DEPREM

Herkese Merhaba

06.02.2023 yılı saat 04.17..
Herkes gündemi takip ediyordur.Biz Adana’da yaşıyoruz.Herşeyden habersiz ertesi gün açılacak okul için hazırlığımızı yaptık.Oğlumun okula giyeceklerini hazırladım o da çantasını hazırladı.
Gece 12 gibi uyuduk sandık ki normal rutinimiz olan güne uyanacağız😞.
Benim uykum hafiftir sallanmaya başladığımız an ben uyandım hemen doğrulup oğlumun odasına gidecektim ki oğlumdan anne diye bir çığlık geldi.
Oğlum çığlık atınca eşimde uyandı olanları anlamaya çalıştı.Deprem oluyor dedim.Oğlumu odadan getirdim kendimize güvenli bir yer köşe aradık.Hemen üçümüz bir köşede çömeldik eşim yastıkla bizi korumaya çalıştı.
O an sadece duyduğum ses gardıropun duvara vuruş sesiydi.O an korkudan ağzımın kuruduğunu farkettim ve korkuyla dualar okuduğumu hatırlıyorum.Bir yandan oğlumu sakinleştirmeye çalıştığımı hatırlıyorum.Korkma deprem oluyor şimdi geçer.Ama bir türlü sallantı geçmek bilmedi .Biter dedikçe daha da şiddetlendi.Hayatımda ilk kez bu kadar uzun ve şiddetli bir depreme maruz kaldık.
Bir yandan ev tepeme ne zaman çökecek diye de düşünmedim desem yalan olur.Nihayet 1 dakika 40 saniye sonra sallantı durdu.Şükür biz sağ Salim ayaktaydık.Sanırım şok geçirdik.Ne yapacağız diye sağa sola bakarken görümcem abisini aradı.Biz aşağıya iniyoruz hadi sizde çıkın dedi.O an uyku sersemliği ve şok ile giyinmeye başladık.Kışın en soğuk günüydü.Dışarısı soğuk üşütmeyelim diye de öyle sıkı giyinmeye çalışıyorduk ki anlatamam.
O sırada komşum da aradı ne yapacağız diye .Biz hazırlanıyoruz aşağıya inelim dedim.Tamam dedi inelim.
Oğlumda yavaş yavaş hazırlanıyordu çabuk oğlum giyin demeye kalmadı ikinci şiddetli deprem başladı.Yarabbim ne büyüksün.Yine aynı köşeye çömeldik.O sırada eşimle oğlumu giydirmeye başladık.Sallantıdan ayakta çok zor duruyordu.O haliyle nasıl giydirdiğimizi hatırlamıyorum bile.
Bu satırları yazarken bile halen sanki o günü yaşıyor gibiyim.Kalbim halen deli gibi çarpıyor.
Oğlum giyindi deprem durdu biz hızla montlarımız ve çantamızı alıp ayakkabımızı giyip 5.kattan aşağıya indik.Aşağıya inerken ben asıl depremin merkezini sorgulamaya başladım.İskenderun’da olan annem ve kardeşlerimi çok merak ediyordum.İnerken beni yengem aradı.Evimiz başımıza yıkıldı kendimizi zor kurtardık dedi.Eyvah annem dedim ben görüştüm hepsi iyi dedi.Kardeşim evin kapısı çöktüğü için kapıdan değil kırılmış duvarını bir güçle daha da kırarak evinden çıkabilmiş.O an durumun ciddiyetini daha iyi anlamıştım.Hepimiz arabalarımıza koştuk o an çok fena bir yağmur yağıyordu.Evimizin karşı tarafında yol kenarında açık alan vardı .Arabalarla oraya gittik.
Çaresizce beklemeye başladık.Bir yandan da sevdiklerimiz ne durumda bir telaşla aramaya başladık. Hava çok soğuktu kaygı,korku ,soğuk o an o kadar sıkıştık ki WC ihtiyacı duyduk.Çaresizlik çok kötü bir duygu.Allahım kimseye yaşatmasın.Yakınımızda Shell petrol ofisi vardı ,sabah saat 06.00 oraya gidelim dedik.WC kuyruğu o kadar uzundu ki!
Evinden şortla çıkıp gelenler,pijama ile gelenler vardı.O an kendime çok şaşırdım .Hem giyinmiş hem de üşümeyelim diye sıkı giyinip çıkmıştık.
Şu an halen ne mantıkla öyle hareket ettiğimi hatırlamıyorum.Hastalanmayalım diye düşünmüşüm.Halbuki canım tehlikedeydi.🥹
Saat 09.00 oldu.Site sakinlerinden eve girenler olmuş kahvaltı bile yapıyoruz dediler.Daha artık birşey olmaz mantığı ile bizde eve geçtik.Çoğu kişiler eve sadece ihtiyaçlarını alabilmek için çıkmış.Battaniye,yastık biraz kıyafet.Bizde öylece oturduk.Kahvaltı yaptık üstüne kahvemizi bile içtik.Şimdi bakıyorum da biz ne kadar bilinçsiz hareket etmişiz.Saat öğlen biri geçiyordu ben o sırada makarna haşlıyordum ve 3.deprem bütün şiddeti ile geldi.Hemen o an ocağı kapattım.O an daha çok panik yaptık kapıya koştuk.sallantı esnasında ayakkabımı giydim oğlumun ayakkabısını giydirdim o sırada sallantı durdu biz bir hışımla koştur koştur ağlayarak binayı terk ettik.Yanıma sadece bir battaniye alabilmiştim.
Arabalara bindik ve yol kenarı boş bir alana sığındık.
Adana yıkılan binalar göçük altında kalan bir çok insanla ilgili haber aldık.İnanılmaz bir durum.
Sağolsun bir arkadaşımız park ve bahçeler müdürlüğüne çağırdı bizi.Alan geniş etrafı boş ve bina prefabrik gibiydi.o geceyi orada arabada geçirdik .Çok zordu ,çok soğuktu.Allahım şu an bile çadırda ,dışarıda kalan insanımızın yardımcısı olsun.Çok zor.
Şu an başka birşey yazamıyorum daha sonra hislerimi dökmek isterim.Sağlıcakla kalın.🙏😞