Şah Mat!

Derin bir yalnızlığın içinde saklıdır düşlerimiz. Bazıları bugün için, bazıları da yarınlar için tasarlanmıştır. Zamanı önemsemeden düşlemek ve düşleyebilmek güzel şey, çünkü düşleyemeyenleri gördükçe her şey önemini yitiriyor. Düşleyemeyen kişi, buyruk altında olandır. Buyruklar, bizi biz olmaktan çıkarır, yoldan şaşarız. 

Bazen gecelerimiz uykusuz kalır, iş yerinde işimizi düzgün yapamayız, ailemizle fazla zaman geçiremeyiz... Kısacası, toplumun içinde kendi benliğimizden kısa süreliğine sıyrılmış gibi hissederiz. Peki bu kopukluğun nedeni nedir? İç dünyamızla yüzleşebilmek ve buna zaman ayırabilmek... Tüm fırtınaların koptuğu iç dünyamız bize neleri anlatıyor? Eğer kendimize sorduğumuz soruları mantıklı bir şekilde yanıtlayabiliyorsak, aynı zamanda kendimize hesap verebiliyorsak, iç dünyamızla yüzleşmiş oluyoruz.

Yaşadıklarımız ve yaşattıklarımız hafızamızın bir köşesinde saklı dursa da kimi zaman birtakım etkenler yüzünden eski defterlerin sayfaları aralanarak eskileri hatırlamış oluyoruz. Geçmişi bilmek önemlidir, fakat daha da önemli olan bugünü yaşayabilmek ve yarınları düşleyebilmektir. Geçmişi bugünde yaşıyorsak iç dünyamızı görememiş ve kendimizle yüzleşememişiz demektir. Geçmiş, geçmişte kalsın, bugünü yaşayalım ve geleceğe bakalım.

Önemli olan, yaşanmışlıkları bir kenara bırakıp hayata kaldığımız yerden devam ederken, yarınlara beyaz bir sayfa açarak başlayabilmektir. Bunu da her an geçmişe "Şah, Mat!" diyerek sağlayabiliriz. Her son, yeni bir başlangıçtır. İşte şu an tam zamanı, Şah, Mat!

Fotoğraf: [1]