Pazartesi Akşamı

O güzel şarkıları dinleyin. İçinizde bekletilmiş ne varsa onları bulun. Kenara atılmış ya da dikkatsizlikten kenarda kalmış şeylere bir bakın. Elinizin uzandığı her yere elinizi uzatın. Sabah kalkıp kendinize çay demleyin, evi toplayın biraz. “Aman.” deyin. “Hava bugün de kapalı.” Şöyle bir ağız yamultun pencereden bakarken. “Hafta içi ne güzeldi hava şimdi Cumartesi ya tabi kötü olacak” diye sitem edin. Sorgulayın, kime sitem ettiğinizi esasında. Açın televizyonu, o banal programı izleyin. Sorun yok. Açın bilgisayarı ve ekran başında fark etmeden 2 saat kaybedin. “Banyoya gireceğim.” deyip 4 saat daha banyoya girmeyin. Bu hafta sonu da dolabınızı toplamayın. Bu hafta sonu da tüm haftanın ütüsünü pazardan yapmayın. Hiç ütü yapmayın. Ütü güzel bir şey değil. Elinizi uzatın, uzatabildiğiniz her yere. Ve hiçbir şey değiştirmeden devam edin. Sorun yok. Değiştirmek zorunda değilsin, koşmak zorunda değilsin. Yürü biraz. Ağır aksak yürü. Seke seke yürü.

Bu ağız yamultmalar, bu kapalı havalar, bu yorgun sabahlar, bu yaşanamayan hayatlar ve gerçekleştirmeye uzak hayallerle dans etmeyi öğrenin. Onlar da hikayenin bir parçası. Onlar da senin bir parçan. Onlar da sensin. Kendinle tanış. Kaçarak olmuyor biliyor musun? Ve ben korkak bir kaçıştan bahsetmiyorum.

Kaybedecek bir şeyin olmadığı zamanlar çok oldu biliyorum. Ancak kazanma ihtimaline tutunmayı bırak. Ellerini biraz aç ve bekle. Beklentiyle bekleme. Aradaki farkı biliyorsun. Gelecek ve gidecekleri düşünmeden “beklemek” denen bir şey var. Çok zor öğrenilir. Ama öğrendiğin zaman, ortada yakacak tek bir gemin bile yoktur. İşte o zaman tüm deniz senin.

Yüz yüzebildiğin kadar.