ဒီစာေလးဟာ ရသ အလြန္ေျမာက္တဲ႔ စာေပေလးပါ မိဘတို့ စိတ္နွလံဳးသား ရဳန္းကန္မွဳ အျပင္ လူငယ္တို့ဟဲ႔ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတ႔ဲ လမ္းလြွဲမွားမွဳ ကံတရားတို့ကို ထင္သာျမင္သာရွိေစပါတယ္ ဖတ္ျကည့္ျကပါေနာ္

အစြန္း အထင္း

တကၠသုိလ္ရိပ္သာ လမ္းမေပၚတြင္ ေကာင္းေကာင္း ဆုိသည့္ ကေဖးဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္သာရွိပါသည္။ မိန္း ၀င္း ထဲတြင္ ဆုိင္ၾကီး ဆုိင္ငယ္မ်ားျဖင့္ စည္ကားေနေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္း ကေဖး မွာ ေက်ာင္းအျပင္ဖက္တြင္ တစ္ဆုိင္တည္း ထီးတည္း တည္ရွိေန၏။သူကေတာ့ သည္ဆုိင္ ကေလးတြင္ သာ ထုိင္ျဖစ္သည္။ ဂ်ပ္ဆင္ နံေဘးမွ ခ်စ္သူစုံတြဲမ်ား၏ ကလူက်ီစယ္ ေနပုံမ်ား၊ ဂစ္တာတီး ကာ ဖုိသံေပးေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဆူညံ သံမ်ား ၊ ကင္တင္း ထဲမွ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ ျငင္းခုံ သံမ်ား ကုိ ေရွာင္ရွားရင္း တိတ္ဆိတ္ ျခင္း အျပည့္ႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း ကေဖးမွ သီခ်င္းသံပါးပါးကုိ နားစြင့္ေနရျခင္းကုိသာ သူ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သည္။
သည္ဆုိင္ကေလးကုိ သေဘာက် ျပီး အျမဲ လာထုိင္ေလ့ရွိတာ သူ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာစာ ေမဂ်ာ မွ ဒုတိယ ႏွစ္ေက်ာင္းသားေလး မုိးေက်ာ္။ ၀က္ထီးကန္သား ကဗ်ာဆရာ ကုိစုိင္းေမာင္ေမာင္၊ သခ်ၤာဆရာမ မသူဇာ ႏွင့္ ေက်ာင္းသန္႕ရွင္းေရး တာ၀န္ယူထားရသည့္ ဦးတက္ပု။ သူတို႕ သည္လည္း ေကာင္းေကာင္းကေဖး ပရိတ္သတ္မ်ားပင္။
သူ ကေတာ့ေက်ာင္းသားေရးရာတြင္ စာရင္းကုိင္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနသူ။ ‘ေက်ာက္တုိင္’ ဆုိလွ်င္ အေတ္ာမ်ားမ်ား သိပါလိမ့္မည္။သူ႕ နာမည္ အရင္းက ရန္ႏုိင္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းထဲမွာ မလွဳပ္မယွက္ ခပ္ေအးေအးသမားျဖစ္သည့္ အျပင္ စကားေျပာ နည္းျပီး ေခါင္းမာသူ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေက်ာက္တုိင္ဟု အမည္ ေျပာင္ေပးထားၾကျခင္းျဖစ္၏။သူ သည္ဆုိင္ေလးကုိ ေန႕လည္ ဆယ္ႏွစ္နာရီ တစ္ၾကိမ္ထုိင္သည္။ ညေန ေလးနာရီ ေက်ာင္းလႊတ္ ခ်ိန္တြင္ တစ္ၾကိမ္ ေအးေအးလူလူ ထိုင္တတ္ပါသည္။
