19 07 09/ dlaczego taki avarski?

Dobry wieczór

czuję się całkiem dobrze przyjęty przez pierwszych towarzyszy steemowej podróży, choć niektórzy stanowią poznane już w rzeczywistości twarze.

Zgodnie z zapowiedzią, prezentuję genezę swojej nazwy użytkownika na niniejszej platformie.

Źródła są z grubsza dwa, jednak da się z nich zrobić aż trzy. Tak mi się przynajmniej wydaje.

Jedno stanowiące raczej monolit to nawiązanie do legend tolkienowskich.
W Silmarillionie dowiadujemy się o historii Ardy, której to częścią jest historia elfów.
Wezwane przez łowcę Oromego, przedstawiciela ainurów, najpotężniejszej rasy, elfy wyruszyły na wielką wędrówkę ku Zachodowi. Nie wszystkie - były i takie które nie odpowiedziały na zachętyi pozostały na swoim miejscu. Tych nazwano Avari - co oznaczać ma "Tych, którzy odmówili, Odmawiających".
Fakt, że były elfy które pozostały w Śródziemiu ale nie zechciały podążyć ku doskonałości, rodzi podstawy do rozmaitych spekulacji i daje inspirację.
Daleko mi do utożsamiania się z elfami (niektórzy miłośnicy larpów fantasy sobie na to pozwalają ale ja się do nich nie zaliczam). Zarazem, przez wzgląd na regularne zapewnienia o pochodzeniu z innej rzeczywistości oraz z uwagi na spiczastość uszu (widoczną na tyle że prawie zawsze gdy gram w planszówkę pt. Smallworld, to rozpoczynam, gdyż rozpoczyna gracz o najbardziej spiczastych uszach), uznałem że jest to dobra inspiracja.

Zdradzę też że elfie motywy są o tyle nieprzypadkowe, że nie mogę pozbyć się ambicji pisania fantastyki. Jeśli uznam że jakieś rezultaty pogoni za tą ambicją godne są uzewnętrznienia, zapewne je na tym blogu zamieszczę. Którymś razem poruszę wątek elfów i tzw. tolkienowskiego fantasy, ale dzisiaj nikogo nie będę tym zadręczać.

A teraz czas na drugą inspirację dzieloną na dwie.
Z bardziej realnej rzeczywistości, badacze i amatorzy dziejów dawnych, w szczególności wędrówek ludów we wczesnym średniowieczu, kojarzą z pewnością nazwę "Awarowie".
Była to nazwa formacji politycznej, pochodzenia przeważnie tureckiego (turańskiego), która na ziemie europejskie sprowadziła się w VI wieku n.e. Dali się poznać jako na wskroś stepowi wojownicy, koczownicy, łupieżcy. Być może w perspektywie polskiej, a nawet ogólnie zachodniosłowiańskiej interesujące mogą być informacje o relacjach Awarów i Słowian. Nie do końca wiadomo, czy Słowianie współpracowali z Awarami na zasadach partnerskich, czy raczej byli ludem podbitym przez Awarów, których głównym rzemiosłem była wojna, zaś podstawą gospodarki - napady łupieżcze.
Kiedy zakładałem ten blog, czytałem książkę Czarnoksiężnik: Władca Wilków, autorstwa Juraja Červenaka, słowackiego pisarza fantastyki. W roli antagonistów występują Awarowie, przedstawieni jako ludzie podli i krwiożerczy. Warto jednak dodać, że nie chodzi tu o cały naród Awarów, którzy wprawdzie podlegają surowym ocenom, ale o konkretny ich odłam, stworzony na potrzeby książki jako antagoniści dla głównego bohatera.
Co do książki, polecam jako czytadło miłośnikom krwawej dark fantasy, myślę też że autor całkiem zręcznie posługuje się inspiracjami ze znanych nam skrawków mitologii Słowian (co dla mnie było najbardziej interesujące w książce, której brutalność mnie szczerze ujmując zaskoczyła).

Mi osobiście trudno oprzeć się wrażeniu, że konflikt Słowian z Awarami opisywany przez słowackiego pisarza stanowi odniesienie do innych antagonizmów z historii tamtych ziem - mianowicie, do sporów między Słowakami a Węgrami.
Tym niemniej, trzeba oddać sprawiedliwość, iż autor nie sprawia wrażenia, aby był szowinistą. Bohaterem jego innego cyklu, historyczno-przygodowego jest oficer imieniem Kornelius Bathory, - posiadacz węgierskiego nazwiska.

Węgrów zdecydowałem się przywołać dlatego, że prezentują oni odmienny stosunek do pamięci o Awarach. Sami uważając się za potomków stepowych koczowników, przyjmując pamięć o Hunach, Awarach i innych koczowniczych narodach, skłonni są patrzeć na ich dzieje znacznie bardziej przychylnie.
Awarowie zostali wymienieni wśród ludów, którym pamięci poświęcona jest bardzo specyficzna w formie, animowana adaptacja węgierskiej legendy - Feherlofia "Zrodzony z białej klaczy"

Zarówno na Słowacji, jak i na Węgrzech miałem niegdyś okazję przebywać. Zobaczyć to, co te kraje łączy jak i to, co te kraje od siebie odróżnia. Tu wypada wspomnieć o obrazie patronującym niższemu tekstowi - jest to zdjęcie drogowskazu w pewnym mieście na Węgrzech, napisanego w rowaszu, czyli dawnym węgierskim piśmie runopodobnym.
Ciekawe, czy znajdzie się ktoś kto albo znajdzie wskazówki w internecie, albo wykaże się autentyczną znajomością rowaszu na tyle, by rozszyfrować napis? "Zapraszam do zabawy w komentarzach", jak to mówią.

Wróćmy jeszcze do palącej kwestii - skąd to przejęcie miana awarów do nazwy bloga? Otóż wiąże się to z rodzinną opowieścią o tym, jakoby moi przodkowie pochodzili z pewnego stepowego narodu - konkretnie chodzi o Tatarów. Część z nich została jakoby wyzwolona spod panowania tureckiego i osiedlona w centralnej Polsce jako wolni chłopi (nie chodzi więc o lipkowskich tatarów ani o żadną szlachtę).
Gdzie tkwi ziarno prawdy w tej legendzie? Tego nie sposób obecnie ocenić.
Niemniej, ponieważ od legend nie stronię i blog również stronić nie będzie, w kwestii nazwy myślę że odwołanie zarówno do elfickich, tolkienowskich Avari, jak i do Awarów, znajduje pewne uzasadnienie.

Kończąc ten post jestem świadom że steem będzie dla mnie świetną przygodą na drodze ku czynieniu tekstów bardziej spójnymi i zwięzłymi. Obecnie znajduję się jak widać ja początku tej drogi.

Tym, którzy doczytali, dziękuję za wytrwałość. Wiem że różnych informacji mogło być aż nadto.

Zapraszam zarazem na kolejny wpis, który zanurzy się w mroczne głębiny opinii o stanie społeczeństwa.
Zamierzam poddać pod refleksję i poważne zastanowienie kwestie tego, w jakim stopniu każdy z nas jest syreną.