De tafeltennisclub - deel 2 (fictie)

Vandaag gaat het gebeuren, we gaan tafeltennissen. Mijn zoon is nog niet erg enthousiast, maar beloofd is beloofd. Het omkopen ging vrij soepel, de oplader van zijn telefoon was stuk. Hij had hem kunnen vervangen door een naamloze nieuwe oplader te kopen, maar daar kun je je tegenwoordig niet meer mee vertonen, schijnt. De prijs van een nieuwe merk oplader viel hem een beetje tegen. 1 + 1 = 2, toch?

Mijn oude batje is nog in prima staat, maar voor deze partij heb ik een paar nieuwe standaard batjes gekocht. Niet van die simpele plankjes, maar ook niet van die hele chique. Lekker om mee te spelen, en mocht het op de grond vallen, dan is er geen man overboord.

Een beetje schuchter loopt mijn zoon achter mij aan richting tafeltennistafel. Je ziet van afstand dat hij dit vrijwillig verplicht doet. We halen het ergste vuil van de tafel en beginnen voorzichtig wat heen en weer te slaan. Dat valt niet tegen.

Na 15 minuten is mijn zoon net zo fanatiek als ik. We geven elkaar niet veel ruimte. De smashes zijn niet van de lucht, aan beide kanten van het net.

Aan het einde van de straat zie ik een buurman in zijn voortuin staan. Zodra we oogcontact hebben, slentert hij onze kant op. Benieuwd wat hij te vertellen heeft.

_{Images Source}