UWAGA ! WPIS Z NUTKĄ DRAMATU

Z czym kojarzy się Wam Gwatemala? Kto słyszał wcześniej o tym kraju i ma jakieś skojarzenia, to prosimy o komentarz. My o Gwatemali dowiedzieliśmy się dopiero, gdy zaczynaliśmy planować naszą podróż na południe, czyli jakoś miesiąc od wylądowania w Meksyku. Poza tym, że kraj graniczy między innymi z Belize i Meksykiem, nie wiedzieliśmy nic. Dzięki tej słodkiej niewiedzy i nieświadomości co może nas tam spotkać, nie mogliśmy się doczekać, aby przekroczyć ichniejszą granicę.

Był 27 lutego i nic nie zapowiadało, że dzień ten będzie się różnił znacząco od pozostałych. Złapaliśmy stopa pod granicę, do Benque Viejo w Belize. Tam grzecznie udaliśmy się do kasy, aby uiścić wychodne z kraju, czyli leaving tax w wysokości 20 zielonych, albo 40 (belizyjskich) z widniejącą na nich młodszą o 50 lat Elżbietą II. Dzierżąc pokwitowanie w dłoni, szybciutko udaliśmy się do celnika po pieczątkę wyjazdową. Bułka z masłem. Następnie, przybito nam pieczątkę wjazdową i usłyszeliśmy Bienvenidos en Guatemala, czyli witajcie w naszym kraju, wszystko wedle naszego zamysłu. Zgodnie z planem, zapytaliśmy skąd odjeżdżają autobusy do Flores, miasta gdzie mieliśmy zarezerwowany nocleg. Dla uściślenia, nasza miejscówka znajdowała się w wiosce, 15km od Flores, a ostatni autobus w tę stronę odjeżdżał jakoś 30min po zmroku, czyli mniej więcej o 19. W odpowiedzi usłyszeliśmy, że dzisiaj autobusy nie jeżdżą, bo droga jest zamknięta. Na usta cisnęło się, żeby powiedzieć – jak to zamknięta?! Jednak kulturalnie zapytaliśmy o nasze opcje i jedyną możliwością było: dojechać taxi do blokady, minąć ją pieszo i złapać autobus do Flores. Nic prostszego. Przecież biednego turysty, co nie zawinił w konflikcie rząd – obywatele nie będą chcieli trzymać.

Znalezienie taxi zajęło nam całe 5min, wyjątkowo długo, ponieważ musieliśmy, jak zawsze, wykłócić się o cenę. Dojechaliśmy na miejsce. Korek zaczynał się już jakieś 500m przed blokadą, więc żwawo wysiedliśmy, wrzuciliśmy plecaki na plecy i zdecydowaliśmy przemierzyć te ostatnie metry z buta. Pochłonięci myślami, co zjemy na obiad, bo minęła już chwila od naszego ostatniego posiłku, podeszliśmy do barykady zrobionej ze wszystkiego, co było w okolicy, czyli: drzew, drutu kolczastego, opon, worków i innych śmieci. Postanowiliśmy grzecznie poprosić o przejście. W odpowiedzi usłyszeliśmy tylko śmiech i jakieś słowa w lokalnym slangu, które w skrócie znaczyły, że nie ma takiej opcji. No to piękne się nam państwo gwatemalskie przedstawiło, przed milionami przyszłych przybyszów i czytających. I co teraz?!

Barykada widziana z bezpiecznej odległości

Monia zaczęła sporządzać notatki z tego wydarzenia, kolega filmował z tajniaka, a Daniel próbował ogarnąć szybką przepustkę, tak żeby nikt nie zauważył. Jednak jego poziom hiszpańskiego tylko ich rozweselał (on tak uparcie twierdzi), ale przynajmniej przestali nazywać nas „gringos” – dziękujemy Papieżowi za wspaniałą reklamę narodu Polskiego. Kierownik całego zamieszania powiedział, że ok 18 MOŻE nas przepuszczą, a do Flores mieliśmy ponad 2h jazdy, więc zbytnio nas to nie urządzało.

Nasze plany odrobinę się posypały i musieliśmy wymyślić co dalej. Z pomocą przyszedł gość z okolicznej wioski, który podpowiedział, jak możemy obejść zasieki i przedostać się na drugą stronę, nie obrywając maczetą przez plecy. Sam utknął przy blokadzie, bo nie zdążył załatwić swoich spraw przy granicy na czas. Aby ominąć zablokowaną drogę, trzeba było zrobić duże kółko przez okoliczne pola, przechodząc kilka razy przez ogrodzenia z drutu kolczastego. No przecież błahostka!

Skrzyknęliśmy się z dwoma kolegami, Anglikiem oraz Niemcem, zapoznanymi przy zaporze i ruszyliśmy w tył, tak aby strajkujący nas nie zauważyli. Pierwszy kolczasty płot minęliśmy bez żadnego problemu. Międzyczasie, dostaliśmy ofertę przeprawy drugą stroną, ale za opłatą, więc odprawiliśmy cwaniaka z kwitkiem. Przedzierając się z naszymi tobołami, przez pola i płoty, czuliśmy się niczym Meksykańscy imigranci bez wizy do USA, prześlizgujący się nielegalnie przez zieloną granicę.

To co się tam wyprawiało, najlepiej ilustruje ten oto filmik: