Ateşten Kaçan Koşucu Deve Kuşu

Üst sisteme bir şekilde benzersem, onu anlamaya başlarım.
Benzediğim konularda onun yaşamımda gerçekleştirdiği olaylar benim için açık olur.
Bu nedenle, isteklerim değiştikçe, her defasında kendimi bu koşulda nasıl faydalı olabilirim noktasına odaklarım.

İçimde yeni bir keşif meydana gelir.
Böylece üst sistemde mevcut olan sonsuz özelliklerden benim isteğime düşen payı anlamış olurum.

Üst sistemin önemini ön tarafa alırız.
Bu önemi artırdıkça, almanın yerine vermeyi üste çıkardıkça, alma isteğimiz o kadar geride kalacaktır.

Belki bu tip değişimler gerçekten üst sistem gibi verici olabilme fırsatını ortaya çıkarabilir.
Önem artırmadan önce bir kişinin talepte bulunması da mümkün değildir.
Buna ihtiyaç hissetmediğimiz için de şu an talep etmiyoruz.
Almaktan kim rahatsız ki?

O yüzden her şey “önem” denen koşulda olup biter.
Önemi vereceğimiz yer aynı önemi verme niyetinde olan arkadaş çevremizdir.

Kişi üst sistem gibi vermek için çaba harcadığında, dünyayı fırsatlarla dolu görmeye başlar.
Sanki evren ve içindeki her şey onun için hazırlanmıştır.
Almak için çalışmaz ve özgürdür.

Almak için çalışan dünyayı kapkaranlık görür.
Bu tip yaşam biçiminde kişi iyi bir evde, güzel yemekler yiyip, istediği şeyleri satın alabiliyor da olabilir.
Bedeninin bencil arzularının yönetimi altındadır.
Adeta bir köledir ve varlık içinde yokluk durumundadır.
Niyetini üst sisteme benzer şekilde almaktan vermeye çevirir çevirmez, etraf çayır çimen olur.
Burada tam bir his bolluğu ile muhatap olur.
Soluduğu hava tozlu olsa gül kokulu, yediği kuru ekmek olsa biftek gibi gelir.

Şunu unutmamalıyız;
• Kim gerçekten de kurtulmak istiyorsa, ona gerçekten zor bir hayat bahşedilecektir.
• Eğer her şey yolunda olursa, bu koşullardan çıkmak istemez bu kişi.
• Bu fiziksel rahatlıklar adeta adamın yakasına yapışır ve onu olduğu yerde sabitler.
• O yüzden özellikle, istediğimiz şeylerin açlığı, eksikliği, iyi bir şeydir.
• Yoksa asla kıpırdamayız.

Doğru çalışma, tüm zorlukların üst sistem tarafından gönderildiği ön kabulüyle yapılır.
O da insanın gelişimi hızlansın, bedenine olan köleliğinin zincirlerinden ayrılsın diyedir.
Kişi bunu kendisine hatırlatırsa, bu zorlukları bir sonraki aşamaya geçişin bir merdiveni olarak kabul ederse, o zaman kişi, tüm koşulları doğru şekilde kullanmayı öğrenir.

Burada iki koşul var;
1- Izdırap, sadece üst sistemden gelir.
2- Izdırap sadece bizi ilerletmek için gelir.

Bazı insanlar derki;
“Üst sisteme benzemeye çalıştığımdan beri, kendimi daha kötü hissediyorum.
5 yıldır uğraşıyorum, kendimi daha da iğenç, daha da problemli hissediyorum.”
Bu durumda ne yapacaksın?

• Teşekkür edeceksin!
• Bu sorunları doğru şekilde algılamamız lazım ki içinde bulunduğumuz aşamadan bir sonraki, daha gelişmiş aşamaya geçebilelim.
• Buna “gelişmiş aşamaya itiliş” denir.

Peki neden üst sistem bunu yapıyor?
Diyor ki;
“Yer değiştirmeni istiyorum.
O yüzden ne yapıyorum?
Sana içinde bulunduğun yere göre daha güzel olan bir yer gösteriyorum.
Ama bu yeterli değil!
Tembelsin!
Kalkıp gitmek istemiyorsun.
Bak sana ne yapacağım!
Yanına bir ateş yakayım da kalkıp kaç!”