Kısa Hikayeler Serisi #1

Dairesinin hemen yakınlarına düşen bir yıldırım sesiyle uyanmıştı Hasan. Gözlerini o içini ürperten sesle açmış olmanın verdiği bir telaş sarmıştı. Uyku mahmurluğundan anlayamadı önce sesin nereden geldiğini. Yatağından çıkmadan başını kaldırarak pencereden dışarı baktı. Görünürde bir belirti yoktu. Hemen sonrasında fark etti siyasilerin öve öve bitiremedikleri altyapı yatırımlarının bu yağmur altında hiç oluşunu. "Gök gürültüsüydü herhalde" dedi mırıldanarak. Halbuki bugün geç saatlere kadar uyumayı planlamıştı. Çalıştığı fabrikada geçirdiği yorucu bir haftanın üstüne şöyle uzunca bir uyku çekip dinlenmeyi umuyordu. Normalde uyandıktan sonra da rahatlıkla uyuyabilen birisi olmasına karşın bugün tekrar uyuyamayacağını anlamıştı. Tekrar uyumasına engel olan şeyin duyduğu sesin kalbinde yarattığı ürpertiden kaynaklı olduğunu kendisi bile bilmiyordu belki de. Askerliğini doksanlı yıllarda Şırnak'ta yapmıştı Hasan. Düştükleri bir pusuda her ne kadar kendisini çok sevmese de hemşehrisini şehit vermişlerdi. Hemen yakınlarına düşen bir el bombası, kıyametin geldiğini haber verircesine bir patlama sesi, kendisini bekleyen nişanlısını yarı yolda bırakarak Hakk'a yürüyen bir asker... O gün bugündür Hasan her patlama sesini irkilerek karşılardı. Bilinçaltında oluşan hüzün ve korkuyu reddetse de bugün duyduğu ses ve yaşadıklarının bileşkesiydi uykusunu kaçıran.

Kaynak

Yatağından usulca doğruldu Hasan. Belinde ve bacaklarındaki sızlama ertesi gün gideceği işi yeniden hatırlattı ona. Ağzında yatmadan önce içtiği son sarma sigaranın rahatsız edici tadını hissetti bir an. Yanı başında duran sigara paketine uzandı. Özenle sardığı sigaralarından birisini aldı, önce bir çiçek koklar edasıyla kokladı. Ağzına koydu sigarasını, hiç bir zaman tek seferde yanmayan 1 liralık çakmağıyla cebelleşti ve mutlu son. Artık dudaklarının arasında dertlerini duman eden bir dosta kavuşmuştu. Her sabah ağzındaki o kötü tadı gidermek için uyanır uyanmaz bir sigara yakmayı adet edinmişti. Ne de olsa çivi çiviyi sökerdi. Sigarayı bırakmak mı? Güldürmeyin adamı. Bu soruya her zaman aynı şekilde cevap verirdi " Benim için kendisini yakan başka kimim var ki?". Bu ifade Facebook sayfasında okuduğu andan itibaren en sık kullandığı sözlerden birisi arasında girmişti. Sigarasını bitirdikten sonra doğruldu ve yavaşça mutfağa doğru yöneldi. Oldum olası severdi aslında yemek hazırlamasını ve oldum olası da nefret ederdi bulaşık yıkamaktan. Çoğu zaman nefreti sevgisinin önüne geçer ve yemek hazırlamak yerine dolapta hazır duran bir kaç zeytin, peynir ve reçel ile geçiştirirdi öğününü. Bu sefer de aynısı oldu. Sırf karnı doysun diye atıştırdı bir şeyler. Sonra bir sarma daha yaktı bir bardak da çay doldurdu kendisine. Pencereden sağanak yağan yağmuru izlerken bir yandan çayını yudumladı ve bir yandan da dostu ile dertleşti. Bugün ne yapsam diye düşündü. Önünde çok fazla bir seçeneği yoktu. Ya televizyona bakacaktı boş gözlerle ya dışarıya çıkıp adımlayacaktı yağmura aldırmadan ya da kahvehaneye gidip iki el oyun oynayacaktı. Hiç birisi diğerinden üstün gelmeyen bu fikirler arasında gidip gelirken, bit pazarına gidip evde bir hevesle aldığı ancak hiç kullanmadığı eşyalarını satıp tütün alacak kadar para kazanabilirim diye düşündü. Hava yağmurluydu, gelen giden olur muydu pazara? Denemeye değer diye düşündü...

 
Daha önceden almış olduğu bir kaç tesbihi, hediye gelen ama beğenmediği pılı pırtıyı ve bir gün tatile gitme fırsatı bulursam içinde kalırım umuduyla aldığı ama hiç bir zaman o fırsatı bulmayacağına kanaat kıldığı kamp çadırını adlı ve bit pazarının yolunu tuttu. Tıklım tıklım dolu olan otobüste sanki özel arabasına tecavüz edilmişcesine oflayıp puflayan kadınların ardı arkası gelmeyen serzenişlerini dinleyerek ineceği yere kadar ulaştı. Kadınları anlamak zordu. Belki de bu yüzdendi evliliği bırakın evliliği sevgili olmayı bile hiç düşünmemiş olması. Bit pazarına vardığında çok fazla satıcının olmadığını fark etti Hasan ancak nispeten fazla sayıda müşteri var gibi duruyordu. Buralara çok fazla yağmur da yağmamış gibi duruyordu. Hava açık sayılabilecek gibiydi.Orada gördüğü, muhtemelen daha önce bir şeyler satmış olan bir satıcıdan kalan kartonlardan kendine hemen bir tezgah yaptı. Üzerine koydu getirdiği ıvır zıvırı. Pazarına gelen giden kesik olmuyordu. Kimisi alıcıydı kimisi ise sırf muhabbet olsun diye geliyordu. Hiç bir şey satamasam da en azından farklı bir gün geçirmiş oldum diye düşündü. Akşama doğru tezgahına baktığında aslında elinde bir tane tesbih kaldığını geriye kalanların hepsini sattığını fark etti. Hiç fena sayılmayacak kadar da para kazanmıştı Hasan. Son kalan tesbihini eline alarak durağa kadar yürüdü. On beş dakikalık bir bekleyişin ardından yine tıklım tıklım olan otobüse bindi ve evine ulaştı. Yol boyu aklında bir şey vardı Hasan'ın, tek bir şey "para ticarette". Evet, fabrikada yok parasına köle gibi çalışıp aldığı asgari ücrete bakıp bir de bugünkü bit pazarı deneyimini kıyasladığında bundan emin olmuştu. Ama bir şeyi daha çok iyi biliyordu Hasan, ticaret için sermaye lazım. Yani kısır bir döngüydü bu. Evde birbiri ardına yaktığı sigaralar eşliğinde bunları düşünürken saatin geç olduğunu fark etti. Dünyanın düzenine bir kaç okkalı küfür salladıktan sonra yatmaya koyuldu ağzında son sigarası. Ne de olsa yarın "iş" vardı...

---

Posted from my blog with SteemPress : https://yusufucar.000webhostapp.com/2018/06/kisa-hikayeler-serisi-1

---