Ahlat Ağacı İle Hayatın Küçük Bir Sorgusu

resim kaynak

Nuri Bilge Ceylan'ın son filmi olan Ahlat Ağacı'nda o kadar hoşuma giden bir karakter vardı ki, kesinlikle hayat konusunda görüşleri değiştirecek cinsten. Murat Cemcir'in oynadığı, başrolümüzün babası olan İdris isimli karakter.

Aslında bu karakterin çok benzerini Roberto Benigni'nin La vita è bella(Life is Beautiful) filminde görmüştük ama sanırım bu sefer Türkiye problemlerinden köken alan bir karakter olduğu için etkiledi.

Nedir peki bu karakterin özelliği ?

Bu karakterimiz zamanında her şeyini at yarışında kaybetmiş. Normalde bu tarz durumlara düşen insanlar ya intihar eder, ya kaçar gider başka yerlere ya da iyice mahveder hayatını. Fakat bu karakater, yani İdris, hala hayata son derece pozitif bakıyor. Yaptığı hatanın farkında, götürdüklerinin farkında fakat hala hayata son derece mutlu bakıyor. Belki de aralarında en kötü durumda olmasına rağmen, hiçbir itibarı kalmamasına rağmen yine film boyunca en çok gülen karakter o oluyor.

Herkesin aşağılamalarına, kötülemelerine ve itibarsızlaştırmasına rağmen yine de mutlu. Ailesine yine elinden geldiğince bakmaya çalışıyor. Ailesine hala son derece önem veriyor. Genelde bu tarz durumlardaki insanların tersine. Mesela en güzel sahnelerden birisi "Çocukların yanında tartışmayalım!" sahnesi geldi aklıma.

Film kadrosu açıklanınca herkes "Murat Cemcir ne alaka ya ?" demişti fakat gerçekten çok başarılı bir seçim olmuş. Sanki Murat Cemcir'in gerçek hayatı böyleymiş gibi hissettim izlerken.

Nuri Bilge Ceylan, Cannes'da şu cümleyi söyleyerek filmin senaryosunu nasıl yazdığını açıklamış aslında "Gerçek hayat o kadar gerçeküstü ki ben her defasında buna çok şaşırıyorum!"

Bu karakter o kadar sorgulattı ki bana kendimi, gerçekten çok başarılıydı. Peki nasıl sorguladım ?

Kendi kendime dedim ki "Umarım en büyük derdin bunlar olur!"

resim kaynak

Ama asılı bu değildi. Asıl sorgulamamı sağlayan, durum ne kadar kötü olursa olsun, seni ne kadar aşağı çekerse çeksin, gülümsemeyi eksik etmeyeceksin. Ne durumda olursan ol, güleceksin. Gülümseyeceksin, pes etmeyeceksin. Çünkü bir kere gelmedik mi bu dünyaya ?

"Değer mi yani gerçekten üzülmeye ?" bunu soracaksın kendine. Gerçekten üzüldüğün şeyler, üzülmeye değer mi ?

Tabii ki kimse sizden anneniz, babanız ya da çok sevdiğiniz birisi vefat ettiğinde gülmenizi beklemiyor. Sağlık problemlerini konu dışı bırakalım. Çünkü onlar üzülmeye değecek şeylerdir.

Fakat diğer şeylerin çok azı üzülmeye değer. Bunu kendimi sorgulayınca fark ettim. Ben bu dünyaya üzülüp acı çekmeye mi geldim, yoksa eğlenip "Keşke!" dememeye mi ?

Bir de şu var: Her kötü durum, çok güzel ders kitabıdır.

İyilik, güzellikler çok az şey öğretir, asıl öğretici durumlar kötü durumlardır. En tecrübeli insanlar hep "En çok acı çekmiş" insanlardır. Çünkü iyilik güzellik içinde yaşarken hayatın kötü taraflarını görmek istemezsiniz. Bir ütopyada yaşıyormuşsunuz gibi akıp gider.

Fakat bu dünya ütopyadan çok distopyadır.

Bu distopyayı asıl yaşatan da acılardır.