Każdy był kiedyś dzieckiem i wspomina swoje dzieciństwo bardziej czy mniej pozytywnie. Jednak uważam, że tamte czasy bardziej budziły kreatywność każdego z nas, ponieważ nie było tych wszystkich technologii, które mamy na co dzień i które ma każde dziecko dzisiaj.

Pamiętam jak przesiadywałem całymi dniami na podwórku. Rano szybka pobódka, przymusowe śniadanie, bo inaczej nici z wyjścia, no i heja na dwór. Już dzień wcześniej omawialiśmy z kolegami plan, co będziemy robić i o której sie spotykamy. Największym rozczarowaniem była zła pogoda lub zakaz na wyjście od mamy, bo coś się przeskrobało. Przy złej pogodzie zazwyczaj spotykaliśmy się w domach i bawiliśmy klockami Lego lub samochodami (kolega, który miał dywan-ulicę miał niezły ,,fame'').

Wyobraźnia nasza nie znała granic. Nawet przy braku zabawek, każdy potrafił na poczekaniu wymyśleć jakąś fajną zabawę, żeby tylko nie było nudy i bezsensownego siedzenia. Wtedy były zabawy w Chowanego, Podchody czy Baba Jaga patrzy. Wszystkie dzieciaki z okolicy, jak widziały, że coś fajnego się robi, od razu przybiegały i pytały czy też mogą się dołączyć. Z racji, że mieszkaliśmy blisko jeziora, a tam były też ruiny poniemieckiego bunkru, zazwyczaj chodziliśmy tam cała bandą, ale każdy patrzył w okna swojego mieszkania, czy czasem mama nie patrzy, bo oczywiście chodzenie tam było zakazane.

Pamiętam również jak raz dostałem lanie od mamy za to, że nie było mnie od rana do późnego popołudnia blisko domu. Wtedy akurat poszliśmy z kolegami dalej za osiedle i trochę nam zeszło, a że żaden z nas nie pomyślał wtedy o tym, żeby się chociaż przyjść i pokazać, że jest wszystko w porządku, rodzice nasi zaczęli nas szukać po osiedlu, nad jeziorem, a nawet część z nich poszła do centrum miasta. W sumie to oni nas nie znaleźli, bo sami przyszliśmy z powrotem. Podejżewam, że każdy wtedy dostał niezły łomot, bo rodzice strasznie się martwili, jednak nikt się nie przyznał i każdy mówił, że rodzice nic nie mówili i nic nie zrobili. Do dzisiaj pamiętam jak kolega powiedział, że nie dostał nawet kary, a co chwilę trzymał się za tyłek...

Najchętniej wieczorami spotykaliśmy się na boisku (dwie bramki i piach) i graliśmy w piłkę nożną, a każdy zawodnik reprezentował swój blok mieszkalny i tak powstawały drużyny. Oczywiście jak w jakiejś drużynie brakowało piłkarzy to z innych drużyn byli oni wypożyczani, ale i tak niechętnie, bo każdy chciał reprezentować swoje miejsce zamieszkania.

Równie chętnie chodziło sie na łąkę, która była blisko jeziora. Tam najczęściej robiło się tzw. Bazę. Przygotowywany był dół o głębokości dwóch metrów, a z zebranych kijów i gałęzi robiło się dach. Takich baz było kilka i dzięki temu, można było wymyślać najróżniejsze zabawy np. w Wojnę.

Dzieciństwo wtedy oznaczało również obowiązki. Mama wysyłała mnie do sklepu z torbą na zakupy oraz listą zakupów, którą dawało się pani sprzedawczyni a ta przygotowywała, kasowała i pakowała produkty. Najważniejsze zawsze to było powiedzieć dzień dobry, dziękuję i do widzenia, stres był ogromny, ale jednak uczyło to mnie samodzielniści. Jednak zdarzyła się jedna sytuacja, po której nie chciałem chodzić przez pewien czas do sklepu, a mianowicie kiedyś mleko było w szklanych butelkach i niestety pewnego razu tak machałem torbą, że uderzyłem o chodnik. Całe mleko się oczywiście rozlało na wszystko co było w torbie, a ja (wstydząc sie i trochę bojąc) nie wiedziałem co zrobić, więc siedziałem tymi mokrymi zakupami, aż mama zeszła na dół jak mnie zobaczyła (nie, nie było lania, tylko powiedziała, że nic sie nie stało i zrobi się zakupy jeszcze raz).

Dzieciństwo wspominam wspaniale i cieszę się, że wychowywałem się w takich czasach. Lata 90. jeszcze były zepsute smartfonami czy komputerami, a każdy młody człowiek spędzał czas z rówieśnikami na dworze. Myślę, że większość osób widzi, jak obecnie dzieciaki spędzają czas i jak mało jest spotkań dzieci w realu. Większość woli nawiązywać znajomości w Internecie i grać w ulubione gry całymi godzinami. Niedługo ciężko będzie spotkać dzieciaki na podwórku czy na placu zabaw... Obym się mylił...

Źródło zdjęć: Pixabay.com