acıklı bir kovboy hikâyesi #5

kötü geçen zamanların ardından normalleşmeye çalıştığım şu günlere, pazar klasiğimiz olan trt1'deki kovboy filmini izleyerek dönüş yaptım diyebilirim..

her ne kadar 1958 yılında filme alınmış olsa da, hayatlar sanki bizim dönemimizi anlatıyor gibiydi.. bu da insanın hiç değişmediğini, asırlar öncesinde hangi sıfatları taşıyorsa şimdi de aynısını devam ettirdiğini gösteriyordu bize..

source

'silahşörün sonu' adlı filmde 1güçlü baba ve 2erkek evlâdının hayatlarından bir kesit izledik iki saat boyunca..

zamanında topraklarını yerlilere karşı nasıl da savunduğunu, silahıyla nasıl usta bir nişancı olduğunu ve kaç kızılderili öldürdüğünü ninni gibi anlatarak büyütmüş çocuklarını.. ama küçük olanı bunları kötü bir masal olarak dinlemiş ve 'asla babam gibi biri olmayacağım' diyerek vicdanlı ve iyi insan olarak büyürken; büyük olanı babasını kıskanarak kötü huylu bir çocuk olup çıkmış..

ondan daha hızlı silah çekip daha fazla kızılderili öldürme hayaliyle yaşamış ve sürekli sorun çıkartan, herkese sataşan, bizim oraların tabiriyle

yüzünden şer akan biri olup çıkmış,

etrafında yaka silkmeyen bir insan evladı dahi yokmuş anlayacağınız..

ama gelin görün ki babaları da en çok bu oğlunu seviyor, artık kendine benzediğinden midir nedir:)
hep onun arkasını topluyor, hatalarının bedelini etrafa para saçarak ödüyor

fatmagül'ün suçu ne'deki reşat yaşaran gibi:)

fakat diğer iyi niyetli, kimseye bir kötülüğü olmayan kendi hâlinde yaşayan küçük oğlundan utanıp,

abine benzeseydin seni daha çok severdim, diyor..

günümüzde de öyle değil midir?
kardeşler arasında hep bi arıza çıkaran ve diğerlerinin hakkını gasp eden mutlaka vardır ve biraz yumuşak yüzlü ve iyi huylu olanı da sürekli ezilip, tabiri caizse ensesine vurulup lokması alınan oluyor..

hayatta da güçlü ve zalim kimselerin yanında olan ve ona yalakalık yapan soytarılar olmazsa o gücü nereden bulacaklar.. ama bizim insanımız güçlünün yanında olmayı pek sever:)

filme dönersek; bir kızılderiliyi hiç günahı yokken uçurumdan atıyla birlikte yuvarlayan büyük oğlunu, cinayet işleme pahasına kurtarmışken, onun ihanetiyle karşılaşan babanın yüz ifadesi unutulmayacak cinstendi..

babasını her alanda geçmeye çalışıp, buna muktedir olamayan oğlunun tek çaresi ona silah çekip ortadan kaldırmak olunca; acı gerçekle yüzleşen babası hızlı davranıp ateşlediği silahıyla, evladının yere düşmesini hüzünle izleyip, cansız başını dizlerine koyarak ağlaması, filmin en can alıcı sahnelerinden biriydi..

^{Image designed via Canva.com and background image is free to use from the inbuilt gallery}

hani m. akif demiş ya

kime ok atmayı öğrettiysem, ilk bana nişan aldı..

bizler de zaman zaman insanlara yardımcı oluruz, düştükleri yerden kalkmaları için omuz veririz ama ayağa kalktıkları ilk anda elleriyle ittiverirler ya işte o nankörlük ve ihanet duygusu kadar insanın içine oturan başka bir his var mıdır bilmiyorum..

filmin son sahnesi de dersini en acı şekilde alan babanın, küçük oğluna af dileyerek sarılmasıydı..

birisinin değerini anlayabilmek için illa ki onu kaybetmek gerekmez ama bizler ancak elimizden çıktıktan sonra değerini anlıyoruz çoğu şeyin..

belki de sizin yaşadığınız en basit şey birilerinin hayalidir..
sabahın erken saatinde işe oflayarak giden birinin yerinde olmak isteyen binler vardır..
finalden kötü not alıp dersinden kalınca üzülen öğrencinin okuduğu bölümde olmak için can atan nice öğrenci olduğu gibi..
çocuklarının dağıttığı evini öfkeyle toplamaya çalışan annenin yerinde olup, onların bir gülüşüne her şeyini fedâ edebilecek kadınlarımız da vardır..

sahip olduklarımızın kıymetini onlar uçup gitmeden bilmek dileğiyle..

# bir kovboy hikâyesi4