သူက ၀ါသနာ အရ ေက်ာင္းမဂၢဇင္း တြင္ ၀ထၳဳမ်ားေရးရင္း မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ကုိ ေျခလွမ္းစျပဳေနႏိုင္သူ။ သူ႕ အတြက္ အားလပ္ခ်ိန္က စာဖတ္ျခင္းႏွင့္ စာေရးျခင္း ႏွစ္ခုသာ ရွိသည္။ ေကာင္းေကာင္း ကေဖး တြင္ သီခ်င္းနားေထာင္ ရင္း ကုန္ၾကမ္း ရွာသည္။ ေတြးသည္။ ထိုအရာမ်ားသည္ ရန္ႏုိင္၏ ေန႕စၥဓူ၀ ပုံစံ။ အခုလည္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မုိ႕ လူးလား ထြက္ခြာ ေနသည့္ အမွတ္ ကုိး ကား လုိင္းေပၚက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ မ်ားကုိ ေငးကာ ကုိင္ဇာ ၏ သီခ်င္းသံႏွင့္ ဇိမ္က်ေနမိသည္။
“ဦးေက်ာက္တုိင္ ေပါ့က်ပဲ ေနာ္ ေဖ်ာ္လုိက္ျပီ၊ ဂ်စ္တူးေရ ေမးစမ္းပါဦး ငါေဖ်ာ္ေတာင္ေနျပီ”
အေဖ်ာ္ ဆရာေလး ေပါက္ေပါက္က သူ ေသာက္ေနက် လဖၻရည္ကုိ ေဖ်ာ္ရင္း လွမ္းေျပာသည္။သူလည္း စားပဲြ ထိုး ဂ်စ္တူးေလးကုိ
“ေအးေအး လုပ္ကြာ၊ ဂ်စ္တူးေရ ဒူးယား ေလးပါခ်ေနာ့”
သူ ဆရာ ဇ၀န၏ ေကာလိပ္ဂ်င္ စာအုပ္ကုိ လွန္ကာ ဖတ္ရန္ ျပင္လုိက္သည္။ ထိုစဥ္
“ ေခတ္ၾကီးက မေကာင္းေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ ခါတုိင္း ငါးက်ပ္နဲ႕ ေရာက္တဲ့ ခရီးကုိ တစ္ဆယ္ေတာင္ ေပးလုိက္ရျပီ”
အသံတစာစာ ႏွင့္ ၀င္လာသူက ဦးတက္ပု။ သူက ေက်ာင္း အေဆာင္မွာ အိပ္ဖုိ႕ အိမ္ကေန ျပန္လာပုံရသည္။
“စပါယ္ယာေတြ ဆုိတာလည္း ေကာင္မေလး မ်ားဆုိ ညင္ညင္သာသာ က်ဳပ္တုိ႕ဆုိ ကန္ပါခ်မတက္ပဲ၊ အဲဗ်ာ ေက်ာင္းသူေလး တစ္ေယာက္ဆုိ သမီး မွာ အေၾကြက ငါးက်ပ္ပဲ ပါလာလုိ႕ ဆုိတာနဲ႕ ရတယ္ ရတယ္ ညီမေလးဆုိျပီး ငါးက်ပ္ပဲ ယူတာ၊ က်ဳပ္တုိ႕ဆုိ အဘိုးၾကီး ဓါတ္ဆီ က အလကားမရဘူး ဘာညာ လာဦးမွာ”
ဦးတက္ပု က တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာရင္း က်စိမ့္တစ္ခြက္ မွာေသာက္ သည္။ ညေနခင္း သီခ်င္းသံကုိ နားစြင့္ ရသည္မွာ အဆင္မေခ်ာေတာ့။ခမ်ာက စားပဲြထိုးေလးေမာင္ဂ်စ္တူးကုိေတာင္ သူ႕၀ုိင္းေခၚ ျပီး ၾသ၀ါဒ ေခ်ြေနေသးသည္။
“ရန္ကုန္ဆုိတာၾကီးက လြယ္တာ မဟုတ္ဘူးရယ္၊ ရပ္တည္ရတာ ခက္တယ္၊ မင္းလုိ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အတြက္ ဆုိတာလည္း ပ်က္စီးရမယ့္ လမ္းစေတြ အမ်ားၾကီး၊ အေပ်ာ္အပါး ေတြ ဘာေတြ ေရွာင္ကြ၊ ပုိက္ဆံကုိ ျခစ္ျခဳပ္စု၊ တစ္ခ်ိန္မွာ စားပြဲထုိးဘ၀ ကေန ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္ ဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစား သိလား”
“ဟုတ္ ဦးေလး တက္ပု၊ က်ေနာ္လည္း ေမ်ာ္မွန္းထားပါတယ္”
