilir, belki de bir başka uyanıklıkta görürüm nazar boncuklu güvercini. Kim bilir, belki toprağa düşen boncuklardan yepyeni, beklenen yarınlar yeşerir umut tarlasında. Kim bilir...