Bądź Chojrakiem swego życia.

Czytam biografię niezwykłej osoby.

Postać określana, jako szaleńczo odważna. Powszechnie uważano, że nie czuła strachu, w najbardziej niebezpieczne akcje szła z uśmiechem na ustach. Czytam i podziwiam, wystawiając pod osąd moje własne osiągnięcia w tym zakresie. Jednocześnie... jednocześnie coś mnie uwiera. Ziarenko wątpliwości ukryte głęboko rozpoczęło swą niestrudzoną pracę.

A co, jeśli mój bohater faktycznie nie czuł strachu? Czy w takim razie był odważny, czy tylko w pewnym sensie upośledzony? Przecież strach jest naturalnym odruchem obronnym człowieka. Często ulega deformacji i wyolbrzymieniu, ale w swej istocie jest naszym sprzymierzeńcem.

I czy to w ogóle ma znaczenie w ostatecznym rozrachunku? Jeśli ktoś ratuje mi życie, to liczy się tylko to, że żyję. Jeśli jest zadanie do wykonania, to rozliczamy efekt końcowy. Mniej ważne jest, czy wykonawca był człowiekiem odważnym, czy raczej psychopatą z upośledzonym odczuwaniem emocji.

Abstrahując od tego, co w ostateczności jest istotne a co nie - odwaga jest fajna. Miło jest myśleć o kimś, a tym bardziej o sobie: odważny. Czym jest dla mnie odwaga? To działanie pomimo strachu. Działanie w imię najgłębszych przekonań, wiary, miłości, dobra swojego lub innych bez względu na konsekwencje. Można trząść się ze strachu będąc jednocześnie dzielnym jak lew.
Taki na przykład Chojrak, tchórzliwy pies. Bajka, którą lata temu uwielbiali moi synowie, uwielbiałam i ja. Chojrak, to dla mnie sztandarowy przykład odwagi. Bał się dosłownie wszystkiego. Pech chciał, że farmę na której mieszkał upodobały sobie wszystkie możliwe stwory, kosmici i psychopaci. Nieustannie nastawali na życie jego ukochanej pani, Muriel. Jak w tym wszystkim odnajdywał się Chojrak? Cóż... trząsł się, piszczał, jęczał, wył, w stresie oczy wychodziły mu z orbit, zęby wypadały... ale szedł. Szedł za swoją panią ratując ją z każdej opresji. Poturbowana kupka nieszczęścia, za którą nie dałbyś dwóch groszy... ale z sercem wielkim i silnym, nieugiętym. Mój bohater :)
Chojrak nie miał problemu z wyrażaniem emocji:

Courage, the Cowardly Dog, John R. Dilworth, Cartoon Network

Idąc tropem Chojraka doszłam do siebie. Kilka miesięcy temu rozpoczęłam oficjalną działalność jako grafik. Od około ośmiu lat, oprócz pracy na etacie podejmowałam się zleceń jako freelancer. Najczęstszym pytaniem od moich ówczesnych klientów było: kiedy w końcu założysz firmę? A ja podawałam mnóstwo racjonalnych powodów, dlaczego to jest na razie niemożliwe. Powtarzałam je i sobie. Przecież nie mogłam, nie umiałam przyznać, że się po prostu boję. Boję się, że: za mało potrafię, nikt u mnie nie będzie zamawiał, nie poradzę sobie z papierami, nie wyrobię czasowo, nie jestem wystarczająco kreatywna, nie jestem wystarczająco przebojowa, popełnię błędy....
Średnio co dwa lata rozpoczynałam tę samą procedurę: Muszę to zrobić! Muszę się w końcu przełamać! Po pierwszej fali euforii przychodziła dyżurna wątpliwość: ale zaraz, ja mam beznadziejne portfolio! Nie mogę z takim portfolio zacząć działalności, bo mnie wyśmieją! Więc brałam się za totalną przebudowę dotychczasowej strony i po kilku tygodniach intensywnych prac nie było już ani śladu po pierwotnym postanowieniu, nie mówiąc o jakiejkolwiek euforii. Temat bezpiecznie rozpływał się w codzienności a ja wyzywałam się w duchu od tchórzy i nieudaczników. W końcu, rok temu, przyznałam sama przed sobą, że się boję. Poznałam swój strach z każdej strony, dowiedziałam się, skąd pochodzi i zaakceptowałam go. Wyrzuciłam ze słownika słowo "tchórz".

I stało się tak, że... przestałam się bać. Strach odszedł. Gdy go wysłuchałam, obejrzałam z bliska, zaakceptowałam... on zniknął! Wtedy, bez większego ociągania i bez kolejnej ingerencji w portfolio, założyłam firmę.

Dobrze, ale co to ma wspólnego z odwagą, od której zaczęłam?

Ano ma, bo od tamtej pory jestem ogromnie dumna ze swej odwagi, podczas gdy obecne rozkminki przy lekturze pchnęły mnie na taki tor: jeśli ja się już nie bałam w momencie zakładania działalności, to przecież to wcale nie było odważne. To było zwykłe, normalne. Nic nadzwyczajnego. Wielkie mi halo.

Chwileczkę, może to i nie było specjalnie odważne, ale wszystko to, co zrobiłam wcześniej i co doprowadziło do tego kroku - już tak. To, że odwróciłam się do lęków twarzą w twarz. Że zobaczyłam siebie prawdziwą, wyciągnęłam na światło dzienne najbardziej wyparte cząstki i zawalczyłam o przywrócenie im pełni praw. Trzęsłam porami jak Chojrak, płakałam, buntowałam się, upadałam, wątpiłam... zęby na szczęście mi nie wypadły. I to było cholernie odważne, mój krytyku wewnętrzny. Tego mi nie odbierzesz.

Poza tym popatrzmy na efekty. Goły wynik, bez okoliczności towarzyszących. Jest firma? Jest. jestem zadowolona? Tak. No więc co ma do rzeczy, czy przyszło mi to łatwo czy trudno? Kto powiedział, że ma być pot, krew i łzy? Że to, co przychodzi ot tak, naturalnie, jest mniej wartościowe od tego wydartego życiu po walce na śmierć i życie? Ktoś, kiedyś.

Na zakończenie refleksja, która przyszła przed chwilą, odnośnie męskiej odwagi. Wiem, jakie idee wpaja się mężczyznom od maleńkości. Czasem są to rzeczy fajne i wartościowe, czasem toksyczne i szkodliwe, nie będę wchodzić w szczegóły. Co chcę powiedzieć... Szacunek i uznanie budzą we mnie mężczyźni, którzy między innymi: mają odwagę przyznać, że się boją, że czegoś nie wiedzą albo nie potrafią. Mają odwagę przyznać się do błędu. Mają odwagę powiedzieć, że im zależy. Mają odwagę okazać wzruszenie. Mają odwagę płakać.
Trzeba ogromnej odwagi, by przyjąć z otwartymi ramionami to, co uważamy za swoją największą słabość.