Kaybolma Korkusu

Bu post @peri tarafından düzenlenen yarışma için düzenlenmiştir.

Küçükken kaybolmaktan hep çok korktum. Bir türlü bu korku ile baş edemedim büyüyene kadar. Her kalabalık bir yere gittiğimizde kaybolacağım korkusu yaşadım. Gidilen pikniklerde, semt pazarlarında ciddi ciddi kaybolacağımı ve kimsenin bulamayacağını düşünürdüm. Her kayıp ilanında yukarıdaki gibi bir ilanımın çıkacağını düşünür kendimi daha da çok korkuturdum çocuk aklıyla.

---

Bir gün yine kalabalıkça gidilen pikniklerden birindeyiz. Ben ya henüz okula başlamıştım ya da okula bile gitmiyorum o kadar küçüğüm yani. Beykoz taraflarında bir mesire alanı diye aklımda kaldı. Beykoz'da oturan bir akrabamızın tavsiyesiyle gittik. Aile büyüğü de olduğu için Avrupa yakasında oralara gitmek çok koymadı.

Pikniğin demirbaşlarından olan futbol topu ile oynarken hafif eğimli bir yokuş vardı ve top aşağı doğru gitmeye başladı. Çocuk aklıyla koşmaya başladım ben de. Bu arada hava da kararmaya başlamıştı. bayağı bir yol katettim koşa koşa. Etrafıma bir baktım hiç kimse yok ve hava gittikçe kararıyor. Nasıl korktuğumun tamamını hatırlamasam da büyük bir kısmını hatırlıyorum o küçücük halimle.

Sonrasında ise geldiğim yoldan tekrar yukarı doğru koşmaya başladım. Baktım ki annem de beni arıyor topun gittiği yöne bakarak. Geleceğimi biliyordu sanırım ki arkamdan gelmek yerine olduğu yerden beni izliyordu. Bunu bilseydim belki de hiç korkmazdım; birinin beni izlediğini bilir rahatlardım. Ama bilmediğim için neredeyse en korktuğum günlerden birini yaşadım. Hemen anneme doğru koşmaya başladım ve korktuğumu da kimseye belli etmemek için hiçbir şey yokmuş gibi davrandım. Oysa içimde kıyametler kopmuştu.

İlk görsel bana aittir
2. görsel kaynak