Poetry means life, good poems ,the greatest poet of Iran, HAFIZ

gazal 94
On account of that heart-cherishing beloved, thanks with complaint are mine:
If thou be a subtlety-understander of love list well to this tale.
Rewardless was and thankless every service that I rendered:
O Lord! void of kindness let none be the served one.
To profligates, thirsty of lip, none giveth a little water:
Thou mayest say: “Those recognizing holy men have departed from this land.”
O heart! In His tress-like noose, twist not; For, there,
Thou seest severed heads, crimeless, guiltless.
With a glance, Thy eye drank our blood; and Thou approvest:
O Soul! lawful is not protection to the blood-shedder.
In this dark night, lost to me became the path of my purpose:
O Star of guidance! come forth from the corner.
From every direction, where I went naught increased to me save terror.
Beware of this desert, and of this endless Path.
Of this Path, the end openeth no form
For, in its beginning, are a hundred thousand stages more.
Although, thou snatchedest my honor, I turn not my face from Thy door:
More pleasant is violence from the Beloved, than from the enemy, courtesy.
To thy complaint, love reacheth, if like Hafez
Thou recite the Kuran with the fourteen traditions.
زان يار دلنوازم شکريست با شکايت
گر نکته دان عشقی بشنو تو اين حکايت
بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم
يا رب مباد کس را مخدوم بی عنايت
رندان تشنه لب را آبی نمیدهد کس
گويی ولی شناسان رفتند از اين ولايت
در زلف چون کمندش ای دل مپيچ کان جا
سرها بريده بينی بی جرم و بی جنايت
چشمت به غمزه ما را خون خورد و میپسندی
جانا روا نباشد خون ريز را حمايت
در اين شب سياهم گم گشت راه مقصود
از گوشهای برون آی ای کوکب هدايت
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نيفزود
زنهار از اين بيابان وين راه بینهايت
اين راه را نهايت صورت کجا توان بست
کش صد هزار منزل بيش است در بدايت
هر چند بردی آبم روی از درت نتابم
جور از حبيب خوشتر کز مدعی رعايت
عشقت رسد به فرياد ار خود به سان حافظ
قرآن ز بر بخوانی در چارده روايت