Yoğun Bakım Odası

kaynak

'Bir Damla Su'

-"Hadi uyan Mustafa."

-"Aç gözünü."

-"Hadi gene iyisin. Öbür tarafa gittin geri geldin." seslerinin arasında gözlerini açtı Mustafa.. O an düşündüğü ve istediği tek şey vardı. Su...

-"Su verir misiniz."dedi kısık bir sesle.

-"Hayır şimdi olmaz. Sonra vereceğiz." diyordu doktorlardan biri.

O an gözünün önünden bardak bardak, şişe şişe sular giçiyor. Saatler, kurduğu su hayalleriyle ilerliyordu.

-"Ne olur bir damla su verin."

Doktor: -" Verin şuna su. Kana kana içsin." dedi saatler sonra. Pet bardağın dibinde azıcık suyu içirmeye çalıştılarsa da içemedi. Genzine kaçtı.
Nasıl içebilirdiki. Her yerinde bir şeyler takılı. Ağzında, boynunda, göğsünde, karnında, kasıklarında. Her yerinde..

Burası yoğun bakımdı. Kalbinden bypass ameliyatı olmuştu. Üç kapak (AVR, MVR, TVR) ve Aort damarı değişmişti.

Yıl 2005'ti..

İş yerinden izin alarak göğsündeki ağrı için doktora gitmeye karar verdiğinde başına geleceklerden bihaberdi. Heralde üşüttüm diyordu. Birisinin önerdiği bir doktora gitti.

O doktor -"EKO çekmemiz lazım" dedi. Eko çekerken birden ayağa kalktı ve bir o tarafa bir bu tarafa giderken:
-"Yarını beklemeyeceksin! Hemen şu doktora gideceksin. Onu bulamazsan Fakülte Hastahanesine gideceksin.
Merdiven çıkma! Fazla hızlı hareket etme! Aort damarın normalin üç katı genişlemiş. Durum çok ciddi ona göre. İhmal etme ve beni sonuçtan haberdar et." dedi.

İlk söylediği doktoru yerinde bulamadı ve Fakülte Hastahanesinin yolunu tuttu. Eko sonucunu kalp hastahanesindeki herhangi bir doktora göstererek olan biteni anlattı. O gün Mustafa'yı evirdiler çevirdiler ve bir çok tahlilin ardından hemen hastahaneye yatış yapmasına karar verdiler. Evi aradı ve annesine
-"Hastahanedeyim. Beni yatırıyorlar. Ameliyat olmam lazımmış anne. Giyecek bir şeyler getirir misiniz buraya? " dedi. Annesi:

-"Ne ameliyatı? Ne yatması oğlum. Ne diyorsun sen?"

...Ve yaklaşık bir ay sonra yoğun bakım odasında gözünü açtığında zorlu bir 6 günün kendisini beklediğini nereden bilebilirdiki. O kadar zordu ki sanki her günü bir yıldı...

Pencere yok. Sağa sola dönmek yok. Oturmak yok. Kalkmak yok. Zamandan bihaberdi. Hapishanede olsa bir kaç olta atardı. Sıkıntısı bir nebze olsun azalırdı. Ama burda hiç bir şey yoktu.

Ameliyatı yapan profösör gelir. Sanki Orgeneral koğuşa geliyor. Sanki Cumhurbaşkanı geliyor. Ortalık toparlanır . Çarşaflar düzeltilir. Eğer leke varsa değiştirilirdi... Her şey Onun iki dudağı arasından çıkacak sözlere bağlıydı.
Yoğun bakımdadaki beşinci gününe bu zor şartlar altında, her gün buradan çıkmanın hayalini kurarak ulaşmıştı.
-" Bugün seni servise alabiliriz belki dedi Hemşire Hanım. Mustafa'nın gözleri parladı bu sevindirici haberi duyunca. Düşündüğü tek şey burdan kurtulmaktı. Hiç bir şey umrunda değildi Profösör geldi ve:

-"Bugün de burda kalsın, yarın bakarız" deyince.
dünya başına yıkılmıştı sanki.

Nihayetinde o günler geride kaldı ve Mustafa altı ay aradan sonra tekrar çalışmaya başladı. 2007 yılında bir çocuğu oldu. Adı Zeynep'ti. Dünyadaki en değerli varlığıydı O.

Yıl 2010

Aylardan Mayıs ayı. Her zamanki gibi çalışıyordu Mustafa. Göğsünde aniden bir ağrı peydah oldu. Gözlerinin önü karardı ve...

-"Hadi uyan Mustafa."

-"Aç gözünü."

-"Su"

-"Ne Olur Bir Damla Su."

Mustafa İkinci kalp ameliyatını olmuştu ve bu sefer hafızasını da kaybetmişti. Kimseyi hatırlamıyordu. Taki kızı Zeynep'in ismini duyana kadar..

-" Zeynep seni soruyor." dedikleri zaman gözünden bir damla yaş süzülmüştü.

Zamanla hafızası yerine gelmişti.

Bu acı hatıralar Mustafa'ya, hayatta bazı şeylerin ne kadar değerli olduğunu fakat insanların bunun kıymetini bilmediğini öğretmişti.

-Rahat nefes alabilmek, Yürüyebilmek, Su içebilmek...

Hepsi eskisinden çok daha değerliydi ...