Tərk etməyin, öldürürsünüz.

Anası onu tərk edib gedəndə iki yaşı var idi. Əslində anası ilə birgə keçirdiyi iki ildə də o ana nəvazişini o qədər hiss etmirdi. Anası evdə kimə acıq eləsəydi onu döyürdü. Sonunda ayrıldılar. Və ortalıqda yenicə yeriməyi öyrənən bir uşaq qaldı. Dil açanda nənə dedi. Çünki nənəsi elə anası idi. Anası hərdən görməyə gəlirdi. Daha sonralar heç gəlmədi.
Böyüdü o, bütün analı və anasız uşaqlar böyüyən kimi. Oxudu, əsgərliyini də bitirdi. Belə baxanda həyatında hər şey gözəldi. Türkiyədə təhsilini bitirdi. Maraqlı işi var. Artıq gənc olduqdan sonra anası ilə bir - iki dəfə görüşdü. Amma yox. Bu onun həsrət qaldığı, gecələr yuxusunu ərşə çəkən bir ana ilə övlad görüşlərinə bənzəmədi. Qoy elə xəyallarımda yaratdığım kimi qalsın, anam - deyə anasından vaz keçdi.
O gün yazıb mənə. Oxudum, onu təzədən kəşf etdim. Məgərsə, qəlbi o qədər yaralı imiş. Bunları yazmışdı:
Onlar həddən artıq sevgiyə ac olurlar. Azacıq sevgi, ilgi onları həddən artıq sevincli edir. Hər kəsdən ilgi gözləyir, amma çox vaxt gözlədiyi ilgini ala bilmir və tez qırılırlar. Zamanla təkləşir, özlərinə qapanırlar. Ana sevgisi ilə böyüyənlər onları əsla anlamır, anlamayacaq da.
Bu durumun fərqindədirlər, sevgiyə bu qədər ac olmaq istəmirlər, fəqət bu durumu idarə edə bilmirlər.
Və analara bir not: övladlarınızı çox sevin, diqqət edin, dinləyin, nə olur olsun onları sevginizdən məhrum buraxmayın. Bu onların öz güvənli , dürüst , möhkəm yetişmələrini sağlayacaq. Əks halda öz güvənləri qırılacaq, böyüdüklərində ümidləri qalmayacaq.
Əziz analar, əsla övladlarınızı dünyanın ən gözəl hədiyyəsi olan sevginizdən məhrum etməyin.
Mən də deyirəm. Məhrum etməyin.