MÜZİĞİN OLMADIĞI BİR DÜNYA…

Hayal edebiliyor musunuz? Şahsen ben hayal edemiyorum. Öyle bir hayat yok, olamamalı da zaten. Hem biz kaçsak bile o bizi bulmuyor mu bir saklambaç ustası gibi. Tam gürültülü bir mekândan çıkıyoruz, kafa dinlemek üzereyken sokaktan geçen seyyar satıcının radyosundaki türküye takılıyoruz. Baş ağrısı ayyuka çıkmışken oradan uzaklaşıp eve gitmek için atlıyoruz bir dolmuşa. Ne çare, içerde Müslüm baba karşılıyor bizi “Esrarlı Gözler”iyle. Yol akıyor, biz maziye doğru depar atıyoruz. Ve sonra aslında müziğin bizi rahatsız ettiğini değil bilakis rahatlattığını fark ediyoruz.

Yolda yürürken mutlaka denk gelmişsinizdir kulağında kulaklık, dünyayla bağlarını koparmış insanlar. (Aslında ben de onlardanım. : ) ) İşte o insanlar günlük telaşlarının arasında kendilerine müzik dinleyebilecek zamanı ayırmayı başaran şanslı kişilerdir. Dışarıdan bakınca dünyayı umursamaz görünürler ama kendi iç dünyalarında fırtınalar, hatta ve hatta kasırgalar kopmaktadır. (Tamam, tamam! Hiçbir şey koptuğu yok. İki dakika ajitasyon yapalım dedik.) : ) Nereye bağlayacağımı unuttum! Hah, ne diyordum: Kulaklıkla yüksek sesle müzik dinlemek orta ve iç kulakta saatte %700 bakteri üretiyor diye duymuştum. Bu da uzun vadede –birkaç yıl- kalıcı duyma bozukluklarına yol açabiliyormuş. (İsviçre’deki bilim adamlarının yalancısıyım.) Konuyu bağlayamayınca sosyal mesaj vereyim dedim.

Photo

Müziğin hayatımızın her alanında etkili olduğuna hemfikiriz sanırım. Üzüntü, keder, gam-kasavet, neşe, mutluluk… Eskiden, eskiden dediğime bakmayın; teknoloji ayağa düşene kadar tüm bu ruh hallerimize etiketlediğimiz şarkılarımız vardı. Şimdilerdeyse o şarkıların yerini emojiler (gülen, ağlayan suratlar) aldı. Yani önceleri kendi ruh halimizi önemseyip şarkılar dinlerken bugün daha ziyade ruh halimizi başkalarının bilmesi daha önemli bir hale geldi.

Müzik her insanın ütopyasının mabedidir aslında. Çünkü orada insan yalnızdır. Ruhunu besler, dingin olur, rahat düşünür. Annelerin evde temizlik yaparken, babaların iş veya hobiyle uğraşırken, çocukların ders çalışırken müzik dinlemesinin sebebi de budur aslında. Anne babalar çalışırken hareketli şarkılar tercih etse de çocuklar veya gençler dikkatlerini toplayıp çalışmaya yoğunlaşmak için sözsüz, enstrümantal müzikler dinlerler. (Tıpkı benim bu yazıyı kaleme alırken yaptığım gibi. Yiruma’nın piyano eserlerini dinliyorum, şiddetle tavsiye ederim. Hatta size bir güzellik yapıp paylaşayım.)

Çoğu insan müziği bir ihtiyaç olarak görmese de bu koca bir yalandan ibaret. Birey yalnız başına müzik dinlerken bile eli, ayağı durmaz ve ritim tutmaya başlar. Olayı daha da ileri boyuta taşıyanlar direkt oynamaya başlar. Nasıl ki matematik yalan söylemez; aynı şey ritim duygusu için de geçerlidir. Sonra da müzik ihtiyaç değildir, falan filan…

Atatürk’e İzmir Kız Öğretmen Okulu öğrencileri bizzat sorarlar: “Paşam, hayatta müzik lazım mıdır?”.
Cevap çok nettir: “Hayatta müzik lazım değildir, çünkü müzik hayatın ta kendisidir!”
Mecliste başka bir konuşmasında ise Gazi Paşa: “Beyler, şu gördüğünüz küçük sazın bağrında bir milletin kültürü dile geliyor'' diyerek yine müzik lüzumuna dikkat çekmiştir. Velev ki günümüzde hâlâ müzik günahtır, değildir tartışmaları yaşanmakta. Yazık canım ülkeme, bu kadar cehalet bize fazla. Müzik insana zarar vermez, aksine estetik becerileri geliştirir. Neşet ustanın sözlerini hatırlayalım: “Nerde saz çalan bir adam görsen korkma git, otur yanına; o adamdan zarar gelmez.”

İnsan doğasının vahşi tarafını dizginleyen güzelliklere “sanat” demişiz. Hatta o kadar güzellermiş ki “Güzel Sanatlar” diye de pekiştirmişiz. Aslında onlar ruhumuza gem vurmak yerine ufkumuzu genişletiyor. İnsanoğlu bir gün müziğin haddinden fazla önemli olduğunu fark edecek. O güne dek esen kalın efenim. : )