İnsanlar, görmek ve duymak istedikleri ile yaşar

Bu hikayeyi ilk ne zaman ve kimden dinlemiştim hatırlamıyorum ama hatırladığım tek şey o zaman çok küçük idim. İlerleyen zamanlarda önce takvim yaprağı arkasında, sonra bazı "kişisel gelişim" kitaplarında ve en son Internet'in yayılması ile birçok yerde karşıma çıktı.

Hikaye gerçek mi, kurgu mu bilinmez ama, benim için, insan psikolojine dair en basit ve çarpıcı bir örnek oldu her daim.

Bazı anlatılarda, hikayenin kahramanı bilge/derviş insan Behlül-i Dânâ olduğu rivayet edilir:

Source

Birgün Behlül, çocuğuna bir hayat dersi vermek ister, "gel oğlum, bugün sana insanlara dair bir şey göstermek istiyorum"der. "Bizim beyaz atı da getir ve dışarı çıkalım" diye buyruk verir çocuğuna.

• Atın dizginleri elinde, baba ve oğul yaya bir şekidle yürürler, yanlarında da o beyaz güzel at vardır. Bir insan topluluğuna selam verip ilerlerle.
  "Bak evlat, şimdi arkamızdan söylenecekleri iyi dinle" der. Kalabalık arasında nice insan "yazıklar olsun, o koca at varken, yaya yürüyorlar. Ne güne duruyor. Bugün işine yaramayacakta ne zaman yarayacak. Hem o küçük sabiye yazık"

• Bu sefer çocuğunu ata bindirir, kendisi yaya bir şekilde, atın dizginleri ellerinde yürürler. Tekrar bir insan topluluğu ve selam verip ilerlerler. Yine aynı şekilde, çocuğuna, arkadan söylenecekleri iyi dinlemesini söyler: "Tühh yazıklar olsun, o yaşlıca adam yaya yürürken, o velet o koca ata binmiş. Yaşlılara saygı ve hürmet kalmamış"

• Çocuğu attan indirir, kendisi biner. Yine bir insan topluluğu ve yine arkadan söylenen sözler: "Ne vicdansız adammış. O küçücük sabiyi yürütüyor, kendisi güçlü olduğu halde ata binmiş"

• Bu sefer, her ikisi ata biniyor ve ilerliyorlar. Aynı şekilde bir topluluğu geçiyorlar ve toplulukdan bazıları: "Yazık o ata, hiç merhametleri yok, iki koca insan o hayvancağıza eziyet ediyorlar".

Çocuğuyla beraber eve gelirler ve derki: " bak evlat, işte insanoğlu böyledir, her ne yaparsan yap, illaki bir eleştiri, illaki bir noksanlık, illaki bir sitem edecekler"