Wspomnienia z Frontu #13: A gdyby tak rzucić wszystko i wyjechać na Łotwę?

To było lato 2013 roku. Pisałem pracę na temat twierdzy kokenhuskiej i naszła mnie refleksja, że prowadzenie badań na odległość jest dość trudne. Z ciekawości zacząłem sprawdzać ceny mieszkań w Rydze. Bez rewelacji. Ceny jak w Polsce. Nie poprzestałem jednak na tym i sprawdziłem miejscowość, gdzie znajduje się zamek, czyli Koknese. Mieszkania były znacznie tańsze. Podobnie było w Dyneburgu, czyli Daugavpils, drugim co do wielkości mieście na Łotwie. Sporo ofert za 100 euro, a nawet mniej. W jednej wiosce przy granicy z Białorusią znalazłem nawet cały dom z działką 0.4 ha do kupienia za 22 tysiące złotych (sic!). Szybko też pojawiła się myśl: rzucić wszystko i wyjechać na Łotwę. No może nie do końca wszystko, bo miałem pracę zdalną, którą mogłem wykonywać w dowolnym miejscu na świecie.

Pracę tę straciłem kilka miesięcy później. To jednak tylko przyspieszyło moją decyzję. Teraz, albo nigdy - pomyślałem. Miałem jakieś oszczędności, wynajem mieszkania była w stanie sfinansować @fundacja, mogłem więc spokojnie wyjechać i zrobić coś dla mieszkających tam Polaków. Główną osią moich działań miały być gry planszowe. Chciałem je wykorzystać zarówno podczas zajęć w szkole, jak i w Centrum Kultury Polskiej. Tak narodził się Projekt Inflanty. Jego początek zaplanowałem na 1 kwietnia 2014 roku.

Trzy tygodnie wcześniej zacząłem szukać mieszkania. Znalazłem jedno w bardzo dobrej lokalizacji, 5 minut od Centrum Kultury Polskiej, 3 minuty od polskiej szkoły. Dwa tygodnie próbowałem się dodzwonić. Bez skutku. Poprosiłem o pomoc Madarsa z filmu Sesils. To samo. Znalazłem więc inne mieszkanie. W gorszej lokalizacji, za to tańsze. 100 euro za dwa pokoje. Madars wszystko dogadał. Miałem tylko ustalić dokładną datę przyjazdu i właścicielka miała przyjechać z Rygi, aby dać mi klucze. Datę ustaliłem. Madars zadzwonił i powiedział, że znajomi przywiozą mnie 31 marca. No i wyszło KGB z worka. "A jacy znajomi? A gdzie będą spać? A w jakim hotelu się zatrzymają? No bo chyba nie na mieszkaniu..."

Dwa dni później, 29 marca 2014 roku, wyruszyłem z Sebastianem i Kamilem na Łotwę. Mieszkania szukałem w drodze. Znalazłem jedno w rewelacyjnej lokalizacji. W samym centrum miasta (Teatra iela, czyli ulica Teatralna). Dwa razy droższe od mieszkania KGB, ale za to dwa razy większe. 80 metrów. Przez kolejne miesiące przepłynęło przez nie 40 osób z Polski. Niestety wynająć mogłem je dopiero w poniedziałek (31 marca). Nie był to jednak duży problem. Łotwa to taki kraj, w którym zawsze mam gdzie się zatrzymać. Noc spędziliśmy u Babci w Sece, do którego dotarliśmy tuż po północy. Następnego dnia zdobyliśmy najwyższe szczyty Łotwy i Estonii. Gaiziņkalns 312 m n.p.m. oraz Suur Munamägi (Góra Wielkiego Jajka) 318 m n.p.m. Wieczorem zjechaliśmy do Rygi na Mszę. Kolejna noc w Sece.

Ruiny wiatraka w Sece należące do Inese (córki Babci).

Typowa droga na łotewskiej prowincji.

Sebastian i Kamil w trakcie zdobywania Gaiziņkalns.

Gdzie góry tam narciarstwo

Typowa droga na estońskiej prowincji.

Zdobywając Górę Wielkiego Jajka napotkaliśmy na schody.

***

Następnego dnia pojechaliśmy do Dyneburga. Wynająłem mieszkanie. Odwiedziłem kilka banków próbując założyć konto (okazało się to niemożliwe, dla kogoś kto nie pracuje na Łotwie). We wtorek poszedłem do Centrum Kultury Polskiej i rozpocząłem Projekt Inflanty...