အသက္ ခုႏွစ္ႏွစ္စြန္းစြန္းသာရိွဦးမည့္ ဂ်စ္တူးေလးႏွင့္ အေပးအယူ မွွ်ေနသည္။ဦးတက္ပု ၏ ဆုံးမစကားမ်ားကုိ ဂ်စ္တူးေလး ေခါင္းတစ္ညိတ္ညိတ္ နားေထာင္ေနပုံကုိ ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ တစ္နယ္သား ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကုိ လမ္းမွန္သြန္သင္ ျပျခင္းသည္လည္း ေကာင္းမြန္ေသာ အလုပ္တစ္ခုမဟုတ္လား။ သူ မုဒိတာ ပြားမိ၏။
“ ရုိးသားဖို႕ လုိတယ္ကေလးရ ၊ ရုိးသားေနရင္ မင္းဘ၀ တက္လမ္း ကုိ မင္းေတြ႕ရလိမ့္မယ္၊ ဦးေလးေျပာတာ မွတ္ထား၊ ကဲ ကဲ ဦးကုိ ဒူးယားေလး မီးသြားညွိေပးဦး”
ဦးတက္ပုက ေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင့္ စကားကုိ မီးညွိ ခုိင္းရင္း လက္စသပ္ လုိက္သည္။ တစ္စုံ တစ္ခု က သူ႕ ေခါင္းထဲေရာက္လာသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ေမာင္ဂ်စ္တူးေလးနား အေျပးႏွင္မိ၏။
“ေဟ့ေကာင္ ေနဦး မလုပ္နဲ႕”
ဆုိကာ သစ္သားမီးျခစ္ဆံ အျပည့္ပါသည့္ ဗူးကုိ ဦးတက္ပုကုိ ကမ္းလုိက္သည္။ ဦးတက္ပုက ဇေ၀ ဇ၀ါျဖစ္သြားပုံ ရျပီး သူ႕ ဆီက မီးျခစ္ကုိ ယူကာ ျခစ္လုိက္သည္။
“ေက်းဇူးပဲ ေက်ာက္တုိင္ ဒါေပမယ့္ မင္းက ဘလုိင္းၾကီး ဘာထ ျဖစ္တာတုံး”
ဦးတက္ပု၏ အေမးကုိ သူ မေျဖျဖစ္။ လဖၻ၇ည္ဖုိး ၇ွင္းကာ ဆုိင္ထဲက ထြက္လာခဲ့သည္။ ဦးတက္ပု ခမ်ာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ က်န္ခဲ့ေပလိမ့္မည္။ သူ ကေတာ့ အေဆာင္ျပန္ကာ စာေရးစာဖတ္ အလုပ္ အတြက္ အခ်ိန္ေပးရးဦးမည္ မဟုတ္လား။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေမးခြန္းမ်ားသည္ လြယ္ကူစြာ အေျဖေပးႏုိင္ပါလ်က္ႏွင့္ တစ္ဆုိ႕ ေနတက္သည့္ အရာမ်ဳိး ျဖစ္ေနႏိုင္ပါေသးသည္။

---

ဒူးယားစီးကရက္ကုိ တစ္ရွိဳက္မက္မက္ဖြာကာ စာေရးျခင္း အမွဳကုိ ျပဳဖုိ႕ အေဆာင္ ၀ရံတာ တြင္ သူ က်က် နန ေနရာယူထား လုိက္သည္။ညေလေအးက တစ္ေန႕လုံး ေလာင္ကြ်မ္းေနေသာ အပူေငြ႕ကုိ စုပ္ယူ ထားပုံရသည္။ ေက်ာင္း၀င္း အျပင္က တရုတ္စကားပင္တန္းကုိ ေမွာင္ရီရီ အခ်ိန္ ေငးေမာေနရသည့္ အရသာက လည္း တစ္မ်ိဳး ထူး ျခားေန၏။ ေဖာင္တိန္ဦး မွာ စကားတစ္လုံးမွ ပြင့္ မလာေသး။ အေတြး စ တုိ႕ကုိ ငယ္ရည္းစားဆီ ပုိ႕ေပးလုိက္သင့္သလား၊ ေဆာင္း ရိပ္ ျပာျပာ ေအာက္က ငယ္ဘ၀ အိမ္အုိေလးဆီ ေရႊ႕ ေျပာင္း စိတ္ကူးယဥ္ သင့္သလား။ သူ႕ အတြက္ ၀ထၳဳတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာဖုိ႕ သည္ည ခက္ခဲ ေနသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။
