REFYA (GİZEMLİ KİTAPÇIK) #4

Bir yıl hastanede yatar. Bir yıl evde yatar. Elini tutan olmaz. Yüzüne bakan yoktur. Refya iki metrelik mutfakta yavaş adımlarla otuz dakikada varır suyunu içmeye, kana kana.

Günler geçer. Her gün yarım adım gibi günler hızlı geçer. Refya adım atar. Yavaş atar. Ve yeniden hizli yürüyebildiği gün kalça kemiğinde iyileşmeye yüz tutmuş kırıklarıyla acı çeke çeke bir inat bir inat.

Refya düşünür hâlâ, düşler hâlâ. Verir babası onu kocaya. Bulur birini. Biri acır haline Refya'nın. Alır oğluna. Telli duvaklı gelin olur Refya. Refya kaçmıştır , kaçıktır, bir inat bir inat ölmemiştir.

Evlenir düşler kurar. Çocuk ister. Düşlerini çocuğuna nakış nakış işler. Hayal eder. İlkin düşük yapar. Gemişin kırık izleri vücudundaki hasar batmaktadır yüreğine. Daha yirmi dördündedir Refya, öyle çok değil. Yavaş adımlarla, hizli geçen günlerde çok yaşamıştır belki. Ama her sene bahardır, gelir...

Kocası işsiz. Evde kocasının annesi, babası ve yaşı bayağı ilerlemiş zihinsel engelli kardeşiyle bir göz odada yaşamaya çalışır Refya. Artık şiir yazmaz, kitap okumaz, resim yapmaz, hayal kurmaz. Çocuk ister, çocuk düşler. Nasıl düşler? Ne düşünür? Nasıl bir inançtır? Ben anlamam, anlatamam...

Ve çocuğu olur Refya'nın. 0 yoklukta, yoksullukta doktor doktor inat eder. Hatırlarımda annesi öldüğünde ağlamayan Refya oğlu olduğunda sancılarını "uy anam" diye çeker, inler...

Şimdi bir oğlu var. Gelişimi zor, kalbi delik, beyninde ödem oluşan, kimsenin umut bağlamadığı, bir tek Refya'nın sarıp sarmaladığı... İki metrelik mesafeyi otuz dakikada aşmak gibi yavaş yavaş üç beş kuruşa bir damla süt için danteller, oyalar öre öre oğluna bakar Refya. Bir göz odada...

Kocası iş bulur başka bir ilçede. Haftada bir gelir girer koynuna. Refya dişlerini sıkar. 0ğluna bakar. Kocasının annesi ve babasının işlerini görür. Zihinsel engelli kaynına ya sabir çeke çeke... Bir inat bir inat düşünür, düşler, yaşar...

Sordum halini hatırını yirmi sekiz yaşında Refya...

Refya of çeke çeke, "Oğlum büyüyor." der. Sesi şenlenir.

"Düşlerim." der hüzünlenir."Mutlu ol." der bana.

"Ama çok zor, çok zor. Anlatırım bir gün gelsen yanıma . Uzun uzun anlatacaklarım var sana." der.

Anlamam ben yine anlatamam.

Yine güler, yine güler.

Beni sinir eder.

Kapatırım telefonu...