Świetnie to zobrazowałaś :) Udawanie, że Cię nie ma w domu sprawi tylko, że strach będzie powracał i walił w drzwi coraz mocniej.

Lubię też w taki sposób to sobie wyobrażać: zaczyna się tak, jak opisałaś, gdy otwieram drzwi - widzę strach. Wygląda smętnie, smutno. Wpuszczam go do środka, podaję herbatę i zaczynam rozmawiać: jak się czuje, jaką ma dla mnie wiadomość, przed czym chciałby ostrzec i uchronić. I najważniejsze: skąd przyszedł. To jest ważne, bo wszelki irracjonalny strach jaki nas nawiedza, nieadekwatny do sytuacji, ma swoje korzenie w innych, wcześniejszych wydarzeniach, często w dzieciństwie. Po miesiącach takich "rozmów" większa część moich lęków odeszła.
Oczywiście cały czas piszę o strachu irracjonalnym czy lękach, które nas czasem nawiedzają ot tak. Co innego strach uzasadniony (ktoś nas atakuje, goni pies, stoimy nad przepaścią), wtedy nie ma wątpliwości, co należy czynić... Fight or flight :)

Dodam od siebie aby mieć odwagę trzeba do pewnych postaw, decyzji dojrzeć, dorosnąć.

Zgadzam się z Tobą. Mnie to zajęło prawie dwadzieścia lat dorosłego życia.

Dziękuję za komentarz :)