“ေက်ာက္တုိင္ စာေရး မလုိ႕လား”
ဦးတက္ပု ။ တစ္ခါမွ ညဖက္စကားလာမေျပာဖူး ေသးေသာသူ။ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္မသိ။ သူ ျပန္ထူးလုိက္သည္။
“ ေၾသာ္ ဦးတက္ပု မအိပ္ေသးဘူးလား လာေလ”
ဦးတက္ပုက သူ႕ အနားကို လာထုိင္ျပီး
“ေအးကြာ ငါ လည္း ဒီေန႕ တအားပ်င္းလာတာနဲ႕။ မင္း စာေရးရတာ အဆင္ေျပလား။ ေက်ာင္းလစာ နဲ႕ ေနရတာေကာ ကိုက္ရဲ႕လား”
ဦးတက္ပု ပုံစံက စကားေျပာ ခ်င္ေနမွန္းသိသာပါသည္။
“ေျပပါတယ္ ။ ဦးတက္ပု တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေနတာ ထင္တယ္။ ေျပာပါ ကြ်န္ေတာ္ နားေထာင္ေပးပါ့မယ္”
ဦးတက္ပု ၏ မ်က္ႏွာ ေပၚ က အရိပ္တစ္ခုကုိ သူျမင္လုိက္ရသည္။
“ေအးကြာ ငါ မေန႕ က အိမ္ျပန္ ေတာ့ အိမ္မွာ ငါ့သားအဖမ္းခံရတဲ့ သတင္းၾကားတယ္ကြာ”
“ဘယ္လုိျဖစ္တာတုံးဗ်”
ဦးတက္ပု မ်က္ရည္၀ဲလာသည္ကုိ ျမင္လုိက္ရသည္။
“ငါ ့အမွား ေတြလုိ႕ပဲ ေျပာရမွာပဲ ကြာ၊ ငါ ငါ့သားကုိ မေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ ခဲ့ဘူး၊ ဒီလုိကြာ”
ဦးတက္ပုက စကား မစမီ ပုဆုိး ၾကား ၀ွက္ယူ လာသည့္ အရက္ပုလင္းကုိ ဆဲြ ထုတ္ လုိက္သည္။ ေသခ်ာ ျပင္ဆင္ ထားပုံရပါသည္။
“ခ်ဦး မလား ေက်ာက္တုိင္”
“မခ်ေတာ့ပါဘူး ဗ်ာ ေျပာ ပါ”
ေလေျပက ပုိမုိ ေအးစိမ့္ လာေနသည္။ သည္ည စာေရး ဖုိ႕ မလြယ္ကူေတာ့မွန္း သူ သိလုိက္သည္။ ဦး တက္ပု ၏ ခံစားခ်က္မ်ားကုိ သာ နားစြင့္ ေနလုိက္ မိပါေတာ့သည္။

---

“ငါငယ္ငယ္က တာေမြ အေသာက ၾကက္၀ုိင္း မွာ ေန႕တုိင္း
ၾကက္တုိက္တယ္၊ မိန္းမ ငယ္ငယ္ ေလးယူထားျပီး ေယာက္ကၡမ အကူ အညီနဲ႕ တင့္တယ္ ေနခ်ိန္ေပါ့ကြာ၊ အဲ႕ တုံးက ငါ့သားေလး ေမြးတယ္။ ေမြးျပီး ျပီးခ်င္း ငါ့မိန္းမ လည္း မီးတြင္းထဲ ဆုံးေတာ့တာပဲ”
သန္းေခါင္က ပုိမုိ နက္ရွိဳင္းလာသလုိ ဦးတက္ပု ၏ ခံစားခ်က္ကလည္း ထုိ ည ထက္ ပုိနက္ ေနသေယာင္ သူ ျမင္ မိလာသည္။
“ ငါ တစ္ေယာက္တည္း သားေလး နဲ႕ ရပ္တည္ ခဲ့ရတယ္။ ေယာက္ကၡမ ကလည္း သား အခ်စ္ ေျမး အႏွစ္ ဆုိတဲ့ ေရွးထုံးနဲ႕ လားလားမွ မသက္ဆုိင္သလုိပဲ၊ သူ႕ သမီးဆုံးတာ ငါ့ ေၾကာင့္ ဆုိျပီး မဆက္ဆံေတာ့ ငါလည္း ပုိရုန္းကန္ရတာေပါ့ကြာ”
“အင္း”
