RE: Życie to wojna [riposta]
Używasz tutaj trochę szerszego znaczenia słowa "wojna" niż to militarne.
Tak bo to prawda. Przy czym nie bez powodu dałem obrazek "wojny" osobistej w postaci pojedynku. Może nie zaznaczyłem tego dość wyraźnie (przyznam że dość szybko to napisałem, mam plan na zupełnie inny post na ten weekend:P ), ale wojny są różne, zaś te angażujące wojsko czy prowadzone poprzez przemoc są ostatnią najostrzejszą formą. I tak osobista "wojna" nie jako ostatecznie natrafia na "pojedynek" czy jak się jest małym to "bójkę". Uważam że to nie dobrze iż całkowicie wyzbyliśmy się z "pożycia społecznego" pojedynków. Wprawdzie uważam że nigdy nie powinny być na śmierć, ale jak między dwojgiem, przynajmniej mężczyzn jakieś nieporozumienia czy napięcia narastają to najlepszym wyjściem jest dać sobie nawet i po przyjacielsku po mordzie za przeproszeniem. Do tego dochodzi przykład z postu czyli jak ktoś nas gnębi i wyczerpaliśmy inne środki zaradcze to uważam nie ma wyjścia, a już zwłaszcza jeśli ten ktoś nie tylko nas gnębi.
To nie znaczy jednak, że nie możemy walczyć ( ;) ) o świat bez wojen państw, szczególnie militarnych.
Tak jak z pojedynkami tak i tu uważam to za błąd i drogę do katastrofy. Zasoby są ograniczone, interesy będą zawsze sprzeczne, konfliktu nie znikną. Próba powstrzymywania wojny za wszelką cenę prowadzi do jeszcze większej wojny. Lepiej jest uważam wojnę ucywilizować, tak aby była jak najbardziej "kulturalna", jak najmniej niszczycielska.
Dlatego tłum nie jest jedynie sumą charakterów które go tworzą
Zgadzam się, ludzie odgrywają pewne role i zachowują się różnie w różnych sytuacjach. Jest osobna cała "psychologia tłumu" itd. Niemniej, to jest trochę głębsze bo dotyka natury człowieka i świata. Przyjmowanie ról jest częścią natury. Zauważ że Państwa też zachowują się inaczej w różnych sytuacjach. Inaczej zachowuje się państwo w stosunku do swoich obywateli, inaczej w stosunku do innych państw, inaczej gdy jest osamotnione, inaczej gdy czuje wsparcie grupy, inaczej gdy jest mocarstwem, inaczej gdy (post)kolonią.
Dzięki za ciekawy komentarz i miłe słowa na początku :))
A teraz podejdź do swojej biblioteczki, jeśli taką posiadasz, i otwórz pierwszą książkę o wojnach XX i XXI wieku. Najlepiej z obrazkami. Z niemowlętami rozbijanymi o ściany powstańczej Warszawy, masowymi grobami łagrów i kominami obozów koncentracyjnych, płonącymi od napalmu wietnamskimi dziećmi, zaminowanymi pustyniami pełnych pourywanych kończyn pastuszków i zbombardowanymi przez drony glinianymi wioskami. Pooglądaj, poczytaj i powiedz mi jak nam idzie ucywilizowanie wojen? Bo przecież jesteśmy obecnie na samym szczycie cywilizacji.
A potem usiądź i zrób sobie takie ćwiczenie - na tych samych obrazkach wyobraź sobie twarze swoich dzieci. A potem idź pokaż im te obrazki i wytłumacz, że wojna jest złem koniecznym. Tylko trzeba ją ucywilizować.
Serio? Odrobinę żenujące.
Nie podzielam tej opinii, jesteśmy raczej jeśli nie na samym dnie to na dobrej drodze w tym kierunku. Chociaż tak szczerze powiedziawszy to mam wrażenie że dno już dawno przebiliśmy, ale nie ustajemy w staraniach by zejść jeszcze niżej.
Argument z dziećmi jest kompletnie idiotyczny i poza merytoryczny.
Jednakże odpowiem że z chęcią gdybym miał dzieci pokazał bym im te obrazki (we właściwym wieku) pokazując do czego prowadzi unikanie wojny gdy ta jest konieczna, a także pokazał do czego prowadzi upadek cywilizacji i zwycięstwo barbarzyńcy.