Czy to cała prawda o Krakenie?

Kraken... Niszczyciel statków, postrach żeglarzy. Mityczny potwór morski! Podobno pierwsze przekazy na jego temat pojawiają się w mitologii nordyckiej w XII wieku.

Gaius Plinius Secundus zwany Starszym, rzymski historyk i pisarz, który żył w latach 23 - 79 n.e. na terenie dzisiejszych Włoch, wspominał o Krakenie - potworze blokującym Cieśninę Gibraltarską.

Plinius napisał dzieło "Naturalis historia" (Historia naturalna). To rodzaj encyklopedii, zebranej przez niego wiedzy zawartej w 37 księgach. Zawierały one materiały zebrane przez autora jak również pozyskane z innych źródeł. Przykładowo informacje o Europie północnej pochodzą z traktatu Pyteasza z Massalii "O Oceanie" z IV wieku p.n.e. . Morze nie było obce Pliniusowi - zginął tragicznie dowodząc eskadrą rzymskich okrętów płynących na pomoc mieszkańcom zamieszkującym Pompeje, Herkulanum i Stabie podczas wybuchu Wezuwiusza. Możemy więc z dużą dozą wiarygodności założyć, że skoro pisał o Krakenie to opierał swoje świadectwo na prawdziwych danych pozyskanych na podstawie własnych obserwacji i relacji naocznych świadków.

Wróćmy jednak do tytułowego Krakena. W szerzej opisanej formie pojawia się on w pochodzącym z 1752 roku dziele "Natural history of Norway" autorstwa biskupa Bergen, Erika Pontopiddana. Opisany zostaje jako stworzenie, którego macki mogą objąć największe okręty, wystający z morza grzbiet przypomina pływającą wyspę a od jego wydzieliny woda była zabarwiona na ciemno.

Wydaje się mało prawdopodobne aby wszystkie te wzmianki w dawnych księgach, legendy i mity związane z morskim potworem były jedynie wytworem wyobraźni i fantazjami dawnych żeglarzy. Historia świata zna wiele przykładów, że u podstawy każdej fantastycznej opowieści może leżeć ziarno prawdy. Tak również jest z Krakenem, morskim potworem, postrachem mórz i oceanów wciągającym pod wodę całe okręty wraz z załogą na pokładzie.

Dziś historycy wsparci wiedzą malakologów, adeptów działu zoologii zajmującej się badaniem mięczaków, skłaniają się ku teorii, że pod maską morskiego potwora skrywa się mięczak - Kałamarnica olbrzymia, kalmarzec (Architeuthis dux). Wrzecionowata budowa ciała, 10 macek w tym dwie dłuższe i zakończone haczykowatymi przyssawkami, czynią z niej szybkiego drapieżnika polującego na ryby, niegardzącego skorupiakami i małżami. Na podstawie treści żołądków zbadanych egzemplarzy wiadomo również, że kałamarnice olbrzymie są kanibalami - pożerają mniejszych przedstawicieli swojego gatunku. Największy dotąd okaz został znaleziony w 1887 przy brzegach Nowej Zelandii. Długość całego ciała 18 metrów, długość macek 12 metrów - prawdziwy potwór. Udało się również sfilmować kałamarnice olbrzymią w naturze. W pobliżu należącego do Japonii archipelagu Ogasawara składającego się 30 wysepek wulkanicznych. W lipcu 2011 naukowcy współpracujący z Discovery i NHK dokonali nagrania żywego okazu w środowisku naturalnym.

Zasięg występowania kałamarnicy olbrzymiej pokrywa się z dawnymi szlakami morskimi co uprawdopodabnia teorię o spotkaniach z nim na morzu. Ziarno prawdy zebrane przez malakologów zdaje się potwierdzać, że mityczny potwór rzeczywiście istnieje. :)

Ten "potwór" ma naturalnych wrogów. Na kałamarnice olbrzymie polują kaszaloty. Zdolne nurkować na ponad 1000m w głąb oceanu.

Jest jeszcze coś co stawia kropkę nad i w historii o Krakenie. W wodach arktycznych żyje Mesonychoteuthis hamiltoni - Kałamarnica kolosalna.

Na podstawie jej szczątków zbadanych z żołądków kaszalotów i w oparciu o badania schwytanych egzemplarzy stwierdzono, że jej masa może dochodzić do 750 kg a długość do 14-17 metrów. Danych jest jednak wciąż za mało by dokładnie poznać te stworzenia. Zasięg jej występowania przedstawia obrazek poniżej.