“အဲ ဒီကတည္းက ငါ ဘာ အလုပ္ ကုိ လုပ္လုပ္ ငါ့သားကုိ ေခၚ သြားတယ္။ငါကလည္း နဂုိ ကမွ ေလာင္းကစား သမားဆုိေတာ့ ဒါပဲ လုပ္တက္တာရယ္။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ အေသာက ၾကက္၀ိုင္း၊ မုိးေကာင္း ေစတီ ဖက္က ဂေလာက္ ဂလက္ ၀ုိင္း ေတြေလာက္ပဲ ေရာက္ေနေတာ့တာ။တစ္ခါတစ္ခါ ငါ့အသိ တစ္ေယာက္နဲ႕ ေမာ္တင္ ဖက္ ေရာက္တတ္တယ္၊ လမ္း မေတာ္ လွေသာင္း ရဲ႕ တပည့္ တပမ္း ေတြ ေထာင္ထားတဲ့ ေလာင္းကစား ၀ုိင္း ေတြမွာ အေကာက္ေပးျပီး တစ္ေန႕ လုံးေနတာရယ္၊ ဟူး”
ဦးတက္ပု အရက္ကုိ တငုံ ေမာ့ေသာက္လုိက္သည္။ ေရေရာ ဖုိ႕ ပင္ေမ့ေနသည့္ ဦးတက္ပုကုိ သူ ေရ ေရာဖုိ႕ သတိေပးရေသးသည္။
“ငါ ဘယ္သြားသြား ငါ့သားေလးကုိ ေခၚ သြားတယ္။ငယ္ေသးတယ္ ဆုိတဲ့ အေတြးပဲ ေတြးခဲ့တာကုိး၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္က်ေတာ့ “
“အင္း သူလည္း ဦးတက္ပုလုိ လုပ္တက္လာတယ္ ေပါ့၊ ဟုတ္တယ္ မလား၊ အဲ ဒါ အတုျမင္ အတက္သင္ခဲ့တာလုိ႕ ေျပာခ်င္တာ မလား”
သူ၏ သုံးသပ္ခ်က္ ကုိ ဦးတက္ပုက မျငင္းပါ။ သုိ႕ေသာ္
“ အဲ့ထက္ဆုိးလာတာ ေက်ာက္တုိင္ေရ၊ ငါ ေလ ဒီေကာင္ အက်င့္ ပ်က္လာတာ သိ လာခ်ိန္ က စျပီး အရာရာကုိ ဆင္ျခင္ခဲ့တယ္။ ငါ တစ္သက္လုံး လုပ္လာတဲ့ အရာေတြကုိ သားေလး အတြက္ ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႕ အကုန္စြန္႕ လႊတ္ ျပီး ေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္းပဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေပမယ့္ ေႏွာင္း သြားတယ္ ကြာ”
သူက ဖခင္ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ သုိ႕ေသာ္ ဦးတက္ပု၏ ဖခင္ ေမတၱာ ကုိ ျပည့္ ျပည့္ ၀ ၀ ခံစား နားလည္ မိလာသည္။ စကား၀ုိင္းေလးက အခ်ိတ္အဆက္ ပုိမိလာသလုိ ခံစားရသည္။ ေလေျပက ေလေျပ မဟုတ္ေတာ့။ ေလရူးႏွင့္ တူလာသည္။တစ္ဖက္ အေဆာင္မွ ေက်ာင္းသားတစ္သုိက္ ဆီက ဂစ္တာသံ ပါးပါးကုိ သဲ့သဲ့ ၾကားေနရ၏။ မ်က္ရည္ ဥ မ်ား တဲြ ခုိ လာေသာ ဦးတက္ပု ပုခုံးကုိ သူ အသာအယာ ဖိထားမိသည္။

---

“ ငါ့သားေလး က ေတာင္ဒဂုံ တစ္ရာ့ေလးရပ္ကြက္မွာ မုိက္ေၾကးခဲြ ျပီး ပုိက္ဆံ ရွာတက္လာတယ္။အဲ့ဖက္က လူမုိက္ ဂုိဏ္း ေတြကလည္း ေပါမွ ေပါေလ။ ၾကက္၀ုိင္း၊ အံစာ၀ိုင္း၊ ဖဲ၀ုိင္း ေတြတိုင္း သူ ရွိတယ္။ ၀င္ကစားတယ္။ ရြာ ခံ လူမုိက္ေတြနဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ လိမ္စားတယ္။ ျပီးေတာ့ မႏုိင္ရင္ မုိက္ေၾကးခဲြတယ္။ ရြာခံကုိ ဆပ္ေၾကးေပးရတယ္ ၾကားတာပဲ၊ ေက်ာက္တုိင္ရယ္ ငါ ေလ ငါ ငါ့သားကုိ သင္မေပးခဲ့ပါဘူးကြာ၊ ငါကုိယ္တုိင္ မဟုတ္တာေတြ လုပ္ခဲ့ ေပမယ့္ သူ႕ကုိ ငါ အျမဲ ဆုံးမ ခဲ့တာပါ။ ငါ့လုိ မလုပ္ဖုိ႕ေပါ့။”
