[temaTYgodnia] #7 --> "Karaibskie" reminiscencje

W Małopolsce żyją Piraci. Nie, nie z Karaibów... Nie mają opaski na oku, drewnianych nóg, ani szpetnie skrzeczącej papugi na ramieniu. To piraci epoki tranzystora. W Małopolsce od lat 80-ych za sprawą Solidarności, a później młodych fanatyków radia istniała w eterze niewidzialna sieć młodych, której nieliczni następcy nadają już w czasach nam współczesnych. Kiedyś, podobnie jak dziś, młodzi ludzie łaknęli kontaktu i technologii. Dzięki dostępnym elektronicznym częściom, zdobywanym pokątnie schematom, budowano urządzenia radiowe. Podejrzewam, że dziś nikomu nie chciałoby się, montując anteny, ganiać po dachach. Szukać schematów i części. Lutować i ładować się falami WCZ. Wszystko po to, by pogadać z kumplem czy kumpelą z drugiego końca miasta.

---

---

W czasach Solidarności nadajniki służyły do transmisji audycji o charakterze "wywrotowym", by w czasach późniejszych służyć celom ... towarzyskim i rozrywkowym.
Całonocne transmisje muzyczne, retransmisje imprez, dyskusje na wszystkie przychodzące do głowy tematy, prowadzone aż do białego rana, wypełniały krakowski eter. Wielu z młodych ludzi realizowało swoje marzenie o byciu DJ-em, prowadzeniu własnego radia czy poznawaniu podobnych zakręconych radiomaniaków. Część tuningowała i doprowadzała swe urządzenia do technicznej perfekcji. Najlepsi byli słyszani w całym Krakowie... Dziewczynom, które nie znały się za bardzo na elektronice, nadajniki dostarczali bracia, koledzy lub ich chłopcy. Breko, Breko ...
W latach 90-ych, gdy przyszła odwilż - upadek komuny, było więcej dostępnych części i elektroniki, pojawiły się kodery sygnału stereo i audycje muzyczne nabrały profesjonalnego szlifu. Źródłem muzyki były magnetofony, rzadziej odtwarzacze CD, czy kultowa już Amiga.

---

źródło: https://elektroda.pl

---

Wielu ludzi tworzących to zjawisko przeszło do krakowskiej miejskiej legendy. Kajety "uczestników" pełne są notatek z komunikacji obejmujących technikalia: nick, numer, siła sygnału, przybliżona lokalizacja, czasami moc nadajnika, posiadanie stereo, itd... Zapaleńcy notowali też charakterystyki użytkowników i uczestniczek. Nocne kłapanie dziobem z kilkudziesięcioma radioamatorami i radioamatorkami, tworzyło niesamowitą atmosferę wspólnoty. Chodząc na spacery wypatrywano charakterystycznych anten - dipoli, świadczących o obecności radiowego maniaka w okolicy...
Oczywiście zdarzali się osobnicy z epoki kamienia łupanego, którzy próbowali zagłuszać rozmowy stawiając swą "nośną" na toczącej się rozmowie. Rozwiązaniem były przenosiny na inną częstotliwość, ucieczka od "kafara". Do odsłuchu wykorzystywano najczęściej amplitunery Radmora np. kultowy już 5102, sprzęt Kasprzaka i Grundiga. Radio dawało możliwość kontaktu osobom niepełnosprawnym, które zyskiwały przyjaciół i nowe życie. Pokój-klatka zamieniał się w magiczny sposób w studio radiowe pełne czarów i magii. Warto zaznaczyć, że w tamtych czasach "świat bez barier" był pojęciem z gatunku s-f. Rozmowy w eterze owocowały też spotkaniami w realu, rodziły się uczucia.
Wszystko to w atmosferze grozy i prokuratury na karku. Samochody PAR z pelengatorami krążyły po mieście, próbując namierzyć pirackie nasienie. Niestety kilka osób przez lata wykryto i trafiło przed organa ścigania. Nie bez powodu. Klecone przez amatorów przeciwsobne czy seilery często były wykonane wadliwie i siały "harmonicznymi" zagłuszając sąsiadom programy normalnych stacji radiowych i telewizyjnych. Niekiedy zdarzyło się, że jakaś "zielonka" wpakowała się na częstotliwość radiolatarni lotniska. Zgroza.
Dziś wystarczy bezboleśnie zalogować się do serwisu społecznościowego na kompie czy smartfonie i mamy wszystkich znajomych i nieznajomych w zasięgu. Wtedy za próbę kontaktu między młodymi ludźmi milicja wjeżdżała na chatę.
Jeżeli dobrze pokręcić gałką radia w 2017 roku, można na małopolskim eterze spotkać ostatnich Piratów halsujących pod ciepły wiatr zjonizowanego watami eteru. :)