Amaçsız Kalmak

Yaklaşık altı yıldır hayatım oldukça kaotik. Yakın geçmişe kadar bu durumdan epey yakındım. Odaklanabileceğim bir iş, okul hatta düzenli bir ilişki. Bu fikirler bana gün geçtikçe daha matah gelmeye başladı. Ta ki tüm kaoslarımdan bir anda uzaklaşana kadar. Hala bir ilişkim yok fakat en azından "o" diyebileceğim insan, üzerimdeki etkilerini de yanına alıp gitti. Geriye fazla bir şey kalmadı fakat yeri gelmişken söyleyeyim; gitti ama koltuğu boş kaldı. Koltuk boş olsa da son sahibini hatırlatıyormuş. Aynı ondan kalan bir anı gibi.

Tüm kaoslarımdan uzaklaştığım gün (aslında bir süreç ama sonuçları hissettiğim bir gün var) güzel başlamıştı. Okula gitmem gerekmiyordu. İyi hissediyordum. Birkaç saat süren bu his yerini sıkılmaya bıraktı. Dizilerin yardımıyla o gün evde kaldım. Yatağa girerken telefonuma baktım. Hiç çalmamıştı.
Ertesi gün okula gitmek içimden gelmiyordu. Metalografi diye bir dersim vardı. Kendi kendime "ezberlenmesi gereken dersleri sevmiyorum" dedim.Tek cümleyle ikna olmuştum. Dizilerin yetişemediği yerlerde bilgisayar oyunları araya girdi. Yine evden çıkmamıştım. Yine telefonum çalmamıştı.
"Aptal mesaj grupları bazen canımı aşırı sıkıyor. Hepsinden nefret ediyorum"
Sonraki gün okula gittim. Çok sayıda arkadaşım olmasına rağmen hiçbiri ile konuşmak istemiyordum. Konuşacak tek cümlem yokmuş gibiydi. Onların da bana anlatabileceği bir hikayeleri yoktu.
Sizi bilmiyorum ama bu his bana epey yabancı. Yoldan geçen insanlarla kahve içen biriyim. Konuşmak için gerekçe düşünmem. Hatta çevremdeki insanların da genelde sevdiğim yönlerine sarılır. Talepleri olmadıkça diğer yönlerini yargılamam. Sanıyorum bu yüzdendir ki hemen hemen herkesle sohbetim vardır. Fakat o gün beraber birkaç kez tatile gittiğim arkadaşlarıma dahi söyleyecek bir şeyim yoktu. Sanki bir anda tüm sevgim bitmişti. Dersin bitişiyle birlikte eve gittim. Okuyasınız diye bir şeyler yazdım ama sadece bir hafta önce olduğum adamın taklidini yapıyordum. O gün birkaç kez telefonum çaldı. Ben açmak istemedim.

Hepimizin başına gelir. En yakınlarımızın yapacağı yorumları rahatlıkla tahmin edebildiğimizden yabancı sayılabilecek biri ile sohbet etmek isteriz. Daha önce onlarca kez anlattığınız hikayelerinize karşı heyecan duyan birinin olması tekrar benzer duygularla anlatabilmeniz için inanılmaz bir motivasyon kaynağıdır. Fakat bende o istek de gitmişti. Birini tanıyabilmemin muhteşem hazzı da yerini "ne gerek var" cümlesine bırakmıştı. Alışık olduğum enerjimden çok uzaktım. Sevdiğimi hatırladığım insanların hayatında yerim yok gibiydi. Bir anda hayatlarından çıksam her şeyin devam edebilecek olması tüm bencilliğimle canımı sıktı. Mantığım arka planda bir şeyler söylüyordu ama içine girdiğim duygu karmaşası çok güçlüydü. Belki de evrimin bir basamak altında yaşıyorum. Düzeltmem gereken bir şey olduğu barizdi ve o gün eve dönerken düzeltmeye başlayacağım yeri bulmuştum.
İzninizle kalanına içimden geldiğinde devam edeceğim.
kaynak
kaynak 2