Bir Buhrandan Çıkış

Kaçıyorum... Farkına bile varmadan çoğu zaman kendimden, çevremden ve hayattan. Tutunmaya çalıştığım dallarım var hayatta iyi ki varlar. Yoksa farkındayım uçup gideceğim hiç ardıma bakmadan bu hayattan. salıveriyorum bazen dallarımı da pervasızca ve düşünmeden. Bir an bakıyorum ki uçurumdan aşağı yuvarlanıyor bütün benliğim. İşte o an kaybediyorum herşeyi; düşünme, konuşabilme, görme, tartma ve bütün yetilerimi.
Zor mu geliyor acaba bu dünya ve yaşattıklarım kendi kendime. Çünkü kimseyi suçlayamam ben ettim ben buldum ne ettimse. Varsa tepemde dolaşan kara bulutlar ben çağırdım bilinçsizce ve düşüncesizce. Gelin gelin ve yağdırın doluları, karları, yağmurları üzerime ve ben kalayım altında bir karınca misali ve ezileyim de kimse kaldırmasın tutup ellerimden.
Çaresiz kaldım düşünemedikçe yeniden yeniye. Bazen korku sardı bütün benliğimi, titredim o içimdeki boşluktan ve duyamadığım benden. Oysa her insan gibi umut doluydum bir zamanlar ben, ve o içimdeki ben. Biz birdik, cesurduk, gayretliydik ve dünyaya adeta meydan okuyacak kadar güçlüydük. Şimdi nereye gitti acaba arasam bulabilirmiyim benden o gideni ben.

Korkuyorum
Bazen uyuyayım diyorum hiç uyanmamak üzere ve bitsin bütün bu elzem ve sitem. Yaşarken nedir bu denli bedenimi ve beynimi sarsan bu yaşam denilen çilem. Farkındayım bu halim bir bana değil en yakınımdakilere de büyük bir elzem. Ne hakkım var ki böyle bükmeye boynumu ve bedenimi sanki hiç tutunacak dalım yokmuş gibi bir ben. Haydi tut artık tut dallarından ve kalk düştüğün o kirli yerden. Mücadeleye devam etki tuttuğun dallarda yeşersin seninle yeniden. Kurutma kendinle beraber dallarını ve fışkırt içinde yeniden filizlenen cesaretini etrafına yeniden. Kalk Kalk ayağa yeniden yenilmeden. Kader elbette seni de tartacaktır ömür bitmeden...