U źródła miłości

Niedaleko Sosnówki na zboczu Grabowca znajduje się Kaplica św. Anny. Mały, biały budyneczek pochodzący z 1212 roku stanowił prasłowiański ośrodek kultu. Podstawowym budulcem jest kamień a grubość muru w niektórych miejscach dochodzi do 1,7 m. Przez kaplicę płynie źródełko które uznawane jest jako źródło miłości. Kapliczka dla turystów na codzień jest zamknięta, wnętrze można oglądać tylko przez kratę za drzwiami. Z uwagi na obiekt zamknięty wyprowadzono ujście źródełka budując trochę niżej studzienkę z której można czerpać wodę.

Mieszkańcy pobliskich zabudowań codziennie przyjeżdżają do ujścia i pobierają wodę do swoich domów. Legenda mówi że jeśli nabierze się w usta wody ze źródełka i przebiegnie się 7 razy wokół kaplicy nie połykając wody to miłosne życzenie o którym się pomyślało na pewno się spełni. Stąd też będąc pod obiektem można napotkać biegających wokół kapliczki turystów, co czasami zabawnie wygląda, zwłaszcza kiedy chętnych na życzenie miłości jest kilku.

Historia mówi że jest to najstarsza budowla na terenie Polski. Owalna forma budowli nawiązuje do grobu Chrystusa. W 1316 roku książę Bolko ustanowił jako pierwszy roczną dotację na tą budowlę. Kapliczka szczodrych fundatorów którzy nie skąpili grosza i opiekowali się świątynią. Przykładem tego mogą być właściciele Sosnówki i Podgórzyna bracia Melka i Konrad Liebthaler którzy w 1481 roku gruntownie odnowili obiekt. Po wojnach husyckich kapliczka była mocno zdewastowana, w 1668 roku ówczesny właściciel tych terenów Leopold Schaffgotsch odbudował świątynie na nowo. Obecny wygląd i wystrój obiekt zawdzięcza hrabiemu Hansowi Antonowi von Schaffgotsch, było to w roku 1718. W tym też roku wmurowano również kamień węgielny, który poświęcono rok później.

Po 200 latach kapliczka przeprowadzono następny gruntowny remont, dokonali tego 1942-43 roku na pamiątkę swych poległych synów hrabia Friedrich von Schaffgotsch oraz właściciel aptek w Sosnówce i Opolu Carl Wieczorek.
Źródełko na początku wypływało z pod ołtarza, ze względu na zawilgocenie ujście jak wspominałem wcześniej wyprowadzono na zewnątrz.
W 1998 roku właściciele pensjonatów i hoteli w Sosnówce założyli Społeczny Komitet Odbudowy Kaplicy św. Anny. Z prywatnych funduszy i społecznych w 2000 roku wyremontowano całkowicie obiekt. Zrobiono nowy dach, drenaż, izolację , tynki, elektrykę, okna i obok obiektu wybudowano ołtarz letni. Z okazji odpustu św Anny w lipcu organizowane są festyny, z których cały dochód przeznaczany jest na remonty świątyni.
Od 2003 roku na terenie letniego ołtarzu odbywają się koncerty muzyczne, fanów nigdy nie brakuje, wśród nich są również turyści z zagranicy, którzy bardzo chętnie odwiedzają Sosnówkę i to miejsce.

Zwiedzając miejsce świątyni warto jest zobaczyć stylowe wyposażenie z początków XVIII wieku, a zwłaszcza wizerunek św. Wawrzyńca przeniesionego w 1812 roku z kaplicy na Śnieżce, ołtarz z obrazem św. Anny z Jezusem, Marią oraz Józefem.
.

Po zwiedzeniu kapliczki, napiciu się ze źródełka wody, można odpocząć i zjeść w pobliskiej gospodzie, później można również podziwiać widoki. Warto również przejść się szlakiem w górę, aby zobaczyć skały granitowe "Ostra", "Mała" i najbardziej znana "Patelnia". Ta skała wyróżnia się najbardziej. Jej kształt i wysokość odbiega od pozostałych, specjaliści od ezoteryki twierdzą iż skała ma właściwości kumulowania energii. Okoliczni mieszkańcy namawiają turystów do odwiedzenia skały celem pozyskania energii. Legendy mówią że mógł tam być stół ofiarny lub lądowisko czarownic. Obie wersje nigdy nie udowodniono. W każdym bądź razie warto na nią wejść wykutymi schodkami i chociażby podziwiać widoki terenu leżącego poniżej.

Zdjęcie zapożyczone ze sytony karpacz.com.pl/Moje niestety było gorszej jakości a warto było pokazać budynek.

Na szczycie "Patelni"

Tekst sporządziłem na podstawie opowiadań mieszkańców oraz tablicy informacyjnej zamieszczonej obok Kapliczki św. Anny. Sosnówka to mała miejscowość ale kryje w sobie wiele ciekawych historii. Niestety coraz mniej mieszkańców w podeszłym wieku którzy mogli by opowiadać o legendach i historii tego miasteczka. Boję się że za parę lat te wszystkie legendy i opowieści zanikną. Warto by było gdzieś je zapisać.