ဦးတက္ပု အရက္တစ္ပုလင္းလုံး ကုန္ လုျပီျဖစ္သည္။ ဂစ္တာ သံမ်ားလည္း တိတ္ဆိတ္ သြားသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အခန္း မ်ားတြင္ မီးေရာင္ မျမင္ရေတာ့။ သူ ဦးတက္ပု ကုိ ေသေသ ခ်ာခ်ာ စုိက္ၾကည့္ကာ
“ အခု ဦးတက္ပု ဆုိလုိတာက “
“ငါ ငါ ့သားက အတု ျမင္ အတက္သင္ သြားတာလား၊ ငါ့လုိ မလုပ္ဖို႕ ငါ အတန္တန္ ဆုံးမခဲ့တာေလ၊ ျပီးေတာ့ ဒီေကာင္ က ပုိဆုိးသြားတယ္။ ငါ လည္း ငါ့သား အရြယ္ မေရာက္ခင္ ျပင္ဆင္ ႏုိင္ခဲ့တာပါကြာ၊ ငါဘာ မွာ းခဲ့ လုိ႕လည္း၊ ဗီဇ လား ”
သူ အနီးစပ္ဆုံး ျဖစ္ႏုိင္မည့္ အေျဖကုိ ဦးတက္ပုကုိ ေပးဖုိ႕ လုိလိမ့္မည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္
“ အခု ဦးတက္ပု သားက .. .”
“မေန႕က ေလာင္းကစားမွဳ နဲ႕ အဖမ္းခံရတယ္။ ဒီေန႕ မနက္ သတင္း ထပ္ၾကားရတာ လိမ္လည္ မွဳ ေတြပါ တုိးေနတယ္တဲ့”
“ အင္း ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပမယ္။ အဲ့ဒါ ဦးတက္ပု သားက အတုျမင္ အတက္သင္တယ္လုိ႕လည္း ေျပာမရဘူးဗ်၊ ဦးတက္ပု ကုိယ္တုိင္ ဆင္ျခင္ ခဲ့တာပဲ ၊ ဆုံးလည္း ဆုံးမခဲ့တာပဲ၊ျပီးေတာ့ ဗီဇ ဆုိတာလည္း ကြ်န္ေတာ္ လက္မခံဘူး၊ ကေလးတစ္ေယာက္ ဟာ တိရိစာၧ န္ ဆပ္ကပ္ရုံက က်ားေပါက္ တစ္ေကာင္လုိပဲ ၊ လိမ္မၼာျခင္း ဆုိးသြမ္းျခင္းဆုိတာ ပဲ့ကုိင္ ရွင္ရဲ႕ အျပဳ အမူ ေၾကာင့္ ပဲ”
“ဒါ ဒါဆုိ ငါ ့ေၾကာင့္ေပါ့၊ ငါ့ မွာ ပဲ အျပစ္ရွိတာေပါ့ေနာ္”
“ အဲ့တာလည္း အကုန္ မမွန္ဘူး၊ ဦးတက္ပု ဆုံးမခဲ့တာပဲ၊ ဘာလုိ႕ ဒီလုိျဖစ္ရလည္း သိလား၊ နည္း လမ္း မွား တာဗ်၊ အဲ့ဒီ နည္း လမ္း မွားတယ္ ဆုိတာကလည္း ဦးတက္ပုရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပဲ”
“ငါ သူ႕ကုိ နည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႕ ေခ်ာ့တစ္ခါ ေျခာက္ တစ္လွည့္ သြန္သင္ပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ ဆုိလုိ ခ်င္တာ ဘာလည္း”
သူ ေျပာခ်င္ေသာ အခ်က္ကုိ တည့္တည့္ မတ္မတ္ နားလည္ သေဘာေပါက္ဖုိ႕ အၾကံ ထုတ္ရသည္။
“ ဒီလုိဗ်ာ၊ဦးတက္ပု သားငယ္တုံးက ဦးတက္ပု ေလာင္းကစား၀ုိင္းေတြ ေခၚ သြားတယ္၊ ကေလးက ျမင္တယ္၊ သူ႕ အေတြးမွာ ခုိေအာင္းလာတာက ဒီနည္း နဲ႕ ပုိက္ဆံ ရွာ တာပါလားလုိ႕ ေပါ့၊ အဲ့ ဦးတက္ပု ဆင္ျခင္ျပီး ရုိးသားျပတဲ့ အခါ အခု ဦးတက္ပု လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကုိ သူ႕ကုိ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေခၚ ခဲ့လဲ”
ဦးတက္ပုေခါင္းခါျပီး
“ ငါ ငါ့သားေလးကုိ သန္႕ရွင္းေရး အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ အေဖ ရဲ႕ သားတစ္ေယာက္ ဆုိျပီး ဂုဏ္ငယ္ ေနမွာ စုိး တာပါကြာ”
“အဲ ဒါ လဲြတာပဲ ဗ်၊ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ မေကာင္းတဲ့ ၀မ္းစာရွာေဖြမွဳ ပုံစံ ေတြ ျမင္ခြင့္ ေပးထားတဲ့ ဖခင္ဟာ၊ တစ္လွည့္ ျပန္ျပီး ေကာင္းတဲ့ သမၼာအာဇီ၀ အလုပ္ေလးတြ ကုိ လည္း ျမင္ေအာင္ ျပေပးခဲ့ရမွာ၊ ေၾသာ္ ဒီလုိလည္း ေငြရွာ လုိ႕ ရတာပါပဲ ဆုိတဲ့ အသိတရားကုိ ျပကုိ ျပေပးခဲ့ရမွာ၊ ျပီးေတာ့ သန္႕ရွင္းေရးုကုိ ဦးတက္ပု မ်က္ႏွာငယ္စရာလုိ႕ သတ္မွတ္တယ္၊ အဲ့ဒီ အေတြး အေခၚ က ဦးတက္ပု ရဲ႕ ေသြးသားဆီ ေရာဂါတစ္ခုလုိ ကူးစက္ မွာ မစိုးရိမ္ခဲ့ဘူးလား”
ဦးတက္ပု ေတြေတြေငးေငး နားေထာင္ေနသည္။ သူ႕ ပုံစံမွာ စာေရးႏွင့္ မတူေတာ့။ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ပုိတူ လာသည္ဟု သူ႕ကုိယ္သူ ခံစားမိသည္ ။အခ်ိန္က ည တစ္နာရီစြန္းစြန္းရွိျပီမုိ႕ ည ဟု သတ္မွတ္မရႏုိင္ေတာ့။ဦးတက္ပု မ်က္၀န္း မွ မ်က္ရည္သည္ မ်က္ရည္ဥ မဟုတ္ေတာ့။ ျဖိဳင္ျဖိဳင္ရြာေနသည့္ မ်က္ရည္မုိး ျဖစ္ေနသည္။
“ဦးတက္ပု မနက္ သားအတြက္ လုပ္စရာ ရွိတာေတြ ျပင္ဆင္ပါ၊ ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနကုိ လက္ခံပါ၊ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ သတိထားတက္ဖုိ႕ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ မိမိ ကုိယ္တုိင္က ဘာမွ မဟုတ္ပဲ ျပဳမူ ေနထုိင္ မိတာေလးေတြက လူတစ္ေယာက္ ဘ၀ကုိ ေျပာင္း လဲ ေစႏုိင္တယ္သိလား”
ဦးတက္ပုသူ႕ကုိ ငုိေနရင္းမွ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ညိဳးငယ္ေဖ်ာ့ေတာ့ ေနသည့္ မ်က္ႏွာကုိ သူ အၾကာၾကီး ၾကည့္ မေနႏုိင္ေတာ့။
“ကြ်န္ေတ္ာ ေဆးလိပ္ၾကိဳက္တာ ဦးတက္ပုသိတယ္ေနာ္”
“ အင္း”
“ေဆးလိပ္က မေကာင္းမွန္း သိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြလည္း သြန္သင္ဆုံးမခဲ့တာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ ေဆးလိပ္ စြဲ ခဲ့လဲ သိလား”
ဦးတက္ပုက ေျပာျပ ေစခ်င္သည့္ အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္သည္။
“ ညေနက ဦးတက္ပု ဂ်စ္တူးေလးကုိ မီးညွိခုိင္းတယ္ မလား၊ ကြ်န္ေတာ္ ၀င္ျပီး မီးျခစ္ေပးခဲ့တယ္ေလ”
“ အင္း”
“ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္က စားပြဲထိုး လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ လာ ထုိင္တဲ့ လူေတြက အဲ့လုိပဲ မီးညွိ ခုိင္းေလ့ရွိတယ္၊ မီး ညွိေနရင္းနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္ သြားတာပါ”
“ဟုတ္လား”
“ဒါေပါ့ ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ့ သတိ မမူ မိတာေလးေတြဆုိတာ အဲ့ဒါပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ တုိ႕ အတြက္ ဘာမွ မဟုတ္ တဲ့ သာမာန္ အျပဳ အမူေလးေတြက အျဖဴေရာင္ ကေလးေတြကုိ စြန္းထင္းေစတတ္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း အဲ့လုိပဲ စြန္းထင္းခဲ့တာ”
သူ စကားစ ကုိ အဆုံးသတ္ပစ္လုိက္သည္။ ဦးတက္ပု ပုိမုိ ေတြေ၀ သြားပုံရသည္။ သုိ႕ေသာ္ ဦးတက္ပု နားလည္ လာလိမ့္မည္ ဟု လည္း သူ ယုံၾကည္မိသည္။
“ ကဲ မနက္ျဖန္ အတြက္ အသင့္ ျပင္ထားေပေတာ့ဗ်ာ”
သူတုိ႕ ႏုတ္ဆက္ခ်ိန္က မနက္ ႏွစ္နာရီ ထုိးလုလု။ လမင္းက ျပည့္ ျပည့္ ၀၀ သာေနသည္။ ေလွကားမွ ဒယီးဒယုိင္ ဆင္း သြားသည့္ ဦးတက္ပု ကုိ တလွည့္ လမင္းကုိ တစ္လွည့္ သူ ေငးၾကည့္ ေနမိ၏။ လမင္း ပဲ အားက်သည္။အျမဲ လုိလုိ တစ္ကုိယ္တည္း လင္းသည္။ အျဖဴ ေရာင္ အျပည့္ ။ ဘယ္လုိ ေဆးမ်ိဳးကမွ လမင္းကုိ စြန္းထင္ေအာင္ လုပ္မရ။ နာရီကုိ ျပန္ၾကည့္ လုိက္သည္။ သူလည္း မနက္ျဖန္ အတြက္ အိပ္စက္ျခင္းျဖင့္ အစခ်ီရဦးမည္ မဟုတ္ပါလား။

အစြန္း အထင္း
ေမာင္ၾသေလး
#အရွင္ဥတၲရ ဂုဏ္ျပဳ (ဂုဏပူဇာ မဂၤလာေမာ္ကြန္း စာအုပ္) မွ

ကိုျသေလးဆိုတာ မီးခ်စ္ရဲ႕ စာေပအသိုင္းအဝိုင္းက အကိုေပါ့
ေလာကကံ ခပ္ျကမ္းျကမ္းကို အျပံဳးမပ်က္ ရင္ဆိုင္ရပ္တည္ခဲ႔သူ လူငယ္စာေရးဆရာလက္သစ္ထဲေတာ့ ပညာပါေအာင္ေရးနိုင္စြမ္းရွိသူပါပဲ သူက steem မသံုးေတာ့ သူ့စာေလးေတြကို သူ့အမည္နဲ႕ ျပန္ျပန္မ်ွေပးတယ္ ေနာက္ရက္ေတာ့ ဒီမွာ ကိုယ္ပိုင္ေရးတာေတြ ပဲ တင္ေတာ့မွာမို့ စာေကာင္းေတြကို တျခားအေကာင့္က တင္ေပးပါမယ္ မီးခ်စ္က တခ်ိန္က စာမ်က္နွာေပါ္မွာ ကဗ်ာေဆာင္းပါး စတာေတြ ေရးျဖစ္ေပမယ့္ ခုက ကာတြန္းကိုပဲ တစိုက္မတ္မတ္ေရးျဖစ္လာပါတယ္ အာ့ေတာ့ စာေကာင္းေတြကို ျပန္မ်ွခ်င္စိတ္ကလည္း မစြန့္နိုင္ဘူး awbarkhin ကတင္ေပးပါ့မယ္ စာကို fbမွာ တင္ရင္ေသခ်ာမဖတ္ျကဘူးေလ steမွာတင္ေတာ့မွ cm ေပးဖို့ ေသခ်ာဖတ္လာျကတယ္အာ့ေတာ့ စာေကာင္းေကာင္းေလးေတြ နဲ႔ စာဖတ္ပီၚ ထုတ္ထားတဲ့ အိရဲ႕ knowledge ေတြမ်ွေပးမယ့္ awbarkhin ကို follow လုပ္ထားအူးေနာ္ ျပန္ follow လိုက္ပါ့မယ္