ตราบาปที่ไม่อาจลืม # Sin That Can Not Be Forgotten. [Pt. 2]

Dear Steemian Friends.

_{Photo By @tookta}

---

{ต่อจากโพสต์เมื่อวานนี้}
:::: ระหว่างที่ เดินทาง กลับที่พัก เรากับพื่อน ก็ปรึกษากัน.....เราถามนางว่า "แล้วจะ
ทำไงต่อ?" เพื่อนเรา คงเสียใจ นางเงียบ มาตลอด แล้วเราก็พูดต่อว่า "ตอนนี้ทั้งเนื้อ
ทั้งตัว กูก็มี แค่นี้แหล่ะ" นางพูดออกมา ประโยคเดียว คือ "ช่างมันเถอะ" จากนั้นพวก
เราก็แยกย้ายกัน กลับที่พัก
:::: เราไม่รู้ว่า จะหาทางช่วย เพื่อนได้ยังไง ถ้าทางบ้าน รู้เรื่องเข้า เพื่อนเราต้องตาย
แน่ๆ ไม่น่าเชื่อ นางพลาด เพียงครั้งเดียวเอง......วันที่เกิดเรื่อง เพื่อนมานอนค้างคืน
กับเรา และเล่าเรื่องราว ทั้งหมด ให้เเราฟัง.....นางบอกว่า วันนั้น นางต้องไปส่งของ
เป็นเพื่อน หลานชายเถ้าแก่ แต่ขากลับ ผู้ชายคนนั้น กลับพานาง เข้าโรงแรมม่านรูด
นางพยายาม ช่วยตัวเอง แต่ด้วยความที่ เป็นเด็ก บ้านนอก นางเปิดกรอน ประตูห้อง
ของม่านรูดไม่เป็น สุดท้ายนางก็............เด็กสาวอายุ 15 จะทำอะไรได้ล่ะ

:::: เราคิดทบทวน อยู่สองวัน สองคืน แล้วจึงตัดสินใจ ไปหาเพื่อน.......เราบอกนาง
ไปว่า "งั้น เอาอย่างงี้ ละกัน ไหนๆมึงก็ จะอุ้มท้องฟรีๆ แล้วคลอดให้มัน งั้นคลอดให้
กู ไม่ดี กว่าเหรอ? กูจะรับ เลี้ยงเอง อย่างน้อย เราก็คน บ้านเดียวกัน เวลาที่มึง อยาก
เห็นหน้าลูก หรือคิดถึง มึงก็มาหาได้ ถ้ามึงให้มัน มึงอาจจะ ไม่ได้เห็นหน้า ลูกมึงอีก
เลย คิดดูให้ดีๆ"
:::: หลังจาก ประมาณ สิบวัน ผ่านไป เพื่อนก็ มาหาเรา อีกครั้ง นางบอก กับเราว่า "กู
พยายาม ทำทุกอย่างแล้ว แต่มัน ไม่ได้ผลเลย" เรางง จึงถามนางว่า "แกไปทำอะไร
วะ?" นางตอบว่า "ยาทุกชนิด ที่เขาว่าดีและได้ผล กูกินหมด แต่มันก็ ยังไม่ออก" เรา
ตกใจมาก จำได้ว่า วันนั้น ตะคอกนาง แรงมาก "มึงบ้า ไปแล้วเหรอ!!!!? ทำไม มึงไม่

---

_{Photo By @tookta}

---

เชื่อกูวะ ก็บอกแล้วไง ว่ากู จะเลี้ยงเอง กูจะรับ เป็นแม่เอง ไม่เข้าใจ รึไง!" เห็นเพื่อน
นั่ง น้ำตาไหล ก็อดสงสาร ไม่ได้ เราจึงพูด ปลอบใจนาง ต่างๆ นาๆ และสุดท้าย นาง
ก็ยอม ยกลูกให้เรา
:::: เอาล่ะสิงานนี้ ตัวเองยังเอา ไม่รอด แล้วยังไป รับปากเพื่อน คือตอนนั้น ไม่ได้คิด
ไกล เกินกว่า ที่ตา มองเห็น คิดแค่ว่า อยากจะ ช่วยเพื่อน ก็เท่านั้น.......แต่พอ เพื่อน
ตอบตกลง เราก็รู้สึกว่า ไอ้คำว่า ภาระและหน้าที่ มันล่วงลงมา บนบ่าตัวเอง หนักอึ้ง
ไปหมด
:::: เรื่องนี้ มันทำให้เรา นอนไม่หลับ อยู่หลายคืน ติดไม่ตกจริงๆ แต่สิ่งแรก ที่เราเริ่ม
ทำก็คือ ไปธนาคาร เปิดบัญชี ทันที และตั้งแต่วันนั้น เราจะ เอาเงินเดือน ไปฝากทุก
เดือน 60% ของเงินเดือน และบังคับตัวเอง ไม่ให้แตะต้อง เงินก้อนนี้เด็ดขาด เพราะ
คิดว่า อีกไม่กี่เดือน เพื่อนก็จะคลอด ต้องใช้เงิน แน่นอน

:::: แต่พอ ใกล้คลอด เพื่อนเรา ดันอยากกลับ ไปคลอดที่บ้าน ที่ อ.อรัญประเทศ นั่น
เอง อุตส่าห์พยายาม ปิดข่าว ตั้งหลายเดือน เพราะไม่อยาก ให้คน ทางบ้านรู้ แต่พอ
จะถึงวันคลอด กลับบอกว่า อยากไปหาพ่อ (นางกำพร้าแม่ แกโดน ฟ้าผ่าตาย ตั้งแต่
เพื่อนเรา ยังเด็กมาก) เราก็ ตามใจเพื่อน.......แต่ถ้า พ่อของเพื่อน รู้เรื่อง ที่เราตกลง
กัน พ่อของเพื่อนเรา แกต้องไม่ยอมแน่ๆ ถึงเด็กจะไม่มีพ่อ แต่เด็ก ก็ยังเป็นหลานแก

:::: พอวันหยุด ของเรามาถึง เราก็ไปส่งเพื่อน ที่อ.อรัญฯ.....และเรื่องมันก็เป็นอย่าง
ที่เรา คิดเอาไว้ คือพ่อของเพื่อนเรา ไม่ยอม ยกหลาน ให้ใครทั้งนั้น เราคิดว่า มันก็ดี
นะ ที่พ่อนาง ยอมรับ และ ไม่ว่าอะไร.....เราอยากจะ อยู่กับนาง จนวันคลอด แต่เป็น
ไปไม่ได้ เพราะงานเรา ก็ยุ่งมากๆ พอจัดการ ทุกอย่าง เรียบร้อย เราก็กลับกรุงเทพฯ
{โปรดติดตามตอนต่อไป} ต้องขอโทษด้วยกับคำพูดที่ไม่สุภาพ

---

Thank you for visiting my post!

---

ขอขอบคุณ เพื่อนๆทุกคน ที่ติดตาม เรื่องราว ของเราเสมอมา
ขอบคุณทุกคะแนนโหวต + คอมเม้นท์ และกำลังใจที่มีให้กันตลอดมา
ความปรารถนาดี มีให้เพื่อนๆเสมอ
Much Love @tookta