Sevgili Günlük #20 | ilmeği kaçmış bir hayat

Kış aylarının gelmesiyle beraber; unuttuğunuz, belki de unutmak istediğiniz, evin en ücra köşesine bıraktığınız ipler ve yünler, saklı kaldığı yerden merhaba demeye başlar size. :)

O şirin görünümlerine, yumuşacık hallerine aldanıp elinize aldıysanız geçmiş olsun. :) Çok sinsilerdir kendileri, aman dikkat edin; havalar ısınana dek onların esiri olursunuz da ruhunuz bile duymaz. :)

Bir an düşündüm de burada asıl kabahatli olan, galiba instagramdı. Tamam suçu atabileceğim bir şey buldum ya ohh içim rahatladı sanki birden. 🙆‍♀️

Ama yalan da değil hani. Önce kitap bloglarını takip ettim, sonra anasayfada tek tük çıkan örgü çeşitlerine aldanıp uzun uzun bakarken buldum kendimi. Tariflerini çıkarmaya mı çalışıyordum acaba. :) Daha sonra fark ettim ki telefonumun galerisi, örgü tarifleri çöplüğüne dönmüş. 'Ben bu hâle nasıl geldim' bile diyemiyorsunuz. Bulaşıcı bir şey bu, çekirdek çitlemek gibi. :) Önünü alamayınca ruh hastası teyzelere bağlıyorsunuz birden. :)

Rengârenk yün satan dükkanların önünden geçerken, hepsini almak istiyor, sonra koli koli ip siparişi verirken buluyorsunuz kendinizi. Bunu fark ettiğinizde birazcık geç oluyor; çünkü onları evde hiçbir yere sığdıramadığınız gerçeğiyle yüzleşmek zorunda kalıyorsunuz.
Buna artık dur demenin vakti geldi deyip, tüm minnoş örgücüleri takipten çıkıyor, ip bataklığına dönmüş sitelere girmeyi bırakıyorsunuz. Ta ki havalar soğuyana dek. :)

İşte örmekten büyük keyif aldığım, miniklerin uyku arkadaşları tavşikler. :) İki güzel dost oldular ve ayrılmaya da hiç niyetleri yok gibi. :)

Bunlar da tamamen uydurmasyon örgü kravatlarım. :) Neden kendim kullanacağım bir şey yapmadım ki? Belki de değer verdiğimiz birine örmek daha mutlu ettiği içindir, bilemedim şimdi. 🤷‍♀️

---

Şöyle de bir gerçek var ki insanı acayip rahatlatıyor örgü örmek. Sanki sıkıntını, derdini, kederini ilmeklere bırakıp; onları bambaşka şeylere dönüştürmek ruha bir ferahlık veriyor. Şu sıralar tam da ihtiyacım olan şey galiba. Hani İbrahim Tenekeci demiş ya:

İçimden dedim 'ilmeği kaçmış bir hayat bizimkisi..'

Bir kere ilmeği kaçırmaya gör; ne devam edebiliyor ne de sökmeye dayanabiliyorsun. Biliyorsun ki örmeye devam etsen, gözün hep o yanlış noktaya takılıp kalacak ve sonraki adımlar da yanlış olacak. Ama onca emek vermişsin, ellerinden bir çırpıda kayıp gitmesini de istemiyorsun. 'En azından bunu yapan sen olmamalısın, o olmalı' diyorsun kendi kendine. Bir kısır döngünün içinde kaybolup gitmek de var ya da bir kenara atıp yeni bir sayfayı açmak için farklı bir renge merhaba demek de..

Hayatta da bu ikilem içinde kalırsın, ya uğraşır ya da vazgeçersin. Her seçiş bir vazgeçiş midir? Denenmiş yoldan kendi adımlarını takip edip ilerlemek mi yoksa yeni bir yol açıp, ilk adımları atan olmak mı zordur emin değilim. Denemeden de bilinmez. Sadece içinde 'durma devam et, gitmemiz gereken yerler var' yankılanır.

Hani derler ya; canım sıkkın değil ama iyi de değilim. Hiçbir derdim yok gibi ama sanki biraz da var gibi, mutsuz değilim ama mutlu da değilim..

Bir güzelliğe sığınmaktan başka çaremiz yok. Belki antika bir radyoya, belki dededen yâdigâr eski bir tabloya, belki el yazması bir kitabın tozlu ve narin yapraklarına, belki miss gibi fesleğen kokusuna, belki de bir yârin eline..