ตราบาปที่ไม่อาจลืม # Sin That Can Not Be Forgotten. {ตอนจบ}

---

{ต่อจากโพสต์เมื่อวานนี้}
:::: ในช่วงเวลา ตั้งแต่ เด็กคนนั้นเกิด จนกระทั่ง แกอายุได้ ประมาณ สองขวบ เราไม่
เป็นอัน ทำงานเลย ปีหนึ่งมี 365 วัน เรามีเวลา ทำงาน อยู่ประมาณ 300 วัน เห็นจะได้
ดีแค่ไหน ที่ไม่โดน ไล่ออก จากงาน
:::: เราสงสารเด็ก เหลือเกิน ไม่อยากให้เขา มีความทรงจำ ที่ไม่ดี ติดอยู่ใน หัวสมอง
ของเขา เหมือนที่เรา เคยเป็น.....เพราะเรา ยังจำภาพที่พ่อ เคยตีแม่ฟันหัก และสลบ
ไป ในที่สุด จำได้ว่า แม่กำลังอุ้มท้อง น้องคนเล็ก.....เราเคยถามแม่ว่า "ตอนที่ พ่อตี
แม่จนสลบ ตอนนั้น หนูอายุ เท่าไหร่?" แม่มองเรา ด้วยความงง เล็กน้อย แล้วตอบว่า
"จำได้ด้วยเหรอ? ตอนนั้น ตุ๊กอายุ สองขวบกว่ามั๊ง" เราจึงเล่าให้แม่ฟังว่า มันยังมีอีก
หลายภาพ ของหลายๆ เหตุการณ์ ที่เรา ยังจำได้.......เราจึง ไม่อยากให้ เด็กคนนี้ มี
ปมด้อย

:::: ระหว่าง ที่เรา เอาเด็ก มาเลี้ยง เราพยายาม ให้ ทุกอย่าง เท่าที่เรา จะให้ได้ ก็ไม่รู้
ว่ามัน จะทดแทน ได้มั๊ย? หรือได้แค่ไหน? เราก็แค่ อยากจะ รับผิดชอบ เพราะเราเป็น
คนให้นาง เอาลูกไว้......แต่เขา ก็เลี้ยงง่าย มากนะ กินอิ่ม แล้วก็นอน นานๆจะร้องหา
แม่กับพ่อ สักครั้ง......แต่พอเรา หลอกล่อ ให้เขาลืม เขาก็ไม่ งอแงร้องหา แม่กับพ่อ
อีกเลย
:::: ในที่สุด เพื่อนเรา ก็ทนมือ ทนเท้า ไม่ได้ ตอนนั้น นางหายตัวไปเลย เราเองยังไม่
รู้เลย ว่านาง หายไปไหน จึงทำให้ พ่อของเด็ก มีโอกาส พาลูก ไปอยู่กับ แม่ของเขา
ที่นครปฐม....หลังจาก ที่นาง หายหัว ไปเกือบปี แล้ววันนึง นางก็กลับมา.....เอาล่ะสิ
คราวนี้ ในเมื่อกลับมา ไม่เห็นลูก นางก็เดือดพล่าน นางพยายามถามญาติๆ ของแฟน
แต่ก็ ไม่มีใครบอกนาง เพราะแฟนของนาง สั่งไว้ว่า ห้ามบอก ให้นางรู้ อย่างเด็ดขาด

---

---

:::: พอรู้ว่า พ่อของเด็ก ส่งลูก ไปอยู่กับ อากง อาม่า ที่นครปฐม นางจึงมาหาเราและ
ถามเราว่า "จะทำยังไง ถึงจะ เอาลูกกู คืนมาได้วะ?" เราจึง ตอบไปว่า "ถ้าเป็นกูนะ กู
จะไปตาม เอาคืน ถึงที่เลย" นางตอบว่า "แต่ที่นั่น มันถิ่นเขานะ" เราจึง ออกความคิด
เห็น หรือพูดง่ายๆ ก็คือ วางแผนค่ะ.......คือว่า ให้นาง ไปอยู่กับลูก เลี้ยงลูก ให้พวก
เขาตายใจ สักพัก พอมีโอกาส ก็พาลูก ออกมาเลย ไม่ต้องเอาอะไร ติดตัวมา ทั้งนั้น
:::: และนาง ก็ทำได้ ดีมากๆเลย นางเล่า ให้เราฟังว่า.......วันนั้น นางอาบน้ำ แต่งตัว
ให้ลูก แล้วบอก กับอาม่าว่า จะพาลูก ไปซื้อของ ที่ตลาดนัด พอได้รับอนุญาติ นางก็
พาลูก เดินผ่าน ตลาดนัด แล้วขึ้นรถ ประจำทาง เข้ากรุงเทพฯทันที.......นางบอกว่า
ระหว่างทางจากนครปฐม ถึงกรุงเทพฯ นางบอกว่า นางกลัวมากๆเพราะฝ่ายนั้นค่อน
ข้าง จะกว้างขวาง เกรงว่า พวกเขา จะตามทัน......จนกระทั่งได้ขึ้นรถ จากกรุงเทพฯ
ไป อ.อรัญฯ นางถึงวางใจ และโล่งอก

:::: จากวันนั้น จนถึงวันนี้ ลูกก็ได้ อยู่กับนาง มาตลอด ไม่มีใครกล้าย่างกลาย มาที่ อ.
อรัญฯ เพราะแฟนของนาง รู้ดีว่า เขตนี้เป็นเขตสีแดง และรู้ว่า อะไรๆ ก็อาจจะเกิดขึ้น
ได้.....เด็กคนนั้น ยิ่งโตเป็นหนุ่ม ก็ยิ่ง เหมือนพ่อ สิ่งที่เรา ช่วยได้ ก็คือ ให้เงินนางลง
ทุน เปิดร้านขาย ส้มตำ ไก่ย่าง และอาหาร ตามสั่ง ที่บ้าน (อรัญฯ) และนาง ก็ทำได้ดี
มากๆ เพราะนางก็เคย ตำส้มตำ ประกวด ได้อันดับสอง ของอำเภอ......เราตั้งชื่อร้าน
ให้นางว่า "ครัวในซอย"
::: หากเรา ได้ทำสิ่งใด จากใจจริงๆ โดยที่ ไม่หวังผล ตอบแทน มันจะทำให้ เรารู้สึก
ดี และอิ่มใจ อย่างบอกไม่ถูก......ถ้าหากคุณ มีโอกาส ได้ช่วย ล่ะก็ ไม่ว่าเรื่องใด ทำ
ไปเถอะค่ะ แล้วคุณจะรู้ว่า ไอ้ที่เรา รู้สึกว่าดี นั้นดียังไง?

---

Thank you for visiting my post!

---

ขอขอบคุณ เพื่อนๆทุกคน ที่ติดตาม เรื่องราว ของเราเสมอมา
ขอบคุณทุกคะแนนโหวต + คอมเม้นท์ และกำลังใจที่มีให้กันตลอดมา
ความปรารถนาดี มีให้เพื่อนๆเสมอ
Much Love @tookta