Dünya küçükmüş.

Deməli, bir çinli ilə bir azərbaycanlı rastlaşır. Bunlar söhbət edirlər. Azərbaycanlı soruşur ki, sizdə əhali nə qədərdi? Çinli cavab verir ki, 2 milyarddan çox. Və soruşur ki, bəs sizdə nə qədərdi əhali? Azərbaycanlı cavab verir ki, bizdə də 9 milyondan çox. Çinli deyir ki, abi, onda sizdə hamı bir - birini tanıyır ki.
Düzdü, çinli abi falan demir. Elə hesab edək ki, elə deyir:)
Əslində anlatmaq istədiklərimə giriş olsun deyə söylədim bu hekayəni. Dünya nə qədər küçükmüş, deyilmi? Bəzən elə qəribə rastlantılar, təsadüflərlə rastlaşırıq ki, heyrətə gəlirik. İnsanlar bir şəkildə rastlaşır, tanış olur və bir- birlərinin həyatlarının düz mərkəzində özlərinə yer tuturlar. Keçən il və ya keçən ay və ya keçən həftə heç varlığından xəbərin olmayan birinin problemi sənin də problemin olur. Dərdinə kədərlənirsən, sevincinə sevinirsən. Statistikaya görə, insanların 1,6 faizi başqalarında müşahidə etdikləri ağrını öz bədənlərində hiss edirlər. İfrat həssas insanlar yəni. Nə bilim, bəlkə də düz eləmirlər. Amma məncə dünya məhz elə həssas qəlbli, mərhəmət dolu insanların hesabına var olmaqdadı. Özlərinin həyatı bir zindana bənzəsə də. Bir işığa bənzədirəm onları. Qaranlıqda dəniz fənəri olur ha, gəmilərə yol göstərən. Ya da bir şama. İşıq saçır, əriyir. İşıqlandırdıqca özü yox olur. Ya bir anaya bənzədirəm. Qarşılıqsız, təmənnasız sevən, gecə-gündüz istirahətsiz qulluğunuzda duran, süfrədəki çatışmayan tikənin sahibi analara. Müəllimə bənzədirəm. Tikanın içindən çiçək toplayan, silahı qələmi olan, təbiət qədər sonsuz, səbirli, comərd olan müəllimə. Bu arada dünən doğum günüm idi. Şagirdlərim mənə bu kitabı hədiyyə etdilər.