#selflove - dlaczego warto wybierać siebie

Weekend spędziłam w cudownym towarzystwie @kaysh. Byłyśmy na genialnej wystawie Kraków 1900, w rzeszowskim BWA, trift shopach, a przede wszystkim rozmawiałyśmy. O tym, co ostatnio nas spotkało, cyz tez relacjach z innymi. W związku z czym przewinął się temat tzw. toksycznych relacji.
W swoim życiu miałam kilka takich dosyć ciężkich przypadków z ludźmi, którzy wprowadzali do mojej codzienności jakieś nieprzyjemne doświadczenia. Lecz, ze byli zwani przyjaciółmi, było trudno czasem odciąć takie kontakty - bo jak to? Przyjaciół nie zostawia się przecież.
Owszem. Zostawia.
Z ludźmi jest jak z dopływami morza, albo fazami księżyca - raz są, raz nie ma. Tak wyglada życie. Mam kilka takich relacji, które przetrwały po kilka lat - jest tam dużo zrozumienia, wzajemnego szacunku, No i wybaczenia.
Nawet w najlepszej relacji pojawia się samotność - to słowa jednego ojca, którego „gadanka” wysłuchałyśmy wczoraj z Pauliną.
I to prawda. Każdy ma swojego wewnętrznego dark passenger, z którym od czasu do czasu musi zostać sam. A co tam jest, dowiesz się tylko, jak choc na jakiś krótką chwilę przestaniesz siebie samego zagłuszać.
W każdym jest wiele słabości, są tez krzywdy, które rozpoczęły się w dzieciństwie i tak idą z tobą dalej. Oczywiście, te krzywdy maja rożny stopień. Niektóre da się wypracować dosyć szybko, niektóre potrzebują ogromu czasu i akceptacji, a później miłości do samego siebie, żeby choć w jakimś stopniu móc odpuścić. Sobie. I innym.

W przyrodzie nie ginie nic. Bo są prawa fizyki. W ludziach tez. Bo ranimy swoją krzywdą, często podświadomie.
Ludzie skomplikowani, czyli tacy, których powierzchowność nie zdradza w żadnym wypadku, co naprawde kryje się w środku, często są tymi, którzy są najbliżej. Często starają się być najbliżsi. Mówiąc miłe słowa, ale tez i te krytyczne. Tak wyglada przecież przyjaźń - łyżka dziegciu na baryłkę miodu. Gorzej jeśli dostaje się sam dziegć, a miodu zabrakło na kilka lat. Wytrwale wmawiają sobie i Tobie, ze jest im źle, jest gorzej niż Tobie - przecież Twoje życie jest takie dobre, albo Ty sobie tak dobrze radzisz i jesteś taki silny, ja nie i potrzebuje Ciebie. Błędnie rozumiany chrześcijański mejsanizm niesienia pomocy zwycięża. Ale na szczęście do czasu - bo kochaj bliźniego jak siebie samego jest istotą każdej relacji. Nie mniej. Nie bardziej.
Są tez ludzie, którzy noszą w sobie worki fałszu pod przykrywką manipulacji, które wdrażają Tobie. Lub tez non stop wypominają Twoje słabości, lecz jeśli Ty uderzysz choć lekko w czuły punkt - to murowany miesiąc katorgi o małą, często nieistotną sprawę.
Wtedy potrzeba ogromnych pokładów samoakceptacji, by się nie dać zmanipulować. By nie wciągnąć się w grę o nazwie „przepraszam non stop za to co się stało”. No właśnie? Ile razy przepraszać? A ile razy wybaczać?
Warto czasami przyjrzeć się dokładnie wielu relacjom, które prowadzimy. Jak prowadzimy. Jakie one są. Co też wnoszą. Warto odciąć ludzi, mówię to ze swojego punktu widzenia, którzy samą rozmową męczą, żądają ciągłego bicia się w pierś, robią przytyki, wprawiają w nieustanne poczucie winy, wasza relacja jest jednostronna, albo są zwyczajnie małostkowi. Którzy sprawiają, ze wasze, nawet małe sukcesy, w ich oczach są nic warte. Nie potrafią się cieszyć. Albo odzywają się, jeśli tylko zobaczą jakąś powierzchowność (głównie w przypadkach kobiet). Nie warto.
Nie lepiej zostać samemu na jakiś czas? Dać sobie odpocząć? Wysłuchać siebie i zacząć naprawiać? Rozumiem, ze czasem taka samotność może trwać w nieskończoność, ciągnąć się latami. Ale jest to czas na zmianę. Na inwestowanie w siebie. Samotność nie musi być przytlahaczajaca, choc może się taka wydawać. Może być naprawdę dobra. W liceum potrzebowałam kilka lat czasu na wysłuchanie siebie, zainwestowanie w swoje zainteresowania - kino, teatr, małe podróże, dobre książki, wystawy, wyjazdy w góry.
Jest świetne aby się tym podzielić - bo szczęście tylko podzielone, ma wartość - są Social media, są różnorodne grupy. Warto być ze sobą. Warto tez zaakceptować swojego dark passsengera by moc go oswoić na tyle, aby nie przysłaniał nam żadnej dobrej relacji.

Nie jestem studentką psychologii, ani żadnym